Blogarchieven

Senegal vervolg

7/30/2014

De 25ste naar de Malinese ambasssade voor de visa, zonder problemen opgehaald. We gaan nog even de kleine supermarkt in voor een paar flessen wijn en bier. Dan richting een natuurpark Reserva Bandia. We weten nog niet hoeveel tijd we daar door kunnen brengen en of daar overnachtingsplekken zijn, maar als we er informeren is het wel heel erg duur voor 2 uurtjes kruising tussen beekse bergen en apenheul, € 60,- met verplichte gids en auto. Nee dank u. We rijden verder naar zee, wat een smog en vieze bende onderweg, hier moeten mensen wel long en luchtwegziektes krijgen. We komen bij Fadiouth aan en er komt iemand aanlopen om te vragen of we lang willen parkeren. Er wordt iemand geroepen die Engels spreekt en we krijgen netjes uitgelegd dat het eiland te bezichtigen valt en hoe. We denken even, dit bevalt ons wel. Met een soort van puntertje gaan we naar het eiland en de gids legt ons van alles uit over het eiland en bewoners en de mangrove. De mangrove struiken hebben vruchten die op het water mee dobberen en zich zo uitbreiden, Het is een soort van lange peper die op een goed moment in bijv een gat van een krab blijft steken en dan daar wortelt. Je hebt rode en witte mangroven, de witte is beter bestand tegen zout water.Het is hier rivierengebied met getijden en zout water. Op het eiland zijn een soort van paalschuren gebouwd om de oogst veilig te stellen bij erg hoog water. Op het eiland wonen ruim 4000 mensen op 12 hectare, de 2 geloven moslim en christelijk volledig harmonieus naast elkaar en met elkaar. Er is zelfs een gebedsruimte waar beide geloven samen diensten houden, in 1 familie komen beide geloven voor. Kan men in de rest van de wereld nog een puntje aan zuigen. Bij onenigheid onderling ( jantje heeft pietje niet genoeg betaald of wel beledigd) is er een dorpsraad en een dorpshoofd. Dit wordt eerder gedaan dan de politie erbij halen, zo houden ze het in eigen hand. Het dorp is zich bewust geworden van overbevissing en doet er ook alles aan om dat te voorkomen, het is naast toerisme een belangrijke inkomstenbron. We lopen over de begraafplaats waar ook beide geloven vertegenwoordigd zijn. Als er 2 graven met de stenen van elkaar afliggen dan geeft het aan dat het geen familie is, liggen de stenen dus de hoofden naar dezelfde kant gaat het om familie. Een loopbrug gaat naar het bewonerseiland.De grootste straat in het schelpeneiland dorp wordt voor de grap Champs Elysees genoemd omdat hij wel 1 ½ meter breed is. Het is er schoon, de mensen vriendelijk en niet opdringerig. We kopen Millet, een soort couscous wat er eigenlijk nog het meest uitziet als kunstmest. Laten we hopen dat het beter smaakt.Via een andere loopbrug gaan we weer naar het vasteland. We staan geparkeerd bij een restaurant waar we na toestemming van de eigenaar mogen blijven slapen. Eten gaat daar helaas niet vandaag, maar dat doen we dan bij de buren. Heerlijk, Bert kip, ik dorade vis beide een biertje en € 12,00 kwijt. Als we dit zouden kopen in de winkel waren we net zo duur uit. We zien weer vliegende honden wat een beesten zijn dat toch.

26ste richting zuiden tot ongeveer Gambia. Met de ferry de rivier over , Maar we moesten een paar uur wachten. In die tijd heeft iedereen zich vermaakt met het kijken naar en praten over Iejoor. Best leuk om met de mensen te praten en zo horen we dat de overtocht 1500 CFA kost. Als we erop rijden moet ik eruit Bert moet in de wagen blijven. Met betalen wordt aan mij 3000 CFA gevraagd met 1 man voor mij en 1 man achter mij. Ik voel me niet echt prettig maar weiger toch dat bedrag te betalen. Uiteindelijk wordt het 2000 dus je wordt weer afgezet maar nu op een wat minder leuke manier. Ik kan Bert niet benaderen, alleen roepen blijf maar staan, zodat niemand eraf kan. Ook dat lukt niet en ik probeer ze duidelijk te maken dat ze maar gelukkig moeten worden met het geld van de Toebab.(blanke)

We rijden verder eigenlijk op zoek naar een goede slaapplaats. Als we onderweg brood willen kopen laten we ze het ook maar houden, ipv de normale 150 of 200 CFA vragen ze 550, dan eet het zelf maar op. Het landschap is groener dan aan de andere kant van de rivier we rijden door de Delta het is er mooi. Maar geen geschikt overnachtingsplek. Als je al ergens kunt staan komen er mensen aan die maar 1 ding willen, iets of alles van jou. In een dorpje vraagt een jongen om geld, ik zeg dat ik alles al weggegeven heb hier en dat er niks over is. Hij kijkt even raar en begint dan te lachen, dus zelf snappen ze ook wel dat Toebab het hemd van het lijf wordt gevraagd. Ik zie een bordje campement Kabacoto, we rijden ergens bij Nioro. Het is nog een stuk een zijweg in, een behoorlijke wasbord weg. Het spoor ernaast rijdt beter, tot we ineens een enorme klap horen en beseffen dat de bovenkant van de wagen een boom geraakt heeft. En wat voor een……. Een baobab- tak zo dik als een berkestam van 10 jaar oud. Het resultaat is dat 1 zonnepaneel eraf is en de plaat helemaal gebarsten, er zit een deuk en een gat in het dak bij de slaapkoof en minst erg een deuk in de dakkoffer. Daar staan we dan, eerst een beetje verslagen en dan boos. Zo goed en kwaad het gaat paneel eraf in de auto en verder zoeken naar de camping.. Gelukkig is de camping een echte, nog maar vanaf december gestart luxe resort en hij is geopend. We kunnen terecht en worden gastvrij ontvangen. Het ziet er super uit, mooie huisjes met zelfs tv erin. Dit verwacht je eigenlijk niet hier.De eigenaars zijn frans en hebben genoeg personeel om ons te helpen. Het ziet er prachtig uit, de keuken lijkt prima maