Senegal opnieuwVandaag is het 5 augustus en zijn we op de kop af 4 maanden onderweg. We gaan vrolijk verder richting Cap Skiring volgens velen een mooi strandgebied in de Casamance. De perikelen aan de grens laten we achter ons, het was minder relaxed dan gedacht maar ok. Het regent, in de zin van regen. Soms zie je niet veel vooral de gaten in de weg zie je niet. Maar af en toe klaart het op en kun je wat meer om je heen kijken. Het land is vooral groen, voorjaarsgroen. Wat een verschil met een stukje terug. We rijden net even lekker als er een koekalf plotseling de weg oversteekt en ook nog voor de wagen uit blijft lopen. Bert remt uit alle macht, de wielen blokkeren zelfs maar gelukkig raken we hem net niet. De controles blijven, hardnekkig en nu regelmatig met automatische wapens nonchalant op de heup. Meestal wordt er gevraagd waar we heen gaan en met een knikje of een groet en welcome in my country mogen we weer verder. Tot 1 controle. Meneer de haan himself had geen goed humeur, we komen bij een t-splitsing met stopbord. Tegenover hangt meneer de haan. Bert stopt, stopt erg duidelijk, laat een auto voorgaan en we gaan met richtingaanwijzer rechtsaf. 15 meter verder wordt er driftig gefloten. We stoppen. Meneer de haan vraagt in rad Frans om de papieren van de auto. Hij krijgt het kentekenbewijs en vraagt om de papieren van de auto, de carte gris. Dit is de carte gris meneer. Hij gelooft het kennelijk niet, maar nadat we zeggen dat dat nieuw is in NL en ook in Marokko neemt hij dat aan. Dan wil hij meer papieren zien verzekering en het Carnet. We geven een kopie verzekering en Bert houdt de goede pagina van het Carnet voor maar laat het niet los. Hier heeft hij eigenlijk ook niks mee te maken. Meneer de haan wordt pissig en wil hem hebben. Nee. Dan neemt hij dat wat hij heeft ( alles alleen maar kopieen)mee naar zn post en staat te bellen. We moeten mee naar de politiepost. Bij het hek wachten we tot we een teken krijgen om binnen te rijden en parkeren. Niet goed, hij moet onder de boom, we blokkeren kennelijk een weg. We gaan verder, er lopen wat onduidelijke mensen rond en we gaan een deur verder. Daar zit een andere meneer achter facebook met 2 chatsessies open te bellen. Het verhaal wordt verteld en we krijgen een reprimande, we hadden het moeten geven. Ik zeg dat onze regering nadrukkelijk zegt geen papieren af te geven maar leesbaar voor te houden. In het Frans wordt er veel gezegd waarop ik vraag of het niet in het Engels kan. Dat spreekt meneer de haan niet. Ik zeg ik geen Frans en ineens kan hij het wel. Er volgt wat heen en weer gekibbel, ik zeg nog een keer dat ons wordt gezegd niets af te geven als alleen aan de douane om te stempelen. Zij zeggen( terecht) dat hier de Senegalese wet telt. We zeggen dat dit de eerste ambtenaar is die zo reageert en dat tot nu toe iedereen ons alleen maar welkom heet. Dat herhaal ik nog een keer en meneer de haan mompelt tegen de andere man dat als het carnet echt is wij wel mogen gaan. Fijn hoor welkom terug in Senegal!We rijden verder op zoek naar een overnachtingsplek en komen bij zee uit. Daar lopen we even over het strand nadat Bert aan ongeveer 5 mannen heeft duidelijk gemaakt dat we: geen plek zoeken, geen geld hebben om weg te geven, geen geld willen wisselen, geen seks willen en niet willen eten omdat de beste kok naast hem zit. ( dank je) De mannen laten ons ,het is duidelijk. Een lange wandeling wordt het niet omdat het regent. We gaan toch een stukje verder kijken omdat het hier niet echt fijn is. Over een lange zandweg vol met gaten en kuilen en flink door het water komen we uiteindelijk weer bij zee uit. Langs de hele weg staan een soort van compounds, sommige mooi, sommige leeg en verlaten. Op het eind van de weg stuiten we op de resten van een oude moskee. Het is er erg mooi en rustig, een man komt met zijn fiets voorbij en zogevraagd zegt hij dat overnachten hier geen probleem is. Er komen wat jongens uit de andere gebedsruimte en geven ons een hand. 1 ervan komt later terug en is te nieuwsgierig, die moet gezegd worden dat de binnenkant van de auto prive is. Hij blijft nog hangen maar gaat uiteindelijk ook weg. We eten omelet met ui,okra en paprika en wat brood.