Na de foto’s gaat onze “gewone” blog weer verder
| We waren uitgenodigd bij Sidi om de avond door te brengen en bij thuiskomst rijden we de telefoonkabel stuk, Iejoor was te hoog of de kabel hing te laag. Sidi en Bert hangen de boel allemaal weer goed en lassen de kabel., er kan weer gebeld worden. De baas van Maud was er ook en eigenlijk nog een x aantal anderen. Iedereen ploft op een bank, gaat hangen zitten of liggen en er wordt om de beurt thee gemaakt. Sidi roept Bert om mee te komen en ze verdwijnen. Na best wel een tijd komen ze terug, Sidi heeft Bert mee de taxi ingenomen en hebben boodschappen gedaan. Er moest vlees komen voor de soep, hamm. De rit was best bijzonder, kris kras door de straten, zogezegd de billen bijelkaar. Er zitten diverse mensen in 1 rit kost 100 UM zoveel als 0.25 of je nu 2 straten meerijdt of de hele stad.zolang het maar op de route ligt. Er passen natuurlijk best veel mensen in een auto. De volgende dag kunnen we wel naar het strand het is daar heel lekker op de vliegen na.Het zijn er echt veel. We rijden om 3 uur weer terug voor de voetbalwedstrijd. We krijgen 2 flinke vissen van vrienden van Maud, ze hadden ze net gevangen.. Na de wedstrijd willen we terug naar het strand om daar te slapen.We hebben groentes nodig en gaan de winkelstraten maar in. Het is er druk nu omdat er gegeten mag worden. Het is een bonte uitstalling van kraampjes met fruit en groentes, heel veel keus is er niet ui, tomaat, sla, rettich, wortel paprika komkommer, bananen meloen en appels maar het ziet er prachtig uit. Ik ga alleen, Bert blijft bij de auto. Zoveel tasjes als er in Marokko zijn, hier zijn er geen. Van cementzakken worden zakjes gevouwen. Als het gewicht niet helemaal uitkomt met het bedrag wat je moet betalen en er is geen wisselgeld, dan krijg je er gewoon een wortel bij. Ik koop nog deegballetjes die een beetje lijken op pannekoek en oliebol wb smaak. De mensen hebben echt lol om ons en wij om hun. We komen in een heuse file er staan agenten het verkeer te regelen. En…. We hebben regen gehad, niet meer dan wat druppels op de voorruit, maar het was echte regen. Nouadhibu heeft de naam een vreselijk vieze stad te zijn, maar het valt ons mee. De president had beloofd dat als hij herkozen zou worden, hij er voor zou zorgen dat de stad schoner werd. Dat werpt dus echt zn vruchten af. We zien schoonmaakploegen het vuil verzamelen en wegbrengen. Geiten mogen eigenlijk niet meer los door de straten lopen, maar zo langzaamaan keert dit beeld weer terug. Geiten ruimen ook veel op dus hebben wel degelijk functie. We hebben een prima dag aan het strand gehad met hoog bezoek ;-) Zeker 60 kamelen kwamen grazen en hebben daar een paar uur gestaan. Bert heeft wat geklust want het greepje van de achterdeur is afgebroken en nu sluit hij niet goed. Dat lukt voorlopig goed. De afwas is in de zee gedaan, dat gaat heel goed zand absorbeert vet en zout ontsmet wel. Is ook wel nodig de hoeveelheid vliegen is verschrikkelijk. We hebben als we 10 tellen de auto open laten wel 80 vliegen binnen zitten, je kunt het soms hebben maar soms ook niet. Als je er 1 doodslaat gaan er 5 opzitten zodat je ze tegelijk hebt. En als je dan denkt dat je de meesten hebt komt je tot de ontdekking dat er ook genoeg in de fluitketel zitten. We moeten er maar aan wennen? Er loopt een klein puppyhondje rond wat eigenlijk nog bij de moeder zou moeten zijn. Hij eet kennelijk niet dus we geven hem verdunde melk wat ie wel lust. Bert neemt hem mee de zee in om de vlooien kwijt te raken en hij zwemt zelfs. Wel snel weer naar de arm want het is wel veel voor zo’n beestje. Omdat we op tijd willen zijn voor de wedstrijd Nederland Costa Rica zitten we kwart voor 4 ( 6) klaar. En dan ontdekken we dat het de tweede wedstrijd is , op tijd zijn we wel. We eten bij Nomades een overheerlijke hamburger waar we propvol van zitten. Zelfs de mayo was heerlijk. ’s Avonds weer richting de patisserie voor het “toetje”en de wedstrijd natuurlijk. Wat was het spannend. We kregen de felicitaties van de mensen J alsof wij ook maar iets gedaan hadden. Morgen moeten we om 8 uur op het placement zijn om te kijken of wij ingedeeld kunnen worden op de trein. Bij het strand hebben we hem al een paar keer gehoord en een keer gezien, hij is echt groot. 