Inmiddels staan we niet zo heel ver meer van de grens af ( 100 km), bij Barbas een motel waar we even kunnen douchen en de ,wedstrijd Portugal – Ghana hebben gezien. Onderweg niet zo heel veel gezien behalve kamelen op de weg. Die blijven dan ook gewoon staan, kijken je aan en vragen zich ws af wat voor kameel jij wel bent en hoe je het in je hoofd haalt te denken dat hij/zij voor jou aan de kant zou moeten. We hebben nog geen overlanders gezien helaas. We hebben nog 5 dagen voor ons visum ingaat, ruim de tijd dus.  

Zaterdag 28 juni, de Ramadan begint ongeveer nu. Voor de zekerheid maar gevraagd of er morgen brood te koop is, want anders moeten we zelf even bakken of in het voren kopen. De plek bij het motel is best goed, alternatief is een vrije plek aan het strand vol in de harde wind en het zand. Hier kunnen we douchen tegen vergoeding, hebben we een wc om de hoek en vooral gratis wifi. Af en toe drinken of eten we wat zodat ze toch wat verdienen. Water ( geen drinkwater) mogen we halen bij de moskee.We kunnen recht de lobby inkijken en zo kun je ongemerkt veel observeren. Het verschil man/vrouw is groot. De vrouwen lopen zonder uitzondering gesluierd soms jonge meisjes ook. De mannen zitten in de lobby, voor de dames is er een soort familiekamer, salon de the, zodat ook zij kunnen bijkomen van hun reizen. Daar zitten de kinderen dan ook Dit zijn meestal Mauretaniers. We moeten de tijd een beetje doorkomen hier en vermaken ons met appen, kleine klusjes en lezen. Een nieuw fenomeen is ontstaan, boekbespreken, Bert is in de ban van de aardkinderen en het is grappig om daar over te praten. Ik heb de voorraad maar eens opnieuw opgeschreven, er is weer een nette leesbare lijst. Ook is er een fles in een andere overgeschonken zodat die niet zo opvalt. Ik denk eigenlijk dat we ook zonder nog boodschappen te doen de Ramadan wel doorkomen. Het plan is maandag te vertrekken naar vlak voor de grens zodat we de 1ste op tijd door kunnen reizen. De verhalen die we hierover lezen zijn heel verschillend, van een hele middag wachten tot gepiept in een half uur.

Zondag 1ste  ramadan, het is onnatuurlijk rustig.De bakker is toch nog niet geweest dus eten we brood van “ le cafe”  van gisteren. Geen probleem het laat zich goed oppiepen. De kookplaat heeft weer kuren, hij maakt af en toe en onvoorspelbaar een heel raar zingend geluid en geeft ook nog een lichtshow, dan drukken we hem snel uit. Als daarna het koelproces klaar is starten we hem weer op en doet hij het normaal. MMMM toch niet zo’n goed product als we dachten? Toch maar zien dat we ergens nog een gloeispiraal opduiken want als de gasflessen leeg zijn moeten we weer alles hierop koken.Dat doen we trouwens weer zelf vanavond een omeletje met van alle groentes erin. Begeleid door een hertog jannetje, de voorraad is nu op en we moesten tenslotte proosten op het NL elftal. Het blijft apart om zo de wedstrijd te kijken, de vlag en de leeuwtjes op tafel en een paar personeelsleden die ons nu goed genoeg kennen en ons wat plagen dat Nederland niks is en Mexico wel. De eerste helft hebben ze nog gelijk ook maar ze zijn erg blij met ons dat Nl gewonnen heeft.Iemand komt met Mauretaans geld aan en de vraag of we willen wisselen. We rekenen dat eerst maar eens rustig uit, maar wat ze willen hebben klopt wel ongeveer en zo is iedereen blij. Het wordt goed verstopt want invoeren van dit aardse slijk mag niet.De zon is onder dus er mag gegeten worden, Bert krijgt soep ei brood driehoekjeskaas en dadels voorgeschoteld met een glas thee, Ramadaneten.

’s Nachts is er veel te doen, men mag eten dus men leeft J Er wordt tot bijna zonsopgang gevoetbald daarna is er weer rust, nog even eten en slapen. Brood is er niet maar we krijgen weer van gisteren. De kookplaat toont zn kunsten weer maar ik krijg het niet goed op foto. We willen toch even naar het servicecentrum mailen. Evengoed hebben we koffie en na het ontbijt zetten we vast wat spullen bovenin de auto voor het echt heet wordt. De wind is gaan liggen en het is gelijk 10 graden warmer ondanks de hoeveelheid zand en stof in de lucht. De papieren voor morgen zitten nu ook bijlekaar in een mapje. Hoe laat we vertrekken weten we niet, het is maar een uur rijden en daar zal het wel druk zijn. We gaan maar eens naar de lobby. Het is daar koeler en ze zijn wakker. Hassan loopt er weer en is vrolijk als altijd. De broden hoeven we niet af te rekenen en we krijgen er nog 2 extra mee voor onderweg. We nemen nog foto’s, een van de mannen heeft ooms in Weert wonen, echt grappig.

Zo op het eind van Marokko wordt het tijd voor wat statistieken: totaal 10.300 km gereden,waarvan In Marokko 6300 km; 1700 liter diesel; gem. gebruik 1 :6 ;  1 kookplaatreparatiestop (Spanje), 1 x afgesleept naar garage in Spanje;  3 garagestops in Marokko; 4 nieuwe schokdempers ; 4 nieuwe bladveren; gewichtsverlies Bert ± 6 kg, Anita ± 2 kg verschil moet er zijn en heel veel indrukken.

De nieuwe blog komt als het goed is uit Mauretanie

Maandag 23 nemen we afscheid van Angela en Graham die met Mowgli rijden een unimog., we hebben het heel gezellig gehad samen. De Inktvis die we de avond ervoor gekregen hebben van een aardige jongeman geven we aan hen, zij lusten het graag en wij niet. Is de vis toch goed besteed. We gaan richting Dakhla en de rit loopt prima.We buigen de weg af naar een heel mooie kust, een uit een boek. Verder is er niet veel te beleven onderweg behalve dat er bussen vol met miltairen rijden. We worden af en toe gecontroleerd en het gesprek gaat natuurlijk weer over het Nederlands voetbal team. Als we de stad binnenrijden beseffen we dat het hier een uur vroeger is en is de wedstrijd 15 min bezig. Onder het genot van een cola bij de tent met televisie en het eten van de buurtent kijken we de wedstrijd . Zowel de kijkers als de commentator zijn pro nederland, lichaamstaal en enthousiast verslag zeggen veel J Robben Hood en Ollanda kabira wordt er geroepen, zoveel als Nederland is groot.