‘s Morgens maar weer weg richting Kolda, omdat het park wat we zoeken gesloten blijkt en ingenomen door militairen. Als we rechtsaf willen komen er een aantal voertuigen en manschappen op oefening uit. Jammer dan. We gaan weer terug naar Ziguinchor er bedenken voor de 2de keer dat het niets te bieden heeft. Een gat met gaten in de weg. De politiecontroles blijven, en vriendelijkheid staat niet echt in het woordenboek. We laten alvast wat kopieen maken van de paspoorten, we hebben er nodig en hier was een goede plek. We eten gelijk een broodje, dan kon hier op ons gemak, geen bedelende of handelende mensen. Ondertussen zoek ik de ibuprofen op want 2 muggebulten zijn aan het ontsteken en het gaat nog niet over met sodabadjes en dettol enzo. We rijden verder, de weg is vreselijk slecht. Er wordt hard aan gewerkt dat wel. We zien een toebab langs de weg eten en een andere in de auto. Het blijken Spanjaarden die daar de wegwerkzaamheden doen. 1 vertelt ons dat de weg naar Kolba coupe is en niet te bereiken, dan zegt ie weer dat is heel slecht is. Mmm we nemen de gok, terug is geen optie we moeten echt die kant op. De weg is slechter dan tussen de Marokkaans/Mauretaanse grens, we slalommen en hobbelen wat af. De omgeving is erg mooi, mensen zijn druk aan het werk op het land en als ze ons zien zwaaien ze en sommigen dansen zelfs. We zoeken al vanaf een uur of 3 naar een goede overnachtingsplek en rond 5 uur vinden we er 1 van de weg af op een bananenplantage, het is er rustig en verlaten denken we. Tja… even later komt er iemand op de fiets langs en komt een praatje maken. Bert vraagt of hij misschien de patron is en of we mogen overnachten. Hij is niet de patron, ik vertel dat we Kolda niet halen door de slechte weg en dan zegt hij dat overnachten geen probleem is. Hij belt wat en vraagt of we er morgenochtend ook nog zijn. Een 2de man komt erbij en we drinken ranja. Zeker! RANJA. De een gaat weer de ander laat ons een beetje van de plantage zien en gaat ook weer. Rust. Ik duik de voorraadkast in en maak bietjes aardappels en foliehamburgers, lekker hoor. Na de afwas is het snel donker, er zitten zulke grote insecten dat het lijkt op brommers in de verte. Kikkers kwaken en nog meer beesten. Door de muggen maar naar binnen en vroeg naar bed. Het matras is nog nat van de regen gisteren, er is water naar binnen gelopen waarschijnlijk toch door het gemaakte gat in het dak. s**t.Donderdag de 7de op tijd wakker, vanuit het raam zien we een osspan lopen met een kar met kinderen. Opstaan maar en dan een ontbijtje maken. De patron komt even kijken en praten, een vriendelijke man die zich oprecht afvraagt wat ons bezielt. Tja. Hij gaat weg laat ons lekker eten en komt daarna nog even terug. Er komen nog wat andere arbeiders aan en weer het osspan. De kinderen kijken hun ogen uit. We maken ons klaar voor vertrek waarop er 1 vraagt of we niet wat geld hebben. Dat doen we dus niet, de kinderen krijgen een ballon. Net voor we weggaan hoor ik ze piepen, ze hebben er dus lol mee. De route is echt slecht, daar staat tegenover dat het echt heel mooi is. Veel vogels en vooral grote insecten. De mensen onderweg zijn bijna allemaal vrolijk. We komen vlak bij de grens met Guinee, het is niet de bedoeling dat we daarin rijden. We komen bij een politiepost die er eigenlijk wel uitziet als een