Het is gelukt , we zijn in Senegal.Zonder hulp zelf gedaan! De weg naar de dam was op zich maar 1weg maar toch wat verwarrend. Je rijdt en rijdt , je komt in een dorpje en ineens moet je rechtsaf een weg in die we normaal nooit gepakt zouden hebben. Dan moet je een stuk door en zijn daar ettelijke controles. De laatste fiches delen we uit, wat moeten ze in deze negorij met nog zoveel fiches? Het is ook niet duidelijk wanneer we het natuurpark inrijden, 1 bord zegt 35 km, een agent zegt 30 km een ander bord zegt 5 km ??? Na een tijd zo'n 35 km voor de grens volgens garmin zetten we Iejoor neer om te overnachten en de volgende dag op tijd naar de grens te kunnen. Koken??? mmm Hee Bert lust je erwtensoep? Oh ja lekker daar heb ik best zin in. Ok midden in het moeras aan de Unox :-) We gaan vroeg slapen en omdat in de wagen toch geen muggen zijn halen we de opgehangen klamboe weer weg. Foutje!! Midden in de nacht worden we ongeveer opgevreten door de muggen, waar ze vandaan komen joost mag het weten, doet er niet toe we meppen er flink op los. Ik pak de klamboe maar weer maak hem vast en spray hem vol met deet. Goed zo slapen. De muggen hoor je zoemen tegen het gaas ze willen naar binnen. 'smorgens zijn ze weg gelukkig. We ontbijten, maken de schedel vast die ik had gevonden en gaan naar de grens.
We komen met een losse uitlaat bij de entree van het park en daar wordt 2000 UM pp gevraagd voor ons en 1000 voor de auto. Dat laatste is kasspekken , we vragen een factuur en daar staat idd geen bedrag voor de auto op. Hij zegt dat dat niet nodig is, maar wij staan erop omdat wij dat terug krijgen van "de nederlandse regering" maar alleen als wij een factuur laten zien. Ik herhaal dit nog een paar keer op een meer en meer vinnige toon , hij zegt deucement madame je retourne le 1000UM. Mooi! die kan weer terug in de portemonnee. We kunnen verder en over de wasbord weg komen bij de grens. We moeten eerst naar de douane die € 10,- wil voor het stempelen en het uitschrijven van de auto en het innemen van de honneursverklaring. We vragen waarom en of we een factuur krijgen. Na wat heen en weer gemopper over altijd maar betalen en geen factuur krijgen we toch een factuur en betalen we maar. Toen naar de politie, de man zei dat we door konden, de slagboom voorbij. Helaas moesten we eerst nog 500 UM betalen aan een man voor de Islamitische commune. Fraai hoor, maar omdat de agent had gezegd dat we door mochten deed ik de slagboom omhoog. Mocht niet van de andere man en ik duwde gewoon door. Hij duwde me wat weg waarop ik zei dat hij helemaal niet aan mij mocht komen. Ik moest maar even komen lezen op een bord, daar stond iets op van islamititische commune en tax. Ik zei dan hoef ik dat niet te betalen want ik ben christelijk. Het moest gewoon betaald worden, ik mopper nog dat ik nog nooit belasting heb betaald als ik ergens niet kom alleen maar als ik ergens gebruik van maak maar goed. De boom ging van het inmiddels vastgemaakte slot. Bij de politie moesten we ook weer €10,- betalen. Wat? hoevaak moet je betalen om een land uit te mogen? We vragen ons dit in alle oprechtheid af en vragen dat ook aan de politieman. We leggen uit dat we bij de douane ook al betaald hebben en dat we Mauretanie helemaal niet meer leuk vinden en dat ze al helemaal niet gastvrij zijn als ze zo met mensen omgaan. Als ik de factuur laat zien zegt hij dat dat helemaal niet klopt en hoeven we nu niet meer te betalen.We krijgen een stempel in de pas en kunnen gaan. Achteraf blijkt dat ik de man de hele verkeerde factuur heb laten zien, maar we hadden hem wel. Ok we zijn eruit. We passeren de dam nadat we ookdaar weer geld moeten betalen, omgerekend € 15,- ook hier weer een factuur. Nu Senegal in. Hier willen we graag het carnet gestempeld hebben, daar istie voor. Eerst politie voor paspoort en inreisstempel op het visum. Ook