We rijden richting overnachtingsplek, we hadden al wat rondgekeken. Hier kun je prima vrij kamperen en we staan tegen het strand aan. We kijken en praten met 2 mannen die staan te vissen en drinken samen Willem koffie. Er is een hond een soort collie die je zo mee zou willen nemen. Ze speelt graag en het heeft niet veel nodig en ze komt de fles netjes terugbrengen.De mannen denken dat de hond van ons is, we leggen uit dat dit in Nl best een dure hond is.Bert blijft tot 11 uur bij de vissers, ze vangen een vis wat ze lulu noemen. Een goede vangst. De volgende ochtend zien we de 2 bekers netjes naast de wagen staan met een stuk steen erop ze hebben de koffie als oppepper gebruikt voor het lange vissen. Na het ontbijt komt er een auto met 2 mannen aanrijden. We mogen hier dus eigenlijk niet overnachten is de boodschap, ze waren half in uniform heel netjes en vragen om een fiche. Ze rijden weer weg nadat we gezegd hebben een andere slaapplek te gaan zoeken. Jammer het is hier erg mooi. Ineens komt de hond weer aanrennen en wil spelen. Dat doen we dan maar. We blijven de rest van de dag staan en gaan eind van de middag naar de stad, koffie drinken bij het cafe waar wifi en tv is. De koffie is erg goed en ziet er mooi uit. Cappacino met een mooi laagje en con leche is hete geschuimde melk met rose, groen( zoet) en choc poeder erop en een zakje nescafe erbij. Lekker hoor. We appen wat en gaan dan eens boodschappen halen. We eten cactusvijgen, het is de goede tijd. Ze smaken eigenlijk heel neutraal, als je niks anders hebt prima maar geen “omrijfruit”. We zoeken nog een kip uit om te laten slachten, die kunnen we dan morgen eten. De slaapplek is lang niet zo fijn als de andere, of dat komt door de wind weten we niet. De slaapkoof voelt aan als een schip, Bert heeft nergens last van en slaapt als een roos.

De 25ste moeten we toch nog even terug naar Dakhla, om geld te pinnen, dat was vergeten. We rijden terug naar het “oude”strandje, waar we de reservetanks omgieten in de gewone. We mogen geen extra diesel meenemen Mauretanie in. Bij het scharnier van het “slaapkamerraam”was een schroef kapot dus daar moest wat gerepareerd, dan kon daar ook goed. We hebben nog koffie gedronken en lekker gebaksels van de patisserie gegeten en toen richting Porto Rico gegaan. Ook hier geen collega overlanders wel heeeeeel veeel zand en nog meer wind. Als je buiten loopt moet je je aankleden omdat je anders gezandstraald wordt. We eten de kip met komkommer/tomaatsalade en brood. Als oppepper een lang verstopt heerlijk eerlijk Limburgs biertje, Hertog Jan. Ik had hem eigenlijk nog langer willen bewaren, maar de controles aan de grens schijnen erg precies te zijn en we gaan ook net in de ramadan over, reden om precieser te zijn. Dan drinken we het liever hier op J

Inmiddels staan we niet zo heel ver meer van de grens af ( 100 km), bij Barbas een motel waar we even kunnen douchen en de wedstrijd Portugal – Ghana hebben gezien. Onderweg niet zo heel veel gezien behalve kamelen op de weg. Die blijven dan ook gewoon staan, kijken je aan en vragen zich ws af wat voor kameel jij wel bent en hoe je het in je hoofd haalt te denken dat hij/zij voor jou aan de kant zou moeten. We hebben nog geen overlanders gezien helaas. We hebben nog 5 dagen voor ons visum ingaat, ruim de tijd dus.

Sahara, klinkt als iets uit de voorleesverhalen van vroeger. Nu rijden we aan de rand ervan tot ongeveer Cap Juby wat dan weer 100 km van de Canarische Eilanden afligt. Het landschap zie je in snel tempo veranderen tot vlaktes met steeds verschuivende duinen. De dockers maken plaats voor grote vrachtwagens en geitekuddes worden dromedaris groepen. De controles worden ook weer meer en we geven weer een fiche af.De agenten zijn nog steeds vriendelijk, maar de winst van het Nederlans voetbal elftal helpt hierbij ook. Op het antwoord we komen uit Nederland komen steevast de 5 mooie doelpunten ter sprake. Dank hiervoor heren, de 2 oranje leeuwtjes staan trots op het dashboard. In Tan Tan laten we voor Mauretanie nieuwe fiches uitprinten, de gene die we hadden zijn hier nog voldoende. We kijken bij verschillende plaatsen waar je vrij zou kunnen kamperen, maar dat vinden we niet echt prettig. We vinden een plek bij Camping Villa Bens waar we hartelijk worden ontvangen. Italiaans/Marokkaans mensen.We eten vanavond kip tajine. Bert gaat even rusten, ik loop naar zee maar durf niet te ver te lopen omdat er geen orientatiepunten zijn. Als ik wat foto’s sta te maken wordt er getoeterd. Het blijkt de auto te zijn die we bij gelegeheid al een paar keer hebben ingehaald en andersom. Een schaap en een geit bovenopgeknoopt onder een net, die net met de kop buitenboord steken. De beesten liggen zeker al 5 uur zo opgeladen. De rest van de wagen is ook helemaal volgeladen. Zo gaat dat hier.

De tajine was erg lekker, kip levertjes niertjes en hart met stukjes wortel aardappel en rozijntjes. Vla met verse vruchten en daarna nog meloen toe mmmmmmmmm.Tertso de kat maakte overuren met kunsten.

De volgende dag vertrekken we wat later dan gewoon. Omdat we drinkwater bij willen vullen vragen we dat bij de camping. Daar krijgen ze water via de tankwagen aangeleverd, maar we mogen bij het woon huis van moeder water tanken. Zo zien we gelijk wie de tajine gemaakt heeft, en bedanken haar nog maar eens.Ze was echt blij en ik werd geknuffeld en Bert kreeg 2 x een hand.