overgangspost, er staat ook immigratiepost op het kantoor. De man komt naar buiten en wil de passen hebben. Oeps, hoe zit dat nu met wel of geen stempel? Hij loopt naar binnen en we wachten wat. Dan ga ik toch maar eens vragen of het hier de grens is. De man lacht wat en zegt , nee jullie kunnen hier naar Kolda, geen probleem. Ik schrijf jullie gegevens op en er moet een stempel in jullie pas, waar wil je die hebben? Ehm, boven het visum? Ok geen punt. We mogen gaan hij wenst ons een goede reis. Als Bert nog eens kijkt ziet hij dat we een stempel hebben op 2016 J Maar goed kennelijk zijn we nu wat legaler in Senegal.Linksaf naar Kolda en daar halen we mango’s bananen en een soort van oliebollen, die laatste mag Bert allemaal hebben. Ik heb het zuur al ;-) De mango’s hier zijn super de bananen ook. Hup weer verder, de weg blijft zo hij is. We rijden dit stuk zo’n 10 km per uur. We worden ingehaald door erg snel rijdende toyota’s waar Spanjaarden inzitten die aan de weg werken. Even later staan ze met pech stil. We stoppen even om te kijken voor hulp, maar het lost zich op, een verbogen as en een daardoor afgeschaafde band. Een van de Spanjaarden is zo blij met blanke gezichten en het Engels praten dat ik spontaan 2 zoenen krijg. We praten nog wat, er worden foto’s van ons gemaakt en dan gaan we weer. De weg houdt het zo 137 km vol voor we goede krijgen en dan schiet het ook op. Kolda is niet veel, maar even ervoor natuurlijk weer controle. Dit keer stond het verroeste bord links van de weg achter een ezelkar en de militaire sommeerde ons weer naar achteren aan de rechterkant van de weg, hij verplaatste het bord gelijk mee. Hij wilde papieren zien maar we begrepen niet welke.Uiteindelijk moest Bert met de papieren de auto uit en mee naar de post. Dat was een bankje onder de boom. Bert kwam terug voor het carnet. Achteraf ging het alleen om het rijbewijs dat kon een Engelssprekende man duidelijk maken. Nou dat hadden we dan ook weer gehad, ik heb in de auto toch wat foto’s kunnen maken. Nu staan we geparkeerd bij een zandafgraving goed verstopt achter een wal en bomen en zo te zien blijft het rustig. We doen een poging de boel te laten drogen, maar dat schiet niet zo op. Bert plakt het ingezette stuk vol met tape en kitband langs de randen. Op hoop van zegen.De zegen blijkt even geen harde regen meer en na een rustige nacht en net zo’n ontbijt gaan we weer op weg. De weg is slecht, de ene omlegging na de andere. Heel af en toe een redelijk stuk, vaak is het spoor ernaast beter dan de gatenkaas. Het plaatje blijft een beetje hetzelfde, opletten, zowel op de weg als op verstopte controles. Onderweg proberen we nog wat flessen water te kopen maar er worden weer Toubab prijzen gehanteerd. Laat maar, een fles cola is nog goedkoper haast dan een fles water. Voor fruit hetzelfde verhaal. Aangekomen in Tamacounda willen we even tanken en tape halen. Tape lukt niet, maar Coartem bij de apotheek wel. Dat is een Malariamiddel wat erg effectief is, met minder bijwerkingen. Die nemen we dus als voorraad mee. We hadden al 2 kuren gekocht, en hier ook 2 omdat de voorraad nooit zo groot is. Duur is het niet, voor € 6,50 heb je een kuur. Daarnaast nog pleisters en ibuprofen gekocht omdat mijn been en voet niet echt willen genezen. Ook halen we nog 2 heerlijke mango’s. Het campement wat we zochten blijkt gesloten, dus kijken we hier even rond. We vinden Oasis en daar nemen we luxe een hotelkamer en koken ook nog eens niet zelf. Heerlijk met zwembad. Die gebruiken we niet eens omdat de kamer airco heeft, wat een zaligheid! Even niet warm, plakkerig en bezweet, ook niet na het afdrogen. Een normaal bed waar je niet in hoeft te klimmen ons eigen biertje bij de hand en internet. Via skype bel ik eindelijk weer eens met mijn moeder.Dat