hier willen ze weer geld. Prima zeggen we, maar wel graag een factuur. Bert laat zn werkpasje even discreet zien. Factuur wordt niet gegeven we krijgen 3 boeken vol te zien van mensen die betaald hebben. Mooi maar we willen een factuur. Krijgen we niet, dus we laten ons eigengemaakt papier zien van het ministerie van binnenlandse zaken in 2 talen waarop staat dat wanneer er geen factuur gegeven wordt de beambten dat in moeten vullen met naam en toenaam. Ik geef aan dat we de factuur nodig hebben voor restitutie door de Nederlandse regering. Hij vraagt om de naam van onze minsiter van buitenlandse zaken en we antwoorden in koor. We mochten gaan, ik vraag nog een keer om het in te vullen, dat betalen echt geen punt is als we maar op papier hebben dat we betaald hebben. We hoeven niet te betalen we mogen gaan , bonne route. Ok. Er volgt ons vanaf de Mauretaanse grens al een man in grijs die informatie over Iejoor aan alle beambten geeft, ik vang wat op over de jerrycans. Bert laat merken dat hij de man heeft “verstaan” en zegt ja mooi he 4 stuks en lacht op zn Berts. Hij neemt wat meer afstand.
Douane, best een aardige man, kijkt de auto een beetje na en vraagt wat wat is. Auto weer dicht en naar binnen. Carnet stempelen is hij niet bevoegd voor, doet hij ook niet we krijgen een passevant met 48 uur de tijd naar Dakar te rijden om het carnet te stempelen. Nee he. Ja hoor, het is echt niet anders. We vragen om wat langer de tijd en zeggen dat wij vinden dat hij capabel genoeg is maar nee. Hij is best oprecht in zijn uitleg vraagt geen geld, geen kadootjes niks. Hij vergeet zelfs de kennelijk verplichte verzekering want we mogen gaan. Ik vraag nog maar na of we mogen gaan ja au revoirs. Ok instappen en wegwezen.De man in grijs hebben we niet meer gezien. Al met al ben je aan “leges” en “belasting” € 33,25 kwijt niet echt een wereldbedrag maar wel vervelend zeker als je het idee hebt dat de helft in eigen zak gaat en dat het passevent verlengen of het carnet afstempelen ook weer geld gaat kosten. Het is niet gelukt in St Louis dus we moeten morgen naar Dakar en missen hierdoor deze mooie regio. Het niet stempelen van het carnet in Diamma heeft als reden dat de corruptie daar zo groot was dat het verboden is om daar te stempelen, in Rosso mag men dat gewoon wel. Dit gedoe heeft voor de camping best veel invloed want hierdoor rijden overlanders erlangs en komen niet meer aan.
We komen lekker bij met een ijskoud biertje of 2, 3,4. Heerlijk dat je dat weer gewoon kunt kopen. De camping is geweldig, Zebrabar, midden in de natuur en goed sanitair. Aan zee ook nog. Er zijn veel vogels en hagedissen en er lopen zelfs apen. Nietsvermoedend wat pinda’s op tafel en ja dan komt er eentje kijken. Eerst maar eens wat foto’s gemaakt, maar hij kwam zo dicht bij dat hij naast tafel ging zitten en op zn gemak 3 handjes pinda’s at. Ik ben de camper ingegaan omdat ik geen idee had hoe hij zou reageren, heb af en toe wat foto’s genomen maar hij had alleen belangstelling voor het eten. Toch de katapult maar tevoorschijn gehaald. Die vind ie niet echt indrukwekkend, de wapperende handdoek meer. Hij trekt zich terug in de boom en gaat dan weg.
De 22ste gaan we naar Dakar en we rekenen af bij de camping. Dat valt tegen, het eten is ineens 25% duurder en er moet entree voor het park betaald worden. Park? Ja, ondanks dat we niet verder geweest zijn dan de camping moet dat. Beetje jammer, je verwacht dit soort dingen niet bij Europese mensen. Ze hebben wel geholpen om de passevent verlengd te krijgen, maar dat is meest eigenbelang. Als mensen wegblijven en direkt naar dakar rijden missen ze de inkomsten. Ursula vond ons eigentlich irgendwie nette leute und war enttauscht. Nou dat is wederzijds, ook wij zijn teleurgesteld en hadden iets meer professionaliteit vewacht. Ondanks de mooie plek gaan we niet meer terug.
