Op 8 mei zijn we met de ferry naar Ceuta gevaren. De overtocht ging heel soepel. Bij aankomst hebben we nog wat boodschappen gedaan omdat het nog steeds Spanje was. Richting grens dus maar!
Dat was direkt een andere wereld,wat een drukte en chaos. Alles rijdt doorelkaar, de grootste auto en hardste claxon hebben voorrang. We werden geloodsd door maninjurkmetpasomdenek die heftig gebaarde waar we heen moesten. We wisten niet of het klopte en deden of we gek waren, Bert is daar best goed in. Er werd een man in uniform bijgehaald , de parkeerplek klopte. Ik heb de papieren gepakt en ben naar een kantoortje gelopen. De pas en inreispapieren werden gestempeld voor vehikel moest ik naar een ander kantoortje. Die had Bert en hij is naar dat kantoor gegaan, ik ben bijn de auto gaan staan. Dan zie je wat er allemaal gebeurt, iedereen wil "helpen" . Bert had ook de stempels, dus instappen en rijden. Stoppen, vragen beantwoorden, auto openmaken. Daar stonden dus een doos wijn en 2 trailtjes bier. Of we echt niks aan te geven hadden? Nee. Waar gingen we heen?Hadden we een pistool?! Nee. Ok, gogo! Shukran, merci beaucoup :-)
PFFFFF, dat hadden we gehad. We waren best trots op onszelf, maar weten ook dat dit kinderspel was.
We wilden naar een camping zodat we weer eens konden douchen en de was konden doen. In de buurt van Oud Laou, maar die bleek er niet meer te zijn. Na wat zoeken kwamen we bij een plek waar we mochten staan, aan de rivier op een heel mooi plek. Het water was best koud, maar fijn om even helmaal schoon te zijn.
De volgende dag een lange rit door het Rifgebergte, moeizaam maar mooi. We zijn richting Chefchouan gereden en toen over een 4x4 weg naar Cala Iris. Eigenlijk is het route du Rif, een gebied wat kennelijk bekend staat om de wiet teelt, daar waren we ons niet direkt bewust van. Eerst dacht ik nog dat het om vijgenverkoop ging, maar al snel werd duidelijk dat het om "shit" ging. Ze sprongen zelfs voor de auto om te verkopen. Gewoon doorrijden en toeteren en zwaaien dus.
In Cala Iris was dat voorbij en we hebben daar een paar dagen heerlijk gestaan. De camping was niet echt goedkoop, de rekening worst opgebouwd in fases. Hoe langer je staat hoe goedkoper de overnachting, best logisch omdat je de eerst nacht de meeste faciliteiten gebruikt.
Met zwemmen in zee hou ik toch mn t shirt maar aan. Heel grappig was dat de schapen ook de zee in moesten, dit om het ongedierte kwijt te raken. Een kinderklusje dus.
We hebben lekker vistajine gegeten in het restaurant hier, Bert trakteerde omdat we 6 jaar " wat" hebben. Ik was dat vergeten (bloos)
Maandag 12 mei vertrekken we richting Al Hoceima, daar doen we boodschappen bij Marjana. Zo kunnen we ook even bekijken hoe de prijzen hiet liggen. Op een parkeerplaats moet de GPS opnieuw ingesteld worden, hij geeft nogal eens problemen. Nu niet erg , maar straks wel. Daar zijn 4 mannen bezig met onderhoud, 1 veegt, 2 dragen samen de mand met rommel en nr 4 schoffelt het onkruid en gooit het op de net geveegde straat :-)
We rijden verder langs de kust naar de camperplek. Een heel grillig stuk. We praten wat met de kustbewaking en geven ons eerste fiche af. Eigenlijk niet nodig, dus voortaan wachten qe tot we om gevraagd wordt.
We zwemmen even wat maar de stroming is best pittig. Ik heb hiernaartoe een stuk gereden, egale weg maar wel met veel s bochten.
Bert kookt berberomelet naar eigen inzicht, ei met ui en tomaat, en courgette en kruiden. Olijfolie erover met brood erbij, lekker en het vult goed. Je eet het uit de pan dus bijna geen afwas.
De zonsondergang is heel heel mooi, later langs de hele horizon pastelkleuren.
Dinsdag gaan we naar Nador omdat er iets niet goed is, Iejoor hangt al een tijdje scheef. Uiteindelijk blijkt dat de stabilisatiestang is afgebroken en dat de bladveren verschoven zijn. Er wordt 3 uur hard aan gewerkt en hij doet het weer.
Ondertussen krijgen we via mail een berichtje van iemand die ons vraagt om eventueel samen door Nigeria te reizen als dat zo uitkomt. Helaas lopen zij ver op ons voor, wij halen die tijd niet. We mailen wat heen en weer en uiteindelijk belanden we op een mooie boerderij waar de reisgenoot van Bart woont. Jamal haalt ons op in Zaio en na 15 min rijden zien we een wel heel mooie plek. Het is een Olijven/sinaasappel plantage in aanbouw, met een superhuis. 43 hect grond , heel veel dieren en nog een bijentuin. Remco (woont er ook)legt de volgende dag nog zo wat uit over de watervoorziening rivier is zoet en grondwater zilt.
De avond hebben we wat gekletst en de volgende dag besluiten we om nog een nacht te blijven. Wij zullen dan koken, dat vinden de mannen wel fijn.