kan dus kennelijk ook zonder dat de ander internet heeft. Ook erg fijn om te horen hoe het haar gaat en dat ik haar zelf gerust kan stellen.Zaterdag de 9de gaan we richting Niolkol Kobopark om eens te kijken wat we daar kunnen. Als we stoppen bij de ingang komt er iemand aanlopen die ons de info geeft. Het zijn geen onoverkomelijke kosten totaal ong €30,-, je mag van 7 -18 uur in het park maar er moet een gids mee. Bij ons in de auto en hij spreekt geen Engels. Daar hebben nog geen zin in en rijden nadat we de horde kinderen een paar keer hebben gezegd de spiegels niet te verbuigen weer verder. De weg die we rijden is goed op enkele gaten na. Hij leidt ons dwars door het park en we zien wilde varkens 2 soorten apen en een slang. Die staan dan weer op ons lijstje J We hadden nog geinformeerd bij campement Wassadou om te overnachten maar die was zo duur dat we bedankten, voor dat bedrag konden we in een hotel.Het was een mooie locatie, midden in de bush en alleen met 4x4 bereikbaar. Verderop komen we bij Hippocamp in Mora ( van de snack)aan de Gambiarivier en die is goedkoop. 3500CFA ( € 5,25)voor het overnachten incl douche ( koud) en toilet. En een prima locatie, ook alleen met 4x4 bereikbaar. We hebben vandaag zo’n 190 km gereden best veel vergeleken met de afgelopen dagen, controles waren er maar 2. Morgen willen we naar het Bassarivolk.Dat volk blijkt dus niet te vinden, we vragen links en rechts, worden wel steeds 1 kant uitgestuurd, vragen het bij een militaire post maar niemand kan ons echt vertellen hoe we er moeten komen. Wel de lange, mooie maar uiteindelijk ook eentonige weg ernaartoe. Daar zouden ze moeten zijn. Maar nee, wel een boel kinderen die als eerste woord waarschijnlijk wel mama leren maar direct daarna toebab en cadeau. Het klinkt en is misschien wel cynisch. Het is ook de uitkomst van de toebabs zelf door klakkeloos kadootjes te geven aan met name de kinderen, maar het resultaat is dat men gewoon verwacht iets voor niets te krijgen en als dat niet gebeurt men eigenlijk beledigd is.We merken dat hier van ‘smorgens vroeg tot ‘savonds laat. Zoals eigenlijk in veel gidsen al staat, geef alleen als er een (kleine) wederdienst voor staat. Hoe dan ook,we hebben 225 km gereden voor Jan met de korte achernaam. We gaan weer terug naar hippocamp, daar was het ok. Als we terugrijden zien we daar dezelfde motor met aanhanger nog staan als smorgens Zo te zien staat hij er al langer, beide zijn flink verroest, maar de helm hangt nog netjes aan het stuur alsof hij zo opgehaald wordt.We willen weer naar Tamacounda op een camperplek bij het hotel. Daar is internet en gaan we eens uitzoeken wat verstandig is. Gaan we door zoals gepland met alle ebola-risico en grenssluitingen? Kunnen we wellicht eerder dan 1 sept Mali in, kunnen we misschien de auto in Ghana op de boot zetten en zelf vliegen? Ebola grijpt om zich heen en de grenzen sluiten wat voor ons een reeel probleem geeft omdat we deels er langs moeten. Dit was eigenlijk niet ons doel, dat was en is Zuid Afrika. Daar liggen de mooie dingen die we eigenlijk willen zien. Waar we nu zijn is eigenlijk alleen de weg om er te komen. Het dak van Iejoor doorstaat zoals we het nu kunnen bekijken een paar flinke buien, alleen het raam van de koof lekt nog en een stukje bij het andere zonnepaneel. Ik ben begonnen met anitbiotica, de muggebulten veranderen in pokken en mn been is rood. Schoonmaken, desinfecteren, trekzalf en ibuprofen helpen allemaal niet. Bert probeert de laptop weer beter aan de gang te krijgen, zijn tablet is gesneuveld en we weten niet waarom. Dat is erg lastig want daar staat veel informatie op en we gebruiken hem ook als gps omdat osmand vaak beter is dan tracks for africa. Het kaartje kan wel op de telefoon, maar dat is lastig