We rijden in 1 x door stoppen heel even om mango’s te kopen en voor diverse politie en douane controles. Papieren, passevent en verzekering, er wordt zelfs in de auto gekeken. De (kopie) verzekering wordt geaccepteerd, gelukkig staat daar voorop vet en groot in Frans en Engels dat hij geldig is voor heel Afrika. We waren nog een beetje bang dat we alsnog naar een Senegalees bureautje zouden moeten.
In Dakar komen we iets na 3 uur aan bij de douane en zien een mooie parkeerplek precies ervoor. We worden naar boven geloodsd en merken te laat dat het weer om een “propper”gaat. Hij had inmiddels de papieren al maar die pakte Bert direkt weer af. Bert moest het kentekenbewijs nog even halen en ik vroeg aan de propper wie hij was. Ik kreeg een onduidelijk verhaal en toen Bert terugkwam werd hij gepromoveerd tot chef de bonbons, hij begreep dat hij aan ons niets kon verdienen. Beambte 1 schreef wat op en gaf het aan nr 2. Nr 1 kreeg het weer terug en niette er een papier aan. Aan ons carnet! Ik zeg nog monsieur voorzichtig. Of ik niet wilde gaan zitten. Nee ik blijf liever staan. We worden op de stapel gelegd en wachten. Ik wil even lopen en ga naar beneden, bij de auto wordt gevraagd waar de chauffeur is. Boven bij het carnet. Of ik hem even wil halen want de auto staat op de plek van de commissaris.Ok wordt geregeld, maar zal ik een dagje commissaris zijn ?? hij moest lachen.Inmiddels gaat de stapel naar het volgende kantoor met pas en kentekenbewijs. Na 20 minuten komt het weer terug en gaat er weer wat in het grote boek. Ik blijf wat drentelen en Bert krijgt een paar flinke hoestbuien. We mogen met de papieren naar een ander kantoor, die man kijkt wat en we mogen mee naar weer een ander kantoor. Daar zitten 2 heel vriendelijke mannen en van 1 mag ik meekijken met het invullen, Hij spreekt zelfs Engels en legt alles geduldig uit.Zo controleer ik gelijk dat het goed gaat. Nog even een kopie paspoort geven en we mogen gaan en goede reis gewenst. We hoeven niets meer te betalen wat ons meevalt, want aan elke service hangt hier een prijskaartje. We rijden de stad door , staan vreselijk in de file en gaan terug naar de haven. Daar parkeren we voor de nacht en morgen en hebben 3 tickets achter het raam liggen. Er is een echte supermarkt maar die heeft zelfs voor AH dure spullen. We kopen wel wat en natuurlijk wat bier en een flesje wijn.
Ile de Goree, het slaveneiland is als je hier bent net zo’n must als het Anne Frankhuis in A’dam. Het is een mooi eilandje waar je heerlijk even over kunt lopen. Je moet wel op elke hoek rekening houden met verkopers maar dat neem je op de koop toe, af en toe moet je heel erg duidelijk zijn. Het slavenhuis is eigenlijk niks bijzonders, de geschiedenis van speciaal deze plek discutabel maar het staat op zn minst model voor de vreselijke slavengeschiedenis. Je krijgt een goed beeld van alles en soms voel je het ook. Vandaag is de dag van nationale rouw in Nederland dat geeft het misschien ook nog een andere dimensie.
Om half 5 pakken we de boot terug en er is een groep vrouwen aan boord de feminen mission dakar 2014. Een bonte groep, met kleding in speciaal daarvoor gedrukte stof in allerlei kleuren die beginnen te zingen natuurlijk over Jezus. Het werkt erg aanstekelijk, is heel vrolijk. Ik word naar voren getrokken en moet meezingen. Ahum, gelukkig zingt de rest zo hard dat niemand me echt hoort. Tussen de dames in zit een moslima haar baby te voeden en bidt ondertussen haar ketting rond, alsof ze het wil beschermen tegen de christelijke invloeden.