Nu zitten we heerlijk rustig buiten, koel in de wind met 5 honden in de buurt.
Dat was direkt een andere wereld,wat een drukte en chaos. Alles rijdt doorelkaar, de grootste auto en hardste claxon hebben voorrang. We werden geloodsd door maninjurkmetpasomdenek die heftig gebaarde waar we heen moesten. We wisten niet of het klopte en deden of we gek waren, Bert is daar best goed in. Er werd een man in uniform bijgehaald , de parkeerplek klopte. Ik heb de papieren gepakt en ben naar een kantoortje gelopen. De pas en inreispapieren werden gestempeld voor vehikel moest ik naar een ander kantoortje. Die had Bert en hij is naar dat kantoor gegaan, ik ben bijn de auto gaan staan. Dan zie je wat er allemaal gebeurt, iedereen wil "helpen" . Bert had ook de stempels, dus instappen en rijden. Stoppen, vragen beantwoorden, auto openmaken. Daar stonden dus een doos wijn en 2 trailtjes bier. Of we echt niks aan te geven hadden? Nee. Waar gingen we heen?Hadden we een pistool?! Nee. Ok, gogo! Shukran, merci beaucoup :-)
PFFFFF, dat hadden we gehad. We waren best trots op onszelf, maar weten ook dat dit kinderspel was.
We wilden naar een camping zodat we weer eens konden douchen en de was konden doen. In de buurt van Oud Laou, maar die bleek er niet meer te zijn. Na wat zoeken kwamen we bij een plek waar we mochten staan, aan de rivier op een heel mooi plek. Het water was best koud, maar fijn om even helmaal schoon te zijn.
De volgende dag een lange rit door het Rifgebergte, moeizaam maar mooi. We zijn richting Chefchouan gereden en toen over een 4x4 weg naar Cala Iris. Eigenlijk is het route du Rif, een gebied wat kennelijk bekend staat om de wiet teelt, daar waren we ons niet direkt bewust van. Eerst dacht ik nog dat het om vijgenverkoop ging, maar al snel werd duidelijk dat het om "shit" ging. Ze sprongen zelfs voor de auto om te verkopen. Gewoon doorrijden en toeteren en zwaaien dus.
In Cala Iris was dat voorbij en we hebben daar een paar dagen heerlijk gestaan. De camping was niet echt goedkoop, de rekening worst opgebouwd in fases. Hoe langer je staat hoe goedkoper de overnachting, best logisch omdat je de eerst nacht de meeste faciliteiten gebruikt.
Met zwemmen in zee hou ik toch mn t shirt maar aan. Heel grappig was dat de schapen ook de zee in moesten, dit om het ongedierte kwijt te raken. Een kinderklusje dus.
We hebben lekker vistajine gegeten in het restaurant hier, Bert trakteerde omdat we 6 jaar " wat" hebben. Ik was dat vergeten (bloos)
Maandag 12 mei vertrekken we richting Al Hoceima, daar doen we boodschappen bij Marjana. Zo kunnen we ook even bekijken hoe de prijzen hiet liggen. Op een parkeerplaats moet de GPS opnieuw ingesteld worden, hij geeft nogal eens problemen. Nu niet erg , maar straks wel. Daar zijn 4 mannen bezig met onderhoud, 1 veegt, 2 dragen samen de mand met rommel en nr 4 schoffelt het onkruid en gooit het op de net geveegde straat :-)
We rijden verder langs de kust naar de camperplek. Een heel grillig stuk. We praten wat met de kustbewaking en geven ons eerste fiche af. Eigenlijk niet nodig, dus voortaan wachten qe tot we om gevraagd wordt.
We zwemmen even wat maar de stroming is best pittig. Ik heb hiernaartoe een stuk gereden, egale weg maar wel met veel s bochten.
Bert kookt berberomelet naar eigen inzicht, ei met ui en tomaat, en courgette en kruiden. Olijfolie erover met brood erbij, lekker en het vult goed. Je eet het uit de pan dus bijna geen afwas.
De zonsondergang is heel heel mooi, later langs de hele horizon pastelkleuren.
Dinsdag gaan we naar Nador omdat er iets niet goed is, Iejoor hangt al een tijdje scheef. Uiteindelijk blijkt dat de stabilisatiestang is afgebroken en dat de bladveren verschoven zijn. Er wordt 3 uur hard aan gewerkt en hij doet het weer.
Ondertussen krijgen we via mail een berichtje van iemand die ons vraagt om eventueel samen door Nigeria te reizen als dat zo uitkomt. Helaas lopen zij ver op ons voor, wij halen die tijd niet. We mailen wat heen en weer en uiteindelijk belanden we op een mooie boerderij waar de reisgenoot van Bart woont. Jamal haalt ons op in Zaio en na 15 min rijden zien we een wel heel mooie plek. Het is een Olijven/sinaasappel plantage in aanbouw, met een superhuis. 43 hect grond , heel veel dieren en nog een bijentuin. Remco (woont er ook)legt de volgende dag nog zo wat uit over de watervoorziening rivier is zoet en grondwater zilt.
De avond hebben we wat gekletst en de volgende dag besluiten we om nog een nacht te blijven. Wij zullen dan koken, dat vinden de mannen wel fijn.
Nu zitten we heerlijk rustig buiten, koel in de wind met 5 honden in de buurt.