lezen. Een nieuwe is hier niet te koop het is meestal nep. De route is wederom mooi, we houden een keer pauze en merken dat er eigenlijk helemaal om ons heen apen lopen. Ze houden afstand, wij ook J Het is wel een bijzonder gezicht. Voor we bij Oasis aankomen willen we toch echt weer even wat groente kopen, dat is hier niet echt makkelijk. Uiteindelijk zien we op een markt 1 kraampje met mooie groentes, we kunnen paprika tomaat courgette wortelen en aardappelen kopen. De groente is hier echt duur, maar omdat we veel kopen is de mevrouw royaal met het begrip kilo. Voorbeeld een kilo aardappelen is hier € 0,75 een kilo tomaten € 1,50 een kilo wortelen € 2,25.We vragen ons echt af wat de mensen hier eten, dit is voor hun al helemaal niet te betalen.Bij het hotel aangekomen vragen we naar de prijs die we eienlijk al wisten. Het is niet dezelfde receptionist als laatst, maar dat moet niet uitmaken. Omdat we wat langer willen blijven willen we een lagere prijs, dat is heel normaal om dat te vragen. Hij zegt dat hij dat niet over de prijs gaat, dus ik vraag naar de chef. Die is in Dakar. Ineens komt hij met de mededeling dat de normale prijs een kwart hoger ligt en dat dit al een speciale prijs is. Ok 3 dagen geleden was dit nog de normale prijs bij de andere receptionist. Er volgt een discussie, er wordt een engelssprekende man bijgehaald, die nu aangeeft dat we ook een grote auto hebben en dus meer moeten betalen,wij halen de garmin erbij met een nog lagere prijsnotering en uiteindelijk heb ik er zo genoeg van dat ik zeg dat het leugenaars zijn en wegloop. Ik hoef hier niet meer te logeren. De receptionist van 3 dagen terug is erbij gekomen en vindt het eigenlijk ook niet leuk. Ik haal mn laptop op want ik wil nog wel even mn post kijken, Bert en ik beredeneren de boel en nu wordt er gezegd dat het volgens de garminprijs kan. Wat kun je soms genoeg hebben van een land en zn mensen. Omdat we de plek met zn goede internet nodig hebben blijven we.Omdat we tegen teveel problemen aan lopen hebben we besloten terug te gaan naar Nederland, best een moeilijk besluit en vooral een raar idee. Dat betekent auto klaar maken volgens plan, terug rijden naar Dakar, visa aanschaffen voor Mauretanie en de snelle weg terug. De man van de receptie kwam vanmorgen zn excuses maken en vertellen dat hij mijn vriend was.Het blijkt dat hij wel degelijk engels praat enIk heb hem gezegd dat hij nog steeds een leugenaar was en dus daarom geen vriend van mij. Zeker niet als ik hoor dat de prijs voor de vorige overnachting ook al geen eerlijke was. De mannen van de tuin drinken onder de boom een kopje Willemkoffie, waar Bert vriendelijk voor wordt bedankt. Het repareren is een heel warme klus maar we hopen dat het houdt.Het is erg leuk om de hagedisjes te bekijken, er ziten er hier een paar en ze zijn niet echt bang. Af en toe komt er een langsrennen, neemt een zonnebad en jaagt op insectjes. Deze kleine hagedis is misschien 25 cm maar springt soms een halve meter hoog om wat te vangen. Gisteren zagen we een grotere, 40 cm, achter een ander kleiner hagedisje jagen. Hij ontsnapte gelukkig. De man van de tuin komt ’s avonds ook nog even bij ons zitten, drinkt een kop koffie mee en we praten wat. Met handen en voeten en foto’s op de mobiel lukt dat goed. Hij heet Jaja,werkt al 9 jaar bij dit hotel, is getrouwd heeft 3 zoons en een broer met kinderverlamming. Hij blijft tot hij gebeld voor voor een klusje en wij gaan slapen. Het wordt een doorweekte en doorwaakte nacht. Ik skype nog even met mijn moeder om te zeggen dat we richting Nederland vertrekken, Bert post wat berichtjes en zo is het echt echt. De reis wordt afgebroken. De rit naar Dakar rijden we in 1 dag, voorzover we weten de langste afstand deze reis. Onderweg weinig problemen, behalve