Terug bij de wagen gaat Bert met het krukje aan de straat zitten om foto’s te maken. Zoals Wim Sonneveld ooit al zei, de humor leg op straat. Het leven speelt zich ook veel af tussen de auto’s, venters komen met van alles langs en zijn heel vindingrijk in het meenemen en etaleren van hun koopwaar.
Vandaag 24ste ambassade Mali vooor een visum. Dat lukt goed, morgen kunnen we hem ophalen. Nodig alleen een paspoort en 2 pasfoto’s en 50.000 cfas wat neer komt op € 75,-Eerst nog geld gehaald bij de bank, banken zat maar geen parkeerplaats. Als je even staat komt er gelijk een agent die al fluitend recht in je oren, jou duidelijk komt maken dat dat niet mag. Toch maar even wachten hoor. Nog bij een supermarkt naar binnen die 2-componenten lijm heeft om het hoekprofiel van het zonnepaneel te plakken, die was gesneuveld bij het parkeren aan een ijzeren balk. Dan door naar Lac rose, een meer wat door het zoutgehalte en de erosie van het ijzer in het water bij het goede licht rose kleurt. Het water is zoiets als de dode zee, 10 x zoveel zout dan de oceaan. We rijden een stuk rond het meer en zien een hoop vergane glorie. Dit was ooit het eindpunt Parijs-Dakar en gezien het aantal lege accomodaties goed voor veel handel. Mensen benaderen ons met koopwaar en aanbiedingen om te overnachten, geven zelfs hun waar cadeau in de hoop dat je het alsnog koopt. Zelfs op het agressieve af, zodanig dat ik vlak voor iemand ga staan en zeg: voor de laatste keer nee. Hij weet van geen wijken,tot Bert hem wat duwt. Hij zegt ik ben Senegalees in Senegal en jullie zijn uit Holland. Waarop ik zeg dat ie op moet houden agressief te zijn en in plaats daarvan gastvrij. Hij blijft voor ons staan, ik blijf staan en drink mn koffie. Ik laat me niet wegjagen hier. Uiteindelijk gaat hij weg. We begrijpen best dat ze graag verkopen en dat ze het geld hard nodig hebben, maar zo wil je niet ontvangen worden en koop je dus uiteindelijk niets meer. Het schrille contrast is dat wij naar een camping rijden met een zwembad en douches. De temperatuur is hoogst aangenaam, er staat een koel windje en nauwelijks vliegen. Van een Nederlander die hier met vrouw en kinderen vakantie viert is dit altijd zo hier en zijn er ook vrijwel geen muggen. Helaas merken wij zo ’s avonds dat ons bloed kennelijk lekkerder is dan van die Nederlander, we zitten ingepakt en ingedeet buiten.
We komen met een losse uitlaat bij de entree van het park en daar wordt 2000 UM pp gevraagd voor ons en 1000 voor de auto. Dat laatste is kasspekken , we vragen een factuur en daar staat idd geen bedrag voor de auto op. Hij zegt dat dat niet nodig is, maar wij staan erop omdat wij dat terug krijgen van "de nederlandse regering" maar alleen als wij een factuur laten zien. Ik herhaal dit nog een paar keer op een meer en meer vinnige toon , hij zegt deucement madame je retourne le 1000UM. Mooi! die kan weer terug in de portemonnee. We kunnen verder en over de wasbord weg komen bij de grens. We moeten eerst naar de douane die € 10,- wil voor het stempelen en het uitschrijven van de auto en het innemen van de honneursverklaring. We vragen waarom en of we een factuur krijgen. Na wat heen en weer gemopper over altijd maar betalen en geen factuur krijgen we toch een factuur en betalen we maar. Toen naar de politie, de man zei dat we door konden, de slagboom voorbij. Helaas moesten we eerst nog 500 UM betalen aan een man voor de Islamitische commune. Fraai hoor, maar omdat de agent had gezegd dat we door mochten deed ik de slagboom omhoog. Mocht niet van de andere man en ik duwde gewoon door. Hij duwde me wat weg waarop ik zei dat hij helemaal niet aan mij mocht komen. Ik moest