Onderweg hebben we een keer of 8 controle gehad, hebben 3 x een fiche gegegeven en zijn we 1 x berispt omdat we een stopbord over het hoofd hebben gezien. Gelukkig geen bon, wat helpt dat Nederlandse voetbal toch J De heren hebben alweer winst in th pocket, we hebben een stuk van de 2de helft gezien, samen met wel 25 marokkanen op het terras onder genot van een pot thee. J

De route was eigenlijk heel saai, veel vlaktes, veel electriciteits masten en veeeel zand. Op de camping komen we Rosy en Helmut weer tegen uit Figuig, en een Engels stel wat eigenlijk dezelfde kant op wil als wij alleen een stuk later. We laten de volgende dag de was doen, best luxe, wat niet meer in de machine past wordt op de hand gewassen en we krijgen het gevouwen terug. Nu weten we dat het nog wat makkelijk kan, straks zal het andere dekbedhoes wel uit de dakkoffer gehaald moeten worden. We kletsen de middag weg met Angela en Graham, lopen nog even naar het dorp en halen 5 kilo meel en 2 potten hazelnootpasta. We vullen zoveel mogelijk de voorraden aan omdat we geen idee hebben wat er allemaal wel of niet te koop is. De tijd van grote supermarkten is in elk geval voorlopig voorbij.In het dorp eten we een crepe. Nou ja het is gewoon een grote pannekoek en superlekker. Hierdoor hebben we geen trek en eten we pas om half 9 , alleen bloemkool en rul gehakt met wat tom saus en ui.En Bert nog brood

Vrijdag de 20ste rommelen we wat rond. Bert leest, ik probeer het vliegengordijn wat beter op te hangen. Daarna kit ik de rand van de kookplaat af, dat was na de reparatie nog niet gebeurd omdat we een profieltje kwijt zijn. Hij is nog niet gevonden dus dat wat kan doe ik dan maar. Als we naar zee lopen blijkt het eb en de kust is wat rotsig en Bert gaat dan liever weer lezen. Ik loop langs het water over de stenen en zie allerlei kleine visjes en krabbetjes in diverse huisjes.Terug van zee probeer ik maar eens een brood te bakken, als je 5 kilo vooraad haalt moet je het toch eens proberen. Het brood wat we tot nu toe gekocht hebben smaakt erg goed, dus de noodzaak was er nog nooit.Morgen proeven we hoe hij smaakt.

Na het eten probeer ik de zak met meel een plek te geven, dus moet er wat gereorganiseerd worden. Ook dat lukt. Bert veranderd nog weer wat aan het gordijn, die vliegen zijn hardnekkig. Vanavond maken we de 1 na laatste fles wijn open. Mauretanie heeft een alcoholverbod, bij toeristen schijnt men een ( klein) oogje toe te knijpen, veel hebben we ook niet meer. Een halve fles Marokkaanse campari, 1 1/2 halve fles whisky , 5 blijkjes bier en dan die fles wijn nog. Over 9 dagen zal dat wel weer geslonken zijn tot voor slands eer acceptabele hoeveelheden. Dat wordt dus echt afkicken ;-) wie weet is er een zwarte markt J

Zaterdag 21 juni, we doen wederom niet veel, we hebben nog een dag of 10 voor het visum ingaat. We lopen begin middag naar het dorp voor boodschappen. Groente fruit eieren en 2 grote badhanddoeken staan op het lijstje. De handdoeken lukt 100 bij 170 cm, ze zijn bedoeld om op de stoelen te leggen als het heel heet wordt. Bij Halfords zijn daar heel mooie voor te koop maar dat was er niet meer van gekomen. De rest lukt ook prima, en bij de kippenboer zoeken we een kip uit. Welke is best moeilijk ze kijken allemaal een beetje angstig. Bert wijst er 1 aan en 10 minuten later zit hij geslacht en schoon in een zakje. Mmmm daar moet ik toch een beetje aan wennen, lief is wel dat ik een stoel aangeboden krijg maar ik weiger beslist doch beleefd. Als we terug zijn snijdt Bert de kip in stukken, de organen zijn voor de ( waak??)hond en van het karkas maken we soep. Lekker hoor. De kip smaakt erg lekker, we hebben er spercieboontjes en puree bij. Tijd zat om te koken.

We lopen na de afwas naar zee voor wat foto’s. Een aantal puberjongens spreekt me aan en vraagt naar de bekende Dirhams. Kleinere kinderen vertel ik dat ze naar school moeten om te leren, dan moeten gaan werken zodat ze zelf hun geld verdienen en dat ze niet moeten gaan bedelen om geld. Dat helpt heel goed, maar deze jongens blijven zeuren en ik roep sir, wat ga weg betekent. Ze mompelen wat en gaan een stukje terug waarna er 1 om mijn ketting vraagt. Pffffff ik roep dat ik de politie zal bellen. Bert inmiddels boos roept ook zo het een en ander waarna ze morrend weggaan.

Zondag 22 juni, we doen weer niet veel behalve praten met Granham en Angela. Zij brengen nog een paar weken door in Marokko en willen niet lang in Mauretanie blijven. Wij gaan ws morgen weer verder naar het zuiden, we hebben nog 8 dagen de tijd voor de reis die ong 3 dagen in beslag neemt. Het komt erop neer de tijd zo goed mogelijk te verdelen, hier weet je wat je hebt, ( camping met faciliteiten en een stadje op loopafstand) Maar verder is er niets te doen. Als we verder reizen kom je misschien mensen tegen waarmee we eventueel samen de piste naar Atar kunnen rijden.

Inmiddels is het vrijdag de 13de, en ook nog volle maan horen we op de nl internet radio. We staan op een super camping 15 km van Agadir af.