tussen Kaolack en Fatick, dat was een grote gatenkaas. Natuurlijk af en toe politie en douane controle maar geen vervelende. We rijden door veel dorpjes en het is eigenlijk overal hetzelfde beeld, de vrouwen zitten met koopwaar langs de weg ( mango’s bananen rijst pinda’s)vooral veel van hetzelfde en de mannen bewaken de bank onder een boom. Bij gebrek aan een boom bewaken ze een lantaarnpaal, dat is vooral in de stad. Bij een pauze komen er een horde kinderen die best vervelend zijn. Bert moppert op ze en trekt uiteindelijk een streep in het zand en maakt ze duidelijk dat ze niet voorbij de streep mogen komen. Het werkt ook nog en omdat er zo geen lol aan is gaan ze weg. Aangekomen in de chaos en de smog van Dakar zoeken we eerst naar een plek naast een hotel, maar het wordt snel donker en we gaan maar weer naar Port Sud waar we al gestaan hebben. We lopen even naar de super, halen bier brood en pastis en nog wat dingen, we weten de weg binnendoor via de wasstraat. Koken wordt het niet echt, omelet met tomaat en komkommer. Er komt een Senegalese familie bij ons staan, een gezllige boel. De 9 jarige zoon draait om onze auto heen, leest 6 x de sticker op de deur en begint te praten. Moeder komt er bij en praat wat Engels. Van Amadou, de jongen, hoor ik dat hij vakantie heeft en dat ze naar isle de Goree zijn geweest. Heel erg leuk zo,n kennismaking. Ook de hond heeft ons weer gevonden, wie vergeet nou ook die lekkere blokjes kaas? Hij ligt tussen ons in bij de stoelen en zal wel weer waken vannacht.14 augustus direct naar het consulaat van Mauretanie voor een visum. Vanmiddag weer op te halen maar 2 x zo duur dan in Rabat. Fff €130,- voor een land waar we net niet in 3 dagen door kunnen jagen, anders was het goedkoper.We nemen dan maar langer de tijd en gaan gewoon nog even bij Maud in Nouaddhibou op bezoek. Ipv een taxi maar lopen terug dat scheelt weer € 1,75 ;-) grapje, feit is dat het helemaal niet ver is en we kunnen wel een wandeling gebruiken. Maar weer langs een ATM want we hebben nog cfa10.000 das niet echt genoeg. (15,00)Bij terugkomst drinken we nog een bakje willemkoffie en ineens zie ik dat de band een luchtbubbel op de zijkant heeft. Tja beter nu gezien dan niet en de band wordt gewisseld. Toeschouwers genoeg, een toebab die druk bezig is en er komt ook nog van alles uit de wagen, altijd leuk om je tijd mee te verdoen. De ene verkoper na de andere komt zn spullen slijten maar 1 is wel bijzonder. Het is een jongen van een jaar of 15 en hij heeft een aantal ijzeren scharen ter grootte van een stofschaar bij zich, een soort van sponsje en nog iets ondefinieerbaars in een flesje. Hij vraagt aan mij of ik mijn nagels wil laten knippen…..quoi???? coupe les ongles m’dame??? Ehhh nee dank je wel. Aan Bert dezelfde vraag, nou die bijt ze zelf zei hij ,hij was dus een mobiele pedicuur. We nemen op tijd een biertje Bert heeft hem iets meer verdiend dan ik, maar ach. Bekijks is er genoeg, de een voor de ander komt een praatje maken en snappen het ebola-verhaal helemaal. Je merkt dat ze hier zeer zeker bezorgd zijn over de uitbreiding van het geheel, iedereen weet ervan en weet dat het zich als een olievlek uitbreidt.‘s middags lopen we weer naar het consulaat en op de terugweg eten we een hamburger bij een tentje vlak in de buurt. Hij smaakte goed. Zo ‘s avonds is er weer genoeg te kijken, er komt een man kletsen die zichzelf voorstelt als gids. Hij praat nog wat en ja uiteindelijk wil ook hij geld eten en water. Dat geven we niet en hij vraagt het heel specifiek aan mij nog een keer. Ik zeg hem dat ik de kerstman niet ben en hij gaat. Bert gaat even alleen voor een boodschap en hij was de straat nog niet over of dezelfde man kwam terug en kwam leek het de camper in. Ineens kwam er een vloed