maar even komen lezen op een bord, daar stond iets op van islamititische commune en tax. Ik zei dan hoef ik dat niet te betalen want ik ben christelijk. Het moest gewoon betaald worden, ik mopper nog dat ik nog nooit belasting heb betaald als ik ergens niet kom alleen maar als ik ergens gebruik van maak maar goed. De boom ging van het inmiddels vastgemaakte slot. Bij de politie moesten we ook weer €10,- betalen. Wat? hoevaak moet je betalen om een land uit te mogen? We vragen ons dit in alle oprechtheid af en vragen dat ook aan de politieman. We leggen uit dat we bij de douane ook al betaald hebben en dat we Mauretanie helemaal niet meer leuk vinden en dat ze al helemaal niet gastvrij zijn als ze zo met mensen omgaan. Als ik de factuur laat zien zegt hij dat dat helemaal niet klopt en hoeven we nu niet meer te betalen.We krijgen een stempel in de pas en kunnen gaan. Achteraf blijkt dat ik de man de hele verkeerde factuur heb laten zien, maar we hadden hem wel. Ok we zijn eruit. We passeren de dam nadat we ookdaar weer geld moeten betalen, omgerekend € 15,- ook hier weer een factuur. Nu Senegal in. Hier willen we graag het carnet gestempeld hebben, daar istie voor. Eerst politie voor paspoort en inreisstempel op het visum. Ook hier willen ze weer geld. Prima zeggen we, maar wel graag een factuur. Bert laat zn werkpasje even discreet zien. Factuur wordt niet gegeven we krijgen 3 boeken vol te zien van mensen die betaald hebben. Mooi maar we willen een factuur. Krijgen we niet, dus we laten ons eigengemaakt papier zien van het ministerie van binnenlandse zaken in 2 talen waarop staat dat wanneer er geen factuur gegeven wordt de beambten dat in moeten vullen met naam en toenaam. Ik geef aan dat we de factuur nodig hebben voor restitutie door de Nederlandse regering. Hij vraagt om de naam van onze minsiter van buitenlandse zaken en we antwoorden in koor. We mochten gaan, ik vraag nog een keer om het in te vullen, dat betalen echt geen punt is als we maar op papier hebben dat we betaald hebben. We hoeven niet te betalen we mogen gaan , bonne route. Ok. Er volgt ons vanaf de Mauretaanse grens al een man in grijs die informatie over Iejoor aan alle beambten geeft, ik vang wat op over de jerrycans. Bert laat merken dat hij de man heeft “verstaan” en zegt ja mooi he 4 stuks en lacht op zn Berts. Hij neemt wat meer afstand.
Douane, best een aardige man, kijkt de auto een beetje na en vraagt wat wat is. Auto weer dicht en naar binnen. Carnet stempelen is hij niet bevoegd voor, doet hij ook niet we krijgen een passevant met 48 uur de tijd naar Dakar te rijden om het carnet te stempelen. Nee he. Ja hoor, het is echt niet anders. We vragen om wat langer de tijd en zeggen dat wij vinden dat hij capabel genoeg is maar nee. Hij is best oprecht in zijn uitleg vraagt geen geld, geen kadootjes niks. Hij vergeet zelfs de kennelijk verplichte verzekering want we mogen gaan. Ik vraag nog maar na of we mogen gaan ja au revoirs. Ok instappen en wegwezen.De man in grijs hebben we niet meer gezien. Al met al ben je aan “leges” en “belasting” € 33,25 kwijt niet echt een wereldbedrag maar wel vervelend zeker als je het idee hebt dat de helft in eigen zak gaat en dat het passevent verlengen of het carnet afstempelen ook weer geld gaat kosten. Het is niet gelukt in St Louis dus we moeten morgen naar Dakar en missen hierdoor deze mooie regio. Het niet stempelen van het carnet in Diamma heeft als reden dat de corruptie daar zo groot was dat het verboden is om daar te stempelen, in Rosso mag men dat gewoon wel. Dit gedoe heeft voor de camping best veel invloed want hierdoor rijden overlanders erlangs en komen niet meer aan.