2,3 km lang. We hopen er het beste maar van Zondag 6 juli, tjee daar zitten we dan in/op de trein die nog niet vooruitgaat maar we staan erop! Netjes om 8 uur waren we op het placement en na de nodige bombarie papierencontrole en gemopper over het feit dat we geen kopie van een honneursverklaring hadden mochten we rond 12 uur het platform op. Na betaling van het bedrag 28500 um ( zoals toegezegd de halve toeristenprijs) was ook dat voorelkaar. We zijn nu al een aantal keren heen en weer gereden en we weten nu om 19.00 nog steeds niet of we echt vertrekken. Het is een heel aparte ervaring. We hebben de catering zoveel mogelijk in een rugzak gestopt voor het geval we toch niet in de auto mogen blijven zitten. Maar meer mensen blijven in de wagen dus ondanks de regels zal het wel mogen. Van Sidi hebben we geen afscheid meer kunnen nemen helaas, tegen onze verwachting in is het gewoon gelukt. We klimmen wat op en af de wagon en maken eens koffie. Iejoor staat aan 4 kanten met dubbel ijzerdraad van 8 mm vastgeknoopt van de bladveren naar de wagon.Die ijzerdraden zijn aangedraaid tot ze op spanning staan. Voor de banden liggen ijzeren balken die met grote nagels in de wagonbodem zijn vastgespijkerd. The african way. We zitten nu 24 uur op de trein en zijn 10 km verder. We worden eens wat heen en weer geschoven maar meer gebeurd er ook niet. We kamperen in Iejoor, de ruimte is beperkt omdat de spullen allemaal in de wagen moeten blijven. Eigenlijk staan we constant op scherp omdat je ieder moment kunt vetrekken, pas ’s avonds wordt duidelijk dat het echt niet meer gaat gebeuren. De mannen van de andere wagens slapen in een container naast het spoor en hebben het koud gehad. Wij hebben het dan toch nog luxe met alles bij de hand. Lenig word je wel met dat klimmen en klauteren. We hebben begrepen dat we vanmiddag rond 3 uur zullen vertrekken. Inshalllah. Voor we vertrokken vroeg een man aan Maud waar we op aan het wachten waren. Ze vertelde over onze poging op de trein, de man lachte wat en zei: ze zullen wel leren dansen daar. Nu begrijpen we wat hij daarmee bedoelde, het onbegrijpelijke en (voor ons) onlogische gerangeer, wagon eraan - kllapp- rijden andere eraan – klappp-wagon eraf stukje rijden – heen en weer- tijdje niks rode vlag- kllaaapppppp- stukje heen enz enz enz. Vanmorgen met het maken van het ontbijt was er ineens een flinke klap, zomaar uit het niets. Gelukkig zat er nog geen koffie in de kopjesJ Net zo ongeveer 14.15 komt er een man aanrijden en loopt doelgericht onze kant op. Hij klimt op de wagon en vraagt hoe het met ons gaat en of we hier geslapen hebben. Hij knikt onder de indruk en zegt dat we zo tussen 3 en 4 vertrekken. Fijn! We praten nog wat en hij zegt dat het ginds erg warm is, erg erg warm. Ne pas jolie m’dame ne pas jolie. Dus zelfs voor begrip van hier is het heet. Ik kijk nog eens naar buiten en zie dat er een mist van zand hangt en dat we niet verder kunnen kijken dan 100 meter. De mannen achter ons hebben gezien dat we gas hebben, of ze dat even mogen gebruiken. Tuurlijk mag dat en ze koken hun eten voor vanavond, zodat ze met zonsondergang direkt kunnen eten. Iemand van hun regelt weer iemand die brood gaat halen en ze nemen voor ons ook een brood mee. Inmiddels hebben we ineens weer informatie over het ebola virus, zo is het weg en zo is het