Frans uit mn mond waarvan ik niet weet of het allemaal goed was, maar hij snapte de boodschap prive en moi maison. Hij was heel snel weg. Voor de rest komen we tot de conclusie dat het criminele gehalte laag is hier. Men probeert op alle mogelijke manieren geld uit je zak te kloppen, vraagt schandelijke bedragen voor goederen en zogenaamde diensten, maar iets wegnemen gebeurt niet snel. Van een andere man horen we dat hiet veel aziaten wonen en werken. Je ziet vooral Koreanen de winkeltjes bemannen en er schijnt zelfs een China town te zijn hier waar men niet echt blij mee is.We willen 15 aug richting St Louis en na een onrustige nacht staan we vroeg op. Het staat stampvol taxi’s en er wordt een markt opgebouwd. Opzij aan de voorkant van Iejoor staat een dranghek, gelukkig wel anders werden we nog ingebouwd. Het bekijks is nog nooit zo groot geweest en we kunnen nauwelijks rustig eten. We hebben ook het idee dat we haastmoeten maken, want vandaag komen er ferry’s binnen en wordt het heel erg druk, vandaar ook de taxi’s. Voor 8ten rijden we ook al, best lekker het is rustig op de weg. Het blijkt dat het een feestdag is. We komen tussen de middag aan op 7 Palava waar we besluiten in een tent te gaan slapen. Eindelijk kan de matras naar buiten en kan de boel eens goed drogen. Christine kookt voor ons, vis en rijst met mangosaus, heerlijk. Slapen in de tent is heerlijk koel, je moet alleen even wennen aan het geluid van de krabben die rond lopen. In de ochtendschemer kun je net de oogjes voorbij zien komen, heel erg grappig. Ik kijk nog eens rond en zie een grote krab die veel belangstelling heeft voor de wiskyfles van Bert. Hij heeft beide poten eromheen alsof hij de fles omarmt. Het enige wat ik bij de hand heb is mn telefoon, maar als ik onder de klamboe uitben heeft hij me gemerkt en is hij weg.De rest van de dag brengen we door met de was, Iejoor een beetje schoonmaken van binnen, Kaarten op de garmin laden en luieren. Bert maakt courgettesoep waar Christine en Alexander ( een gast die met de fiets onderweg is) ook van genieten. De camping is heerlijk relaxed, we komen weer wat tot rust zeker na een droog en schoon bed. Vanavond is het bountyplaatje wel compleet, heerlijk in een koel windje op een verhoogd terras met een wit wijntje aan het strand de zonsondergang bekijken in de wetenschap dat het eten voor je gemaakt wordt, warthog op de grill. Het smaakt super, frietjes erbij en zaziki en er is een royaal maal.De honden Emmy en Mora zijn een paar apart. Vooral Mora ligt op de gekste plekken, opgekruld in een stoel of onder Bert zijn stoel. Het slapen in de tent is heerlijk, omdat de flappen open zijn kun je fijn naar buiten kijken. Vogels, krabbetjes en frisse lucht. We slapen uit na de gezellige avond van gisteren, hier op 7 Palava is het fijn. Christine is een goede gastvrouw, heerlijk relaxed en fijn om een gewoon gesprek mee te voeren. Sven haar vriend is er niet , wie weet ontmoeten we hem nog eens. Hun eigen ervaringen met reizen worden goed vertaald in hun camping, oog voor detail in het sanitair is daar een voorbeeld van. Heerlijk om bij te komen, kennelijk zijn we vermoeider dan we dachten. Vandaag de wagen toch weer een beetje reisklaar gemaakt, morgen vertrekken we weer richting Mauretanie. Bert heeft nog weer tomatensoep gemaakt die flink gevuld heeft. Met een lekker koud biertje smaakt dat prima. Vanavond wordt het vis, Alexander de andere gast eet niet mee, een Fransman wel dus weer met 4ren aan tafel, gezellig.Dit is waarschijnlijk voorlopig even de laatste blog omdat er over Mauretanie al veel verteld is. De foto’s van The Gambia en Senegal 2 staan startklaar op de pc maar kunnen nu nog even niet gepost worden omdat de blogsite niet ondersteund wordt door Senegal of andersom.
RSS-feed