We komen lekker bij met een ijskoud biertje of 2, 3,4. Heerlijk dat je dat weer gewoon kunt kopen. De camping is geweldig, Zebrabar, midden in de natuur en goed sanitair. Aan zee ook nog. Er zijn veel vogels en hagedissen en er lopen zelfs apen. Nietsvermoedend wat pinda’s op tafel en ja dan komt er eentje kijken. Eerst maar eens wat foto’s gemaakt, maar hij kwam zo dicht bij dat hij naast tafel ging zitten en op zn gemak 3 handjes pinda’s at. Ik ben de camper ingegaan omdat ik geen idee had hoe hij zou reageren, heb af en toe wat foto’s genomen maar hij had alleen belangstelling voor het eten. Toch de katapult maar tevoorschijn gehaald. Die vind ie niet echt indrukwekkend, de wapperende handdoek meer. Hij trekt zich terug in de boom en gaat dan weg.
De 22ste gaan we naar Dakar en we rekenen af bij de camping. Dat valt tegen, het eten is ineens 25% duurder en er moet entree voor het park betaald worden. Park? Ja, ondanks dat we niet verder geweest zijn dan de camping moet dat. Beetje jammer, je verwacht dit soort dingen niet bij Europese mensen. Ze hebben wel geholpen om de passevent verlengd te krijgen, maar dat is meest eigenbelang. Als mensen wegblijven en direkt naar dakar rijden missen ze de inkomsten. Ursula vond ons eigentlich irgendwie nette leute und war enttauscht. Nou dat is wederzijds, ook wij zijn teleurgesteld en hadden iets meer professionaliteit vewacht. Ondanks de mooie plek gaan we niet meer terug.
We rijden in 1 x door stoppen heel even om mango’s te kopen en voor diverse politie en douane controles. Papieren, passevent en verzekering, er wordt zelfs in de auto gekeken. De (kopie) verzekering wordt geaccepteerd, gelukkig staat daar voorop vet en groot in Frans en Engels dat hij geldig is voor heel Afrika. We waren nog een beetje bang dat we alsnog naar een Senegalees bureautje zouden moeten.
In Dakar komen we iets na 3 uur aan bij de douane en zien een mooie parkeerplek precies ervoor. We worden naar boven geloodsd en merken te laat dat het weer om een “propper”gaat. Hij had inmiddels de papieren al maar die pakte Bert direkt weer af. Bert moest het kentekenbewijs nog even halen en ik vroeg aan de propper wie hij was. Ik kreeg een onduidelijk verhaal en toen Bert terugkwam werd hij gepromoveerd tot chef de bonbons, hij begreep dat hij aan ons niets kon verdienen. Beambte 1 schreef wat op en gaf het aan nr 2. Nr 1 kreeg het weer terug en niette er een papier aan. Aan ons carnet! Ik zeg nog monsieur voorzichtig. Of ik niet wilde gaan zitten. Nee ik blijf liever staan. We worden op de stapel gelegd en wachten. Ik wil even lopen en ga naar beneden, bij de auto wordt gevraagd waar de chauffeur is. Boven bij het carnet. Of ik hem even wil halen want de auto staat op de plek van de commissaris.Ok wordt geregeld, maar zal ik een dagje commissaris zijn ?? hij moest lachen.Inmiddels gaat de stapel naar het volgende kantoor met pas en kentekenbewijs. Na 20 minuten komt het weer terug en gaat er weer wat in het grote boek. Ik blijf wat drentelen en Bert krijgt een paar flinke hoestbuien. We mogen met de papieren naar een ander kantoor, die man kijkt wat en we mogen mee naar weer een ander kantoor. Daar zitten 2 heel vriendelijke mannen en van 1 mag ik meekijken met het invullen, Hij spreekt zelfs Engels en legt alles geduldig uit.Zo controleer ik gelijk dat het goed gaat. Nog even een kopie paspoort geven en we mogen gaan en goede reis gewenst. We hoeven niets meer te betalen wat ons meevalt, want aan elke service hangt hier een prijskaartje. We rijden de stad door , staan vreselijk in de file en gaan terug naar de haven. Daar parkeren we voor de nacht en morgen en hebben 3 tickets achter het raam liggen. Er is een echte supermarkt maar die heeft zelfs voor AH dure spullen. We kopen wel wat en natuurlijk wat bier en een flesje wijn.