kennelijk de grootste uitbraak ooit. Voor wat we kunnen zien ligt het nog niet op onze route dat blijven we dan maar hopen. Ook komt er nieuws over de politieke situatie in het oosten van Mauretanie, advies voor daar: wegblijven is beter. Laten we nu net op een trein staan die over de grens van dat gebied gaat. Maar even in de gaten houden dan. Ter informatie, we hebben ons al een tijdje niet gedouched, wassen met een washandje gaat goed maar het wordt nu wel tijd, zeker als het gewoon opvalt wanneer Bert zn kist openmaakt. Ineens is daar de geur van nog wat frisse schone was, dan weet je dus zeker dat het tijd wordt……. De trein vertrekt zo ergens tegen 5 uur vanaf het station, waar nog mensen en goederen mee moeten. Dit duurt verrassend kort nog geen 20 minuten. Vanaf het emplacement moesten we een ronde rijden om te keren, we kwamen langs het verdeel-laadstation van de ijzererts. Enorme machines die als een superwatermolen het erts oppakken waarna het op een band komt en verder getransporteerd wordt, voor mijn gevoel plaatjes uit een science fiction film. We komen nu langs het minder schone Nouadibou en zien nu hoe de stad zelf ook geweest moet zijn. Op zich is de rit niet spectaculair, het feit dat we erop meerijden wel.Hoewel we de avond inrijden loopt de temperatuur gestaag op, van de 26,5 bij vertrek is het 3 uur later 30 graden. Ach geeft niet we moeten toch nog douchen. We komen de avond door, proberen te slapen in de boemel. Het is een behoorlijk geschommel en soms bonk je met je hoofd tegen de wand van Iejoor. We willen eigenlijk niet echt denken aan de 8 ijzerdraden aan de veren. Vast slapen gaat niet echt, maar je rust. Af en toe stopt de trein en hoor je het geluid van dieren op een van de wagons. Het lossen van kamelen hebben we gezien in Nouadhibou, beslist geen pretje. De dieren liggen minimaal 12 uur maar meer waarschijnlijk het dubbele met de benen onder zich aan elkaar geknoopt op de platte wagen. Dan moeten ze gaan staan en eraf springen,klimmen of vallen. Dat lukt natuurlijk niet omdat ze volledig verkrampt zijn. Dan worden ze er gewoon afgeduwd en hoe ze vallen maakt niet uit. We hebben er 1 op zn stuit terecht zien komen, die heeft dus nog zeker een half uur op de grond gelegen voor hij wat kon. En dan te bedenken dat een kameel veel waard is hier. De lossers hebben flink ontzag voor de beesten, ze kunnen goed bijten en ergens denk ik doe maar. Om een uur of half 5 zijn we in Choum, de een na laatste halte. We staan op en drinken koffie. Bert rookt zn sigaartje en checkt de auto. Hij staat nog steeds vast. Tegen half 9 rollen we het station in en na wat gerangeer worden de wagens om 12 uur gelost. Best snel eigenlijk. Het is nog een heel gedoe voordat alle draden los zijn 11 wagens moeten er achteruit af. De platforms zijn niet in te beste staat, de zijkanten van 2 wagens zijn redelijk weggesleten. Tegen de loodser in roep ik naar Bert dat ie stopt want dat stuk van het platform kan Iejoor echt niet houden. Bert rijdt het hele stuk achteruit vlak langs de andere kant en over de ijzeren brugjes tussen de wagons. Iejoor heeft weer vaste grond onder de banden. Gelukkig. Nu moeten we richting Choum en Atar. De weg staat niet echt op de Garmin dus het wordt wat gokken. We willen ook wel zo snel mogelijk weg hier en weer richting minder rumoerig gebied. Het eerste stuk is een superweg, spiksplinternieuw geasfalteerde weg. Dat rijdt lekker en schiet goed op. Totdat de weg abrubt ophoudt en we eraf moeten de piste op. Volgens de gps moeten we het spoor over maar we vinden nergens een mogelijkheid. Uiteindelijk wel 1 maar hoe we zoeken de weg naar Choum vinden we niet. Het wordt te laat om verder te rijden, voor het donker moeten we een slaapplek vinden. Dat lukt bij een kleine oase tussen de bergen, heel mooi ,maar