We zijn eerst richting Marrakech gereden om bij het Toubkal gebergte te komen. Daar is een route die bij de dangerous roads van de wereld hoort. In Marrakech gaan we eerst naar een supermarkt om wat alcoholhoudende dranken in te slaan. Onze wijn is tot de laatste druppel op, bier hebben we nog wel wat. Voor de rest heeft deze winkel ons niet veel te bieden het is een flutzaak. Maar we hebben elk een flesje lekkers en 3 flessen wijn  Omdat het rijden verder meeviel overnachten we niet daar maar rijden door naar een camping in de buurt van de trek. We eten berberomelet maar wel met gerookte varkensspekjes, dat smaakt wel weer na een paar weken. De prijs voor de overnachting klopt bij lange na niet voor wat ze wilen hebben, 100 DH ipv de 55 DH die genoemd wordt in het boekje. Beetje duurder worden ok maar dit gaan we echt niet betalen. Bert zegt dat ook en na wat gepraat en de vraag of we foto’s willen maken komt de zoon ’s avonds net voor het slapen zeggen dat als we idd die foto’s maken de prijs wel omlaag kan. Zo gezegd zo gedaan den de volgende dag maakt Bert foto’s op hun kaartje. Dan willen ze toch de 100 dh hebben. We betalen er 80 incl douche dat is meer dan genoeg voor deze plek. Het blijft dus sjacheren om prijzen.

De Tizi ’n Test - route is echt erg mooi, diepe dalen en kloven, maar gevaarlijk?? Ach dat valt wel mee. Het is flink bochtenwerk en daar wil je geen wagen tegenkomen dat klopt, maar verder valt het mee. Er wordt veel aan de weg gewerkt, verbeterd en verbreedt. Bet geniet van het rijden en sturen. De begroeiing is vooral jeneverbessen, waar we overnacht hebben was het veel walnootbomen. Als lunch en dorstlesser eten we meloen van 1.2 kilo. Hijj smaakt super zeker met zo’n kloof als achtergrond.

We komen na deze pas weer in een heel ander gebied, eerst vlak en het doet vaag denken aan de postbank met de heidevlakten. We komen in een dorp waar we uitstappen om wat brood te kopen, inmiddels is het 40 graden. Het dorp is vrij van toerisme dan is goed te merken. We lopen een soort van souk/marktje op en halen brood tegen lokale prijs, slechts 2 DH voor een groot fladen brood. Even verderop worden brochettes gegrild, heerlijke gekruide stukjes kalkoenvlees. We bestellen elk 2 stokjes drinken 1 thee en 1 kleine cola. Er wordt nog een stukje brood bijgeserveerd en olijfjes en uitjes en het kostte bijelkaar 24 DH dat is ong €2.20. Dit is dus het verschil tussen echte lokale prijzen en toeristenprijzen anders was je het dubbele of 3 voudige kwijt geweest. In het tentje praten we nog wat met een jongen van een jaar of 17, erg leuk. Als we weg willen rijden komt een jongen aan ons vragen of we watermeloen willen kopen. Weer zo’n ding van 8 kilo. We kopen hem maar, dorst heb je hier toch wel.

We rijden verder, de weg is slecht en het waait flink. De temp loopt op naar 42 graden, een voorproefje op wat komen gaat. We komen aan op de camping le Paradis Nomades. Wat een plaatje. Mooi aangelegd,gras, ligbedden en een mooooooi zwembad. De eigenaars zijn Fransen die een aantal keren Parijs –Dakar hebben gereden, misschien kunnen we nog wat informatie krijgen over dingen. Vauit hier willen we zien of we nog aan reserveschokdempers kunnen komen voor we Marokko verlaten.

Heerlijk geluierd en genoten van de camping. Eigenlijk is het een plek waar overlanders ( waar wij bij horen ;-)) welkom zijn maar wat meer voor berbertenten en vakantiewoningen bestemd is. Het is er heerlijk rustig, schoon en prettig. Gras waar je diep in wegzakt, en ligbedden bij het bad en op het gras.We blijven 3 nachten doen intussen nog een uitstapje naar Paradise Valley wat als wonedrmooi te boek staat. Of het komt dat er weinig ot geen water is of dat de boeken te mooi willen schrijven, we zijn blij dat we er niet echt een dagdoel van hebben gemaakt.

De garage is een erg apart verhaal, op vrijdag de 13 de ernaartoe na 3 uur omdat het vrijdag biddag is. De eigenaar van de toyotagarage is heel behulpzaam en kan ons helpen aan schokdempers, kan het filter schoonspoelen en olie verversen. Of we zaterdagochtend terug willen komen. Prima afgesproken en wij gaan dan dus nog een eindje touren en boodschappen halen. We maken de wedstrijd Nederland Spanje op de radio mee, Jack van Gelder kan het toch maar mooi verwoorden .

Zaterdag morgen gaat Bert allleen naar  de garage, ik blijf op de camping. Het duurt en het duurt, maar ok dan wordt er dus kennelijk hard gewerkt aan Iejoor. Mmmm, als Bert terugkomt heeft ie heel wat te vertellen. De schokdempers was geen probleem, er komen die van een hi-lux onder die op maat gemaakt worden. Terwijl Bert aan het wachten was heeft hij het oliebadfilter al vast losgemaakt. Ook al eens gevraagd of ze al konden beginnen met olie verversen. Er gebeurde nog niet zo veel en Bert vroeg nog maar eens. Echt duidelijk antwoord kwam er niet, zo ook geen beweging. Om half 12 was de monteur klaar met de dempers en hij ging opruimen. Bert vroeg nog maar eens voor de olie en het filter. De regelneef van de administratie en aansturing kwam met de rekening van het gedane werk. Groot vraagteken dus want het was nog niet klaar. Toen kwam de aap uit de mouw, le magazin est ferme……..Youssef de eigenaar was er niet meer maar met hem was toch echt de afspraak gemaakt. Al morrend en vloekend werd het filter schoongemaakt dat was om 11.45 klaar en ging naar huis. Toen wilden ze de olie niet verversen, Bert moest maar naar de stad hiervoor. Dat was dus niet de afspraak en Bert is in de kantine gaan zitten. De rekening werd  nog een paar keer aangeboden, maar Bert hield voet bij stuk. Alles volgens afspraak afhandelen eerder ga ik niet weg. De baas kwam aan de telefoon en ineens kon Bert hem niet meer verstaan. Om een uur of 1 is Bert bij de man aan het bureau gaan zitten met de vraag wat nu de bedoeling was want de olie moest echt ververst worden. Het personeel werd teruggeroepen en om 13.30 was het klaar. De rekening werd na de 10% korting die Bert heeft geeist voor het lange wachten betaald. Betalen via visa kon ineens ook niet meer omdat het kantoor dicht was dus moest er gepind worden.Het kleingeld wat werd achtergehouden heeft hij onder de stapel papier vandaan gehaald.Daarna heeft hij gezegd de rekening voor voldaan te tekenen. Toen Bert weg wilde rijden wilde de bewaker de rekning zien terwijl hij heel goed wist dat die betaald was. Maar ja hij moest ook al langer wachten voor hij naar huis kon. Wat kunnen ze het zichzelf toch moelijk maken.En de klant ook.