Ile de Goree, het slaveneiland is als je hier bent net zo’n must als het Anne Frankhuis in A’dam. Het is een mooi eilandje waar je heerlijk even over kunt lopen. Je moet wel op elke hoek rekening houden met verkopers maar dat neem je op de koop toe, af en toe moet je heel erg duidelijk zijn. Het slavenhuis is eigenlijk niks bijzonders, de geschiedenis van speciaal deze plek discutabel maar het staat op zn minst model voor de vreselijke slavengeschiedenis. Je krijgt een goed beeld van alles en soms voel je het ook. Vandaag is de dag van nationale rouw in Nederland dat geeft het misschien ook nog een andere dimensie.
Om half 5 pakken we de boot terug en er is een groep vrouwen aan boord de feminen mission dakar 2014. Een bonte groep, met kleding in speciaal daarvoor gedrukte stof in allerlei kleuren die beginnen te zingen natuurlijk over Jezus. Het werkt erg aanstekelijk, is heel vrolijk. Ik word naar voren getrokken en moet meezingen. Ahum, gelukkig zingt de rest zo hard dat niemand me echt hoort. Tussen de dames in zit een moslima haar baby te voeden en bidt ondertussen haar ketting rond, alsof ze het wil beschermen tegen de christelijke invloeden.
Terug bij de wagen gaat Bert met het krukje aan de straat zitten om foto’s te maken. Zoals Wim Sonneveld ooit al zei, de humor leg op straat. Het leven speelt zich ook veel af tussen de auto’s, venters komen met van alles langs en zijn heel vindingrijk in het meenemen en etaleren van hun koopwaar.
Vandaag 24ste ambassade Mali vooor een visum. Dat lukt goed, morgen kunnen we hem ophalen. Nodig alleen een paspoort en 2 pasfoto’s en 50.000 cfas wat neer komt op € 75,-Eerst nog geld gehaald bij de bank, banken zat maar geen parkeerplaats. Als je even staat komt er gelijk een agent die al fluitend recht in je oren, jou duidelijk komt maken dat dat niet mag. Toch maar even wachten hoor. Nog bij een supermarkt naar binnen die 2-componenten lijm heeft om het hoekprofiel van het zonnepaneel te plakken, die was gesneuveld bij het parkeren aan een ijzeren balk. Dan door naar Lac rose, een meer wat door het zoutgehalte en de erosie van het ijzer in het water bij het goede licht rose kleurt. Het water is zoiets als de dode zee, 10 x zoveel zout dan de oceaan. We rijden een stuk rond het meer en zien een hoop vergane glorie. Dit was ooit het eindpunt Parijs-Dakar en gezien het aantal lege accomodaties goed voor veel handel. Mensen benaderen ons met koopwaar en aanbiedingen om te overnachten, geven zelfs hun waar cadeau in de hoop dat je het alsnog koopt. Zelfs op het agressieve af, zodanig dat ik vlak voor iemand ga staan en zeg: voor de laatste keer nee. Hij weet van geen wijken,tot Bert hem wat duwt. Hij zegt ik ben Senegalees in Senegal en jullie zijn uit Holland. Waarop ik zeg dat ie op moet houden agressief te zijn en in plaats daarvan gastvrij. Hij blijft voor ons staan, ik blijf staan en drink mn koffie. Ik laat me niet wegjagen hier. Uiteindelijk gaat hij weg. We begrijpen best dat ze graag verkopen en dat ze het geld hard nodig hebben, maar zo wil je niet ontvangen worden en koop je dus uiteindelijk niets meer. Het schrille contrast is dat wij naar een camping rijden met een zwembad en douches. De temperatuur is hoogst aangenaam, er staat een koel windje en nauwelijks vliegen. Van een Nederlander die hier met vrouw en kinderen vakantie viert is dit altijd zo hier en zijn er ook vrijwel geen muggen. Helaas merken wij zo ’s avonds dat ons bloed kennelijk lekkerder is dan van die Nederlander, we zitten ingepakt en ingedeet buiten.