we zijn te moe om dat goed te zien. De volgende dag wel, het is daar echt erg mooi. We rijden verder en kunnen gelukkig vragen hoe we moeten rijden. Terug het spoor over, dan blijven rijden tot Choum en daar over het spoor naar Atar. Mmm stukje terug en weer heen dus. Het is allemaal pisteweg, het gaat Bert prima af. Hij stuurt overal doorheen.Er wordt een nieuwe weg aangelegd die we af en toe kunnen gebruiken totdat er weer zandbulten als barriere opgelegd zijn. Het landschap varieert van dor en droog, oases, surrealistisch rotsig tot echt Afrikaans. Halverwege de middag komen we bij de camping bab sahara. Pfff dat was best een pittige onderneming zo alles bijelkaar. We pakken uit en maken schoon omdat iejoor weer helemaal is ondergestoft. Wij ook trouwens. Maar dan kunnen we eindelijk lekker onder de douche. Wassen doen we morgen er staan 2 machines. Bij de buren kunnen we de voetbalwedstrijd kijken en we vinden dat ze het niet verdiend hebben te verliezen. Morgen weer een nieuwe dag met op de agenda de garage/smederij want de linkerbladveren zijn weer niet goed. De 10de besteden we aan wassen, poetsen, het raam repareren, en de monteur voor de bladveren. Er komt een houten klos bij de ophanging van de bladveren. Het ziet er uit als een halter voor gewichtsheffen en volgens de experts moet het hiermee opgelost zijn tot minstens Burkina Fasso en weer terug. Oke??????? We kletsen de rest van de dag met Klaus een Oostenrijker die met de motor onderweg is. Hij heeft de piste gereden die wij met de trein gedaan hebben en het is maar goed dat wij hem niet gereden hebben. Voor een groot deel ligt de piste onder zandduinen en is niet meer te zien. Hij heeft zelfs stukken over het spoor gereden om de weg te kunnen volgen. Hij is er van overtuigd dat we het met Iejoor nooit hadden gehaald. Alles beschouwend is het goed dat we hem niet gereden hebben, hoewel we de monoliet nu niet gezien hebben en maar € 25,- bespaard hebben op brandstof. Met een lichtere wagen is het wel te doen en wat meer piste-ervaring is niet verkeerd. We zijn uit wezen eten samen met Klaus, lekker naar het centrum gewandeld en kip met friet en brood met saus gegeten. Het smaakt goed. Op de weg terug wat fruit gekocht, groente zie je hier bijna niet. Echt trek hebben we ook niet, het is te warm. Ruim over de 40 graden en ’s middags steeds wat regen en onweer in de verte. Gelukkig is hier een geweldige tent waar je onder kunt zitten, er lopen een haan met 4 kippen, een koppel eenden met 3 kleintjes er staan grote rubinia bomen, het doet allemaal heel gezellig aan. Water is er genoeg, dat komt hier uit een 220 meter diepe bron en is goed drinkbaar. Er staan constant flessen in de koelkast dus dat is prima te doen. We drinken zeker 4/5 liter water per dag en daarnaast nog koffie of een blikje cola. Dat laatste hebben we nog nooit zoveel gedronken als nu. Bert heeft proefgereden en het blok doet zn werk. Het is ongelofelijk dat zoiets helpt. We zullen er nog 1 of 2 meenemen voor als er meer nodig zijn. De kinderen van het dorp zijn niet allemaal even aardig en leuk. De hele dag staan er kinderen aan de poort te vragen om ballonnen en kadootjes, zo gauw Mohammend de beheerder even weg is staan de ze op het terrein en gaan niet weg. Brutaal en vervelend kun je wel zeggen. Over het algemeen zijn de mensen hier erg vriendeijk en erg bereid om te helpen. Als we een internetcafe zoeken en dat vragen komen er 5/6 mannen aan lopen die allemaal de weg weten en dat ook uitleggen. Het was ook wel komisch, we waren met zn 3en op de motor van Klaus naar het centrum dat komt niet elke dag voor hier. Internetten lukt niet, eerst is hij gesloten, later na de moskeedienst is het zo druk dat alleen de slecht werkende pc nog vrij is. We proberen het morgen nog een keer, netzoals geld halen. |