De 15de vertrekken we weer verder naar het zuiden, via de antiatlas omdat dat weer een mooie route moet zijn. De schokdempers doen hun werk prima en Bert probeert het “nieuwe speeltje” dan ook goed uit. De rotsen zijn heel grillig, het land vervlakt tot met cactus en argania begroeide plekken. De bast van die boom is heel mooi als je het goed bekijkt. Haast krokodillehuid zo getekend. Op 1 berghelling zien we een soort cactussen bloeien, als je van afstand kijkt lijkt het wat op de gele bolchrysanten in de herfst.Het blijkt om een soort van wolfsmelk te gaan, en zijn dus eigenlijk geen cactussen. De rotsen onderling verschillen ook erg, van heel scherp tot heel rond. We rijden 273 km, erg veel omdat er ook nog een omleiding van 45 km ong een uur rijden tussen zat.We rijden een deel door de kloof van Oued Ait Baha. We komen langs een dorp Tizrgane wat boven op een berg ligt en helemaal versterkt is, best imposant om te zien. We zien nog een kudde dromedarissen, die lusten ook arganvruchten maar kunnen er beter bij dan de geiten die in de struiken en bomen moeten klimmen.

We komen aan op de stadscamping in Tiznit en maken daar eten. Daar gaan we nog even de markt op voor fruit en groente. Zoals in veel souks ben je de weg weer enigszins kwijt als je net dat ene straatje inloopt. Gelukkig wisten we hier dat als je maar buiten langs de muur loopt je altijd weer op de goede plek uitkomt. We hadden toch wel wat lichaamsbeweging nodig ;-)We drinken nog wat en gaan slapen. De volgende dag praten we nog met Jaques en Fatima, een Frans/Marokkaans stel wat naast ons staat. Ze hebben een hele leuke peugeot bij zich die mooi is opgespoten in Fez, waar Fatima van origine vandaan komt. Ze wonen aan de cotes d’azur en hebben hier een stuk grond gekocht. Als we weer terugrijden langs Frankrijk worden we nadrukkelijk uitgenodigd.

De administratie op een camping municipal is royaal kun je wel zeggen. Er worden 4 briefjes opgemaakt, het gele gaat in de gele map de blauwe in de blauwe map enz. Afgifte plaats van ons paspoort staat hier genoteerd als burgemeester J

De rit gaat nu langs de kust met de mooie kliffen en overhangende rotsen Legzira. We lopen daar 1 ½ uur rond, het is wat bewolkt maar de temp is prima. We krijgen van zoveel zeelucht wel trek in vis en we gaan naar het dorp. Als we wegrijden hebben we al geld klaarliggen voor de parkeerwachter. En ook hier vindt hij het niet genoeg, wil 10DH hebben voor de nog geen 2 uur parkeren. Meer dan 2 x zoveel als centrum Marrakech. Niet dus. Hij begint bij voorbaat al te roepen don’t shout. Mmmm 5 kun je krijgen meer niet. Hij vond het niet leuk, wij ook niet. Deze mensen maken Marokko echt ten schande,veel mensen zijn gewoon aardig en verdienen op een gewone manier hun brood. Maar veel verpesten het ook door in toeristen alleen maar melkkoeien te zien die je ongelimiteerd kunt en mag afzetten en bedonderen. Erg jammer.

In het dorp komen we bij een straatje van vis en tajine tentjes. We kunnen kiezen uit sardines sardines of sardines als we gegrilld willen, voor andere vis moeten we even naar de supemarkt dan willen ze het voor ons wel grillen. We kiezen sardines, wat een goede keus is. Heerlijjk vers, per persoon 7 op een bordje en met een brood erbij eten wij onze buik weer rond,voor lokale prijs ook nog. Bert koopt nog een mooie sjaal, knalblauw met zwart aan de uiteinden. Zo is hij alvast voorbereid op de zandstormen ;-)We gaan weer op pad naar een overnachtings plek Tighmert. Vanuit hier is het nog zo’n 1300 km totde laatste overnachtingsplek voor Mauretanie, net geen 100 km per dag nog, dus moet goed te doen zijn.

.Alweer vrijdag 6 juni, en 2 maanden onderweg. Tijd gaat voorbij zonder dat je er erg in hebt. We hebben nog een week of 3 Marokko  te gaan. We zijn mijn of meer door Casablanca gejaagd, het is een grote industriele stad, modern met toch ook al weer veel verval. De grote trekpleister is de  Hassan moskee, die wel uniek is eigenlijk. Hij is geoepend voor ook niet moslims. We hoeven er niet perse in en rijden een extra rondje om de rotonde,voor een foto maar ook omdat er ergens een waterleiding lek is geslagen en we lekker even door het water kunnen rijden daar. Voor de rest worden de geleerde regels in het verkeer goed toegepast en staan we ook erg veel in de file. We willen weer wat verder richting zuiden en dat gaat langs de kust.Er is weing plaats om even te stoppen zo tussen de middag, waar dat wel lukt is het gelijk weer een bende. De immam denken we hield een preek die was te volgen via de luidspreker. We komen bij El Jadida, een van oudsher portugese nederzetting die later door Joden bewooond is geweest. Het is een mooi vestingsstadje en hier halen we nog wat groente en fruit. We gaan weer op pad en we komen langs een soort Pernis wat best een schok is na meestal natuur. In plaats van bomen staan er electriciteitspalen en voor de rest veel vieze stank We zoeken een plek om te overnachten die hadden we nog niet opgezocht. Via Guidewriter kun je meestal wel wat vinden, eerst was er een plek bij een politiebureau waar je zou mogen staan maar daar was allen geweken voor een nieuwe woonwijk. Toen een plek bij het strand, maar dat leek ons niet zo geschikt. Dan toch maar een camperplek bij een hotel, pffffffffffffff dat was echt vies. En nog de hoofdprijs ook nog. We zijn hier maar weer gegaan ondanks dat hij ons achterna kwam lopen dat we wel voor 50 DH mochten staan. Nee dank u we rijden verder. Uiteindelijk zijn we aangkomen in Oualidia een soort Katwijk aan Zee. Een mooi ministadje wat in de zomer veel Marokkaanse gezinnen voor vakantie ontvangt. We staan op een parkeerplaats en het ziet er schoon en redelijk netjes uit. Het stadje is opvallend schoon best wel een verademing na alle vuilstortplekken, en vlaggenparades van plastic zakken die overal aan blijven hangen. Zakjes zijn heel handig maar het is de doodsteek voor het milieu. Soms denken we dat we op een veld bloemen zien en dan kom je dichterbij blijken het zakjes in allerlei kleuren.

