We zijn eerst richting Marrakech gereden om bij het Toubkal gebergte te komen. Daar is een route die bij de dangerous roads van de wereld hoort. In Marrakech gaan we eerst naar een supermarkt om wat alcoholhoudende dranken in te slaan. Onze wijn is tot de laatste druppel op, bier hebben we nog wel wat. Voor de rest heeft deze winkel ons niet veel te bieden het is een flutzaak. Maar we hebben elk een flesje lekkers en 3 flessen wijn Omdat het rijden verder meeviel overnachten we niet daar maar rijden door naar een camping in de buurt van de trek. We eten berberomelet maar wel met gerookte varkensspekjes, dat smaakt wel weer na een paar weken. De prijs voor de overnachting klopt bij lange na niet voor wat ze wilen hebben, 100 DH ipv de 55 DH die genoemd wordt in het boekje. Beetje duurder worden ok maar dit gaan we echt niet betalen. Bert zegt dat ook en na wat gepraat en de vraag of we foto’s willen maken komt de zoon ’s avonds net voor het slapen zeggen dat als we idd die foto’s maken de prijs wel omlaag kan. Zo gezegd zo gedaan den de volgende dag maakt Bert foto’s op hun kaartje. Dan willen ze toch de 100 dh hebben. We betalen er 80 incl douche dat is meer dan genoeg voor deze plek. Het blijft dus sjacheren om prijzen.
De Tizi ’n Test - route is echt erg mooi, diepe dalen en kloven, maar gevaarlijk?? Ach dat valt wel mee. Het is flink bochtenwerk en daar wil je geen wagen tegenkomen dat klopt, maar verder valt het mee. Er wordt veel aan de weg gewerkt, verbeterd en verbreedt. Bet geniet van het rijden en sturen. De begroeiing is vooral jeneverbessen, waar we overnacht hebben was het veel walnootbomen. Als lunch en dorstlesser eten we meloen van 1.2 kilo. Hijj smaakt super zeker met zo’n kloof als achtergrond.
We komen na deze pas weer in een heel ander gebied, eerst vlak en het doet vaag denken aan de postbank met de heidevlakten. We komen in een dorp waar we uitstappen om wat brood te kopen, inmiddels is het 40 graden. Het dorp is vrij van toerisme dan is goed te merken. We lopen een soort van souk/marktje op en halen brood tegen lokale prijs, slechts 2 DH voor een groot fladen brood. Even verderop worden brochettes gegrild, heerlijke gekruide stukjes kalkoenvlees. We bestellen elk 2 stokjes drinken 1 thee en 1 kleine cola. Er wordt nog een stukje brood bijgeserveerd en olijfjes en uitjes en het kostte bijelkaar 24 DH dat is ong €2.20. Dit is dus het verschil tussen echte lokale prijzen en toeristenprijzen anders was je het dubbele of 3 voudige kwijt geweest. In het tentje praten we nog wat met een jongen van een jaar of 17, erg leuk. Als we weg willen rijden komt een jongen aan ons vragen of we watermeloen willen kopen. Weer zo’n ding van 8 kilo. We kopen hem maar, dorst heb je hier toch wel.
We rijden verder, de weg is slecht en het waait flink. De temp loopt op naar 42 graden, een voorproefje op wat komen gaat. We komen aan op de camping le Paradis Nomades. Wat een plaatje. Mooi aangelegd,gras, ligbedden en een mooooooi zwembad. De eigenaars zijn Fransen die een aantal keren Parijs –Dakar hebben gereden, misschien kunnen we nog wat informatie krijgen over dingen. Vauit hier willen we zien of we nog aan reserveschokdempers kunnen komen voor we Marokko verlaten.
Heerlijk geluierd en genoten van de camping. Eigenlijk is het een plek waar overlanders ( waar wij bij horen ;-)) welkom zijn maar wat meer voor berbertenten en vakantiewoningen bestemd is. Het is er heerlijk rustig, schoon en prettig. Gras waar je diep in wegzakt, en ligbedden bij het bad en op het gras.We blijven 3 nachten doen intussen nog een uitstapje naar Paradise Valley wat als wonedrmooi te boek staat. Of het komt dat er weinig ot geen water is of dat de boeken te mooi willen schrijven, we zijn blij dat we er niet echt een dagdoel van hebben gemaakt.
De garage is een erg apart verhaal, op vrijdag de 13 de ernaartoe na 3 uur omdat het vrijdag biddag is. De eigenaar van de toyotagarage is heel behulpzaam en kan ons helpen aan schokdempers, kan het filter schoonspoelen en olie verversen. Of we zaterdagochtend terug willen komen. Prima afgesproken en wij gaan dan dus nog een eindje touren en boodschappen halen. We maken de wedstrijd Nederland Spanje op de radio mee, Jack van Gelder kan het toch maar mooi verwoorden .