We koken spaghetti en merken weer dat onze magen wat gekrompen zijn. Normaal eten we een half pak op, nu houden we royaal over. Lekker een meloentje na, dat eten we erg veel.De Marokkaanse bananen zijn super lekker, eigenlijk alle fruit en groente.Het indrukbare tupperware bakje van Els doet weer goede dienst, de rest van de saus past hier prima in. Het is een soort harmonikabakje die je aan kunt passen in grootte naar de inhoud.

We slapen best lang, het zal de gezonde zeelucht wel zijn. We ontbijten op ons gemak en gaan dan richting strand. Het is er heel mooi en vooral heel schoon. De rotsen zijn grillig vulkanisch en de golven zijn super. Het water is best koud. Daarom baden de dames zeker met kleren…. Nee dat is flauw maar van de 3 dames die zich in het water wagen zijn er 2 volledig gekleed en heeft er 1 een badpak aan J Op het strand komen venters met thee, water en vis. Verser dan hier kun je het niet kopen. Karbben kreeften dorado sardines van alles. We hebben nog geen trek en lopen weer naar de wagen. De zon is warm, de wind lekker fris. Rond het middaguur is er werkelijk bijna geen schaduw.We hangen wat rond, lezen wat klussen wat en doen verder eigenlijk niets. Af en toe komt er iemand langs met koopwaar of komt om bonbon en tricot’s vragen. Later in de middag komen er weer kampeerders bij, zo ook Ans en Kees uit de bollenstreek. Heel gezellige mensen waar we best mee kunnen lachen. Knap als je op toch wel respectabele leeftijd (royaal 70)zo kunt reizen en genieten.

We gaan tegen 5 uur naar het strand voor verse vis. Ter plekke wordt ze schoongemaakt en gegrild. Bert een krab , ik dorade en nog een ander visje. We worden richting strandstoeltjes gestuurd en na een tijdje komt op een emaille bord mijn vis met brood. Die van Bert heeft wat langer nodig. Wat smaakt dat lekker, er hoeft geen zout of niks op. Handen wassen in de zee. Er ontstaat bij de grillen ruzie waarom weten we niet. Een loopjongen loopt met een schaal vis en die gaat het zand in. Er bemoeien zich mensen , 1 wordt er tegengehouden en de loopjongen zie je denken dat hij nu ***weer naar zee kan om de vis te spoelen. Tja zo gaat dat. We gaan weer terug en lopen savonds nog even naar het dorp voor brood.

Zondag 8 juni, pinksteren dus. We rijden om een uur of half 11 weg richting Essaouira. Helemaal langs de kust en weer mooi om te zien. Als we door safi rijden komen we weer in een flink industriegebied waar het niet fris ruikt door de fosforproduktie. De medina waren we snel weer uit daar was niet veel nieuws voor ons te zien. Voor het kwartier parkeren wilde men evenwel het volle pond hebben. We kregen het geld weer terug, een bekend gebaar als men niet tevreden is met het bedrag. Prima, dan betalen we deze keer gewoon niks.

Een km of 10 voor Essaouira zien we een bord politiecontrole en ook een agent die van de berg aan komt rennen. Op flinke toon wordt naar de papieren van de auto gevraagd en valt het woord vitesse. We kijken wat ( echt) simpel want Bert reed ongeveer de 60 die mocht. Hij vroeg nog het een en ander in het Frans en nog een keer vitesse. Bert vroeg aan mij wat is dat, ik zei ik denk dat we nu een bon gaan krijgen.Inmiddels heeft Bert het ( nieuwe) kentekenbewijs en de man zegt ohlala, bekijkt het kaartje aan 6 kanten, draait om als een blad aan de boom en zegt op zn allervriendelijkst dat we voorzichtig moeten zijn en we mogen rijden. Of hij nou van slag was door het kentekenbewijs in de vorm van een creditcard…. We denken wel. Maar meneer agent we reden echt niet te hard.

In de stad aangekomen is ook hier vanwege een muziekfestival de plek gesloten, we gaan naar een andere. Met de taxi naar de binnenstad, prima te doen. Wat een relaxt stadje is dit. En wat een mooie vis! De katten zien er over het algemeen erg goed uit hoewel er kennelijk wel een soort niesziekte rondwaart. We kopen nog een mooie biezen tas voor de groente die past dan precies aan de kant van de pedalen. De mensen hier zijn niet opdringerig, willen wel handelen maar op een leuke manier. Gelukkig maar want ik was er vanmorgen echt even moe van, elke keer gesjacher om een normale prijs voor iets te krijgen. En normaal betekent altijd nog toeristenprijs.

Op de parkeerplaats waait het flink en loopt het zand harder dan wij, ben ik blij dat ik het raam dicht heb gedaan. Ondanks dat ligt er  toch een dunne filmlaag op de tafel, wen er maar aan . Als we in de camper zitten denken we beide dat iemand aan de camper staat de duwen , zo hard waait het.

We slapen weer prima en gaan de volgende ochtend richting camping le Calme dicht in de buurt. Wat een fijne plek, met een gevuld schoon zwembad en voor de rest weinig mensen. Het bad is dan ook prive als we gaan zwemmen. Het sanitair is schoon, niet alleen voor lokale begrippen maar gewoon schoon. In no time ligt er een hond bij ons op de mat alsof hij erbij hoort. Zo voelt het ook, hij draait zich van links naar rechts en voelt zich fijn. De volgende ochtend komt hij weer heel vrolijk aanrennen en ik pak de wasborstel om hem eens uit te borstelen. Hij vindt het heerlijk, deze hondenhamam.