Zaterdag morgen gaat Bert allleen naar de garage, ik blijf op de camping. Het duurt en het duurt, maar ok dan wordt er dus kennelijk hard gewerkt aan Iejoor. Mmmm, als Bert terugkomt heeft ie heel wat te vertellen. De schokdempers was geen probleem, er komen die van een hi-lux onder die op maat gemaakt worden. Terwijl Bert aan het wachten was heeft hij het oliebadfilter al vast losgemaakt. Ook al eens gevraagd of ze al konden beginnen met olie verversen. Er gebeurde nog niet zo veel en Bert vroeg nog maar eens. Echt duidelijk antwoord kwam er niet, zo ook geen beweging. Om half 12 was de monteur klaar met de dempers en hij ging opruimen. Bert vroeg nog maar eens voor de olie en het filter. De regelneef van de administratie en aansturing kwam met de rekening van het gedane werk. Groot vraagteken dus want het was nog niet klaar. Toen kwam de aap uit de mouw, le magazin est ferme……..Youssef de eigenaar was er niet meer maar met hem was toch echt de afspraak gemaakt. Al morrend en vloekend werd het filter schoongemaakt dat was om 11.45 klaar en ging naar huis. Toen wilden ze de olie niet verversen, Bert moest maar naar de stad hiervoor. Dat was dus niet de afspraak en Bert is in de kantine gaan zitten. De rekening werd nog een paar keer aangeboden, maar Bert hield voet bij stuk. Alles volgens afspraak afhandelen eerder ga ik niet weg. De baas kwam aan de telefoon en ineens kon Bert hem niet meer verstaan. Om een uur of 1 is Bert bij de man aan het bureau gaan zitten met de vraag wat nu de bedoeling was want de olie moest echt ververst worden. Het personeel werd teruggeroepen en om 13.30 was het klaar. De rekening werd na de 10% korting die Bert heeft geeist voor het lange wachten betaald. Betalen via visa kon ineens ook niet meer omdat het kantoor dicht was dus moest er gepind worden.Het kleingeld wat werd achtergehouden heeft hij onder de stapel papier vandaan gehaald.Daarna heeft hij gezegd de rekening voor voldaan te tekenen. Toen Bert weg wilde rijden wilde de bewaker de rekning zien terwijl hij heel goed wist dat die betaald was. Maar ja hij moest ook al langer wachten voor hij naar huis kon. Wat kunnen ze het zichzelf toch moelijk maken.En de klant ook.
De 15de vertrekken we weer verder naar het zuiden, via de antiatlas omdat dat weer een mooie route moet zijn. De schokdempers doen hun werk prima en Bert probeert het “nieuwe speeltje” dan ook goed uit. De rotsen zijn heel grillig, het land vervlakt tot met cactus en argania begroeide plekken. De bast van die boom is heel mooi als je het goed bekijkt. Haast krokodillehuid zo getekend. Op 1 berghelling zien we een soort cactussen bloeien, als je van afstand kijkt lijkt het wat op de gele bolchrysanten in de herfst.Het blijkt om een soort van wolfsmelk te gaan, en zijn dus eigenlijk geen cactussen. De rotsen onderling verschillen ook erg, van heel scherp tot heel rond. We rijden 273 km, erg veel omdat er ook nog een omleiding van 45 km ong een uur rijden tussen zat.We rijden een deel door de kloof van Oued Ait Baha. We komen langs een dorp Tizrgane wat boven op een berg ligt en helemaal versterkt is, best imposant om te zien. We zien nog een kudde dromedarissen, die lusten ook arganvruchten maar kunnen er beter bij dan de geiten die in de struiken en bomen moeten klimmen.
We komen aan op de stadscamping in Tiznit en maken daar eten. Daar gaan we nog even de markt op voor fruit en groente. Zoals in veel souks ben je de weg weer enigszins kwijt als je net dat ene straatje inloopt. Gelukkig wisten we hier dat als je maar buiten langs de muur loopt je altijd weer op de goede plek uitkomt. We hadden toch wel wat lichaamsbeweging nodig ;-)We drinken nog wat en gaan slapen. De volgende dag praten we nog met Jaques en Fatima, een Frans/Marokkaans stel wat naast ons staat. Ze hebben een hele leuke peugeot bij zich die mooi is opgespoten in Fez, waar Fatima van origine vandaan komt. Ze wonen aan de cotes d’azur en hebben hier een stuk grond gekocht. Als we weer terugrijden langs Frankrijk worden we nadrukkelijk uitgenodigd.
De administratie op een camping municipal is royaal kun je wel zeggen. Er worden 4 briefjes opgemaakt, het gele gaat in de gele map de blauwe in de blauwe map enz. Afgifte plaats van ons paspoort staat hier genoteerd als burgemeester J
De rit gaat nu langs de kust met de mooie kliffen en overhangende rotsen Legzira. We lopen daar 1 ½ uur rond, het is wat bewolkt maar de temp is prima. We krijgen van zoveel zeelucht wel trek in vis en we gaan naar het dorp. Als we wegrijden hebben we al geld klaarliggen voor de parkeerwachter. En ook hier vindt hij het niet genoeg, wil 10DH hebben voor de nog geen 2 uur parkeren. Meer dan 2 x zoveel als centrum Marrakech. Niet dus. Hij begint bij voorbaat al te roepen don’t shout. Mmmm 5 kun je krijgen meer niet. Hij vond het niet leuk, wij ook niet. Deze mensen maken Marokko echt ten schande,veel mensen zijn gewoon aardig en verdienen op een gewone manier hun brood. Maar veel verpesten het ook door in toeristen alleen maar melkkoeien te zien die je ongelimiteerd kunt en mag afzetten en bedonderen. Erg jammer.
In het dorp komen we bij een straatje van vis en tajine tentjes. We kunnen kiezen uit sardines sardines of sardines als we gegrilld willen, voor andere vis moeten we even naar de supemarkt dan willen ze het voor ons wel grillen. We kiezen sardines, wat een goede keus is. Heerlijjk vers, per persoon 7 op een bordje en met een brood erbij eten wij onze buik weer rond,voor lokale prijs ook nog. Bert koopt nog een mooie sjaal, knalblauw met zwart aan de uiteinden. Zo is hij alvast voorbereid op de zandstormen ;-)We gaan weer op pad naar een overnachtings plek Tighmert. Vanuit hier is het nog zo’n 1300 km totde laatste overnachtingsplek voor Mauretanie, net geen 100 km per dag nog, dus moet goed te doen zijn.