We orienteren ons eens verder op Mauretanie, wat te doen en hoe te handelen. We lezen over diverse noodzakelijkheden wat betreft de fiches, iedereen heeft wat anders ingevuld en volgens iedereen moet er van alles opstaan. We hebben inmiddels heel wat verzameld en laten het hierbij, ons aantal kinderen is echt niet van belang de namen van onze ouders is meer dan genoeg.( vinden wij althans) Het hebben van een geldig visum is niet genoeg vreemd genoeg. Waarschijnlijk moeten we aan de grens ondanks onze eigen Afrikaverzekering toch nog een verzekering afkopen. We zien het wel.

 

 

 

 

 

 

 

 

.Rabat, De weg ernaartoe liep soepel langs een mooiere kant dan rechtstreeks via de snelweg. Onderweg veel landbouw, grote velden graan en grote wagens voller dan volgepakt. Dat vergt veel kracht en creativiteit om zo je wagen vol te laden.

Aangekomen in Rabat verkennen we eerst maar eens de weg. Er is een muziekfestival gaande waardoor we niet op de eigenlijke overnachtingsplaats kunnen staan. De bewaker in uniform wijst ons een plek op een openbare parkeerplek en dat doen we dan maar. Het grenst direkt aan de doorgaande weg en is dus druk. Wel met zicht op het podium. De muziek is zozo maar het is wel gezellig. Ik zoek de papieren voor de visa bijelkaar, Bert gaat eens opzoek naar eeen taxi om naar de ambassade te komen. We moeten er om een uur of 8 zijn omdat dan de papieren worden uitgedeeld.

Na een zozo nacht staan we om half 7 op, omdat de taxi zou komen om half 8. Je raadt het al, geen taxi. We hadden er al  een beetje rekening meegehouden, pakken alles in en rijden weg.Wel pas nadat we de “bewaker”van dat moment erg hebben moeten overtuigen dat we toch echt echt echt voor de dag en de nacht betaald hadden. Hij geloofde ons niet echt want hij wenste ons in het Duits Frohe Weinachten J’Hij moet het maar met zijn collega’s gaan regelen. Ja  en toen was ik de bak met koffiekan en glaasjes vergeten. Dat viel op de grond, 1 glas minder om af te wassen. Bij de ambassade ligt de ook vergeten mat gelukkig nog wel op het dak J

We wachten wat en ja we kunnen de formulieren halen. We vullen alles in en met 2 pasfoto’s en een kopie paspoort leveren we alles in. We betalen 680 DH en krijgen een afhaalbewijs. Om 1 uur kunnen we alles weer ophalen. We slenteren nog wat door de stad, we zijn geen echte museumgangers,halen nog olie voor de stuurbekrachtiging van Iejoor. Tegen 1uur rijden we weer naar de Mauretaanse ambassade en binnen 5 minuten heb ik de paspoorten met een 30-dagen visum in handen.  Dat ging toch heel soepel. Omdat we eigenlijk hier niets meer te zoeken hebben rijden we verder naar Mohammidia een stadje aan zee richting Casablanca. Dat was weer een leerzame rit en hier komen wat verkeersregels waar iedereen zich aan houdt.

De hardste claxon heeft voorrang

Claxonneren is een vorm van communicatie, je kunt ermee zeggen ga opzij; ik haal je in; rot op;dank je wel

Invoegen kan prima tussen 2 rijstroken, als je er vast gaat staan krijg je vanzelf ruimte

Invoegen kan ook als je maar 30 durft en de ander rijdt 80, je hoeft ook heus niet opzij

Inhalen gaat ook als er een tegenligger aankomt, er gaat altijd iemand opzij

Inhalen kan prima voor een onoverzichtelijke bocht, omdat die tegenligger wel opzij gaat

Inhalen heeft vooral als doel vlak voor de ingehaalde op de rem te stampen en dan af te slaan

Waarom zou je maar 2 rijstroken gebruiken als je er 4 van kunt maken

Als je niet weet wie er voorrang heeft, ja claxonneren en gewoon rijden

Drempels duiken geniepig op bij in en uitgangen van de bebouwde kom, let op de lokalen die weten de plek precies

Bij een controlebordje van de politie: vooral gas los anders ben je de sjaak




hieronder nog wat foto's uit voornamelijk Fes, een houtsnijwerk museum en de leerlooierij.

Van Agdz zijn we richting de gorges du Dades en Todra gereden. Beide erg indrukwekkend om te rijden en erg veel te zien. De Dadeskloof was erg smal,de rotsen hebben daar de vorm vanhersenen dat is eigenlijk het duidelijkst om te zeggen de camping mooi. Van daaruit zijn we door gereden naar de todrakloof. Ook erg mooi, grilliger dan de dades. Onderweg weer problemen met de vering, en bij camping les amis heeft de eigenaar voor ons iemand gebeld in Tighrir. De volgende dag waren we daar voor half 10 en het werk wat er in Agdz aan was gedaan was niet goed. Er zijn aan beide kanten 2 extra veren onder gemaakt nu van dikker materiaal en wel de goede maat. De vorige monteur had in een lamel een gat gemaakt met een brander waardoor deze eigenlijk waardeloos was. Dat was dus een dure reparatie voor niks. Nu zijn ze weer 6 uur bezig geweest met 2 man en we gaan de stad even in., als we terugkomen vragen ze of we brood mee eten, lekker met olijven en groene thee. Als de klus geklaard is valt de rekening 300 % mee. De todrakloof is 3 x gereden omdat we terug moesten naar de smid, metaalbewerker. Je kunt nu dus wel stellen dat Bert ervaring heeft met deze kloof.Voor mij was het leuk om te zien dat het hotel van een jaar of 8 geleden er nog staat. We rijden verder naar het noorden en moeten flink klimmen. Het hoogste punt voor ons was 2666meter. en komen zonder brokken bij een camping Ibrahim aan in Agoudal. Achter een poort want als we ook maar even langzaam rijden worden we bedolven onder kinderen die roepen donner moi un stilo, donner un bonbon en moeders doen gewoon mee. Wijzen op hun mond en vragen om un tricot, je shirt wordt letterlijk van je lijf gevraagd. In het dorp bij de camping liepen zeker 30 kinderen die allemaal van alles wilden hebben, wat eigenlijk niet meer prettig is. Je moet soms echt oppassen dat er niets gebeurt.We hebben gedouched en hebben gegeten in de auberge, limoen kip tajine. Erg lekker. De eigenaar is beleefd brutaal, pakt gewoon ons bok en vraagt dan of hij het mag inkijken. Met de sigaretten hezelfde verhaal. Hij had al gevraagd of we bier wijn of wiskey hadden, daarnaa of we hasj bij ons hadden. Nee dus. Bert zei ik heb 4 blikjes en die krijg je niet. De uitspraak hier is trouwens: Allah ziet niets in het donker. Het verschil in mentaliteit verandert achter elke berg, dan zijn de mensen joviaal en vriendelijk en open, dan weer verlegen en vriendelijk en dan gewoon brutaal en opdringerig. Vooral in de stedelijke gebieden moet je heel duidelijk zijn, we hebben het Franse woord voor oprotten inmiddels opgezocht maar nog niet gebruikt. Non merci helpt niet altijd. Zeggen dat je uit Noorwegen komt helpt wel eens, daar is geen standaardverhaaltje voor. Bij toeval hebben we een voetbalwedstrijd Frankrijk-Noorwegen gezien dus kunnen we ons leugentje nog kracht bijzetten als het zou moeten J

Van de hoge Atlas gaan we weer naar de midden Atlas, richting Fes is de bedoeling . Het is een supermooie tocht met veel verschillen in de omgeving. Dan bergen waar kleine stukjes grond bebouwd zijn en waar met een klein handsikkeltje geoogst wordt, dan weer grote stukken grond waar met een combine geoogst wordt. De begroeiing varieert van kleine bremstruikjes en thijmbolletjes en distels, tot heuvels met eikjes en bossen. Je merkt dat het leven hier hard werken is, maar er is geen echte armoede. We passeren stukken die je kunt vergelijken met de marokkaamse Betuwe, de kersenpluk is in volle gang.en we komen uit in Azrou en logeren op een buitenverblijf van een Emir uit de Ar emiraten. Dit is dus geen grapje, het is ook in gebruik als camping. Het is een plaatje en lijkt eigenlijk wel een beetje op gebouwen uit de efteling.. Er zit zelfs een winkelcentrum compleet in stijl naast die gesloten is als we aankomen. We reden daar het terrein al op toen bleek dat dat niet de bedoeling was. De man kwam aangerend en nog voor we echt over de ketting weer terug naar buiten waren trok hij hem al op. Ik dacht dat het net goed was gegaan maar een meter of 15 verder hoorden we een raar geluid. Nee he weer iets met Iejoor? Ik stap uit en zie de ketting om het wiel gedraaid zitten en om de remleiding. **** nou dat weer. Ding losgepeuterd samen met de man van de goede poort. Uitgelegd wat die Fou Kabir ( Berts woorden en frans berbers voor grote gek)gedaan had, ik nog een *** en hij ging snel weg. De remleiding lijkt niet kapot en we gaan het terrein op. Lopen een rondje na het eten en bekijken dit mooie verblijf eens goed. Nu zitten we in een bar/keuken waar van alles is inclusief een grote flatscreen en internetten even. ( tv doen we toch maar niet aan ).In plaats van katten die los rond lopen huppen hier een stuk of 15 witte en grijs witte konijntjes rond.

We slapen prima en als we op zijn wordt er een stokbrood gebracht, service van de zaak. Lekker hoor zo krakend vers aan huis gebracht. We rijden naar Fes. Onderweg komen we door een dorp wat helemaal nieuw is, Ifrane,de gebouwen zijn heel modern en alles doet europees aan, de honden worden zelfs aan de lijn uitgelaten. en parkeren de auto bij Bab Boulejoud waar je op loopafstand van de medina kunt overnachten. Behalve well 1000 zwaluwen is er niks maar je mag er staan. Er wordt een schrift uit een gat in de muur gehaald en daar moet ik inschrijven dat ik 50 dh heb betaald voor Iejoor. Naar later blijkt is de parkwachter al 85 maar er gaat hem niks mis. Tot 3 x toe lopen we de medina in om de leuke dingen te vinden maar het zo’n wirwar van straatjes dat het niet lukt. GPS doet het onderin niet en we komen niet op de bedoelde plek. Op de parkeerplaats gaan we met stoel en al lekker in de schaduw zitten naast de sapverkoper. We komen met handen en voeten in gesprek en hebben veel lol. We drinken een sapje bij hem uit onze eigen bekers, er gingen wel 7 sinaasappels in, lekker vitamientjes. Ze worden met de hand geperst lekker hoor. Savonds helpt hij ons aan een goed restaurant waar we echt lekker eten. De “ propper” van het restaurant gaat ons morgen gidsen want we willen toch wel wat  van de stad zien. Op de parkeerplaats komt het leven nu goed los de lokalen komen meer naar buiten. Het verschil met Marrakech is groot, hier wordt je wel benaderd maar niet zo vervelend als daar. De prijzen zijn een stuk normaler. Stiekem vind ik het wel een beetje jammer dat we niks mee kunnen nemen want de spullen zijn best leuk.

Uiteindelijk hebben we toch een andere gids ingehuurd omdat de jongen zich had verslapen. Hij laat ons de dingen zien waar we gisteren tig keer voorbij zijn gelopen. Het is een leuke stad, maar we hebben toch het idee dat ook de officiele gids ons richting “bekende”winkels wil sturen.

Op de parkeerplaats hebben we veel lol, Bert zn enkele Berberse woorden breken het ijs volkomen, de parkeerwachter geniet van de Willemkoffie en zit in Bert zijn stoel. Na 2 dagen hebben we het hier wel gezien en rijden richting Meknes. Daar is het heel relaxed rondlopen en kun je het gewoon zelf vinden. Aansluitend zijn we naar de camping gereden Belle Vue 17 km van Meknes. Hier nemen we een paar dagen rust naast een gezellige Zwitser Karl. We bezoeken Volubilis een Romeinse opgraving. Wel mooi maar we hebben veel mooiere gezien. We doen nog Sidi Ali aan een dorp bekend van het beste water van Marokko, maar wat is dat een vies dorp. Ze kunnen wel een wasbeurt met hun eigen water gebruiken daar. We rijden nog weer verder en de vallei waar we doorkomen heet Heureux, het is daar wel erg mooi. De agaves groeien de hemel in en langs de weg staan bloeiende mimosastruiken, er is veel landbouw en er wordt druk geoogst. We halen wat groente en rijden nog door Moulay Idriss wat volgens Karl de buurman het oudste stadje van Marokko is. We hebben het hoogste dorp al gehad ( Agoudal) en het meest oostelijke ( Figuig) Eens kijken welke  -het meest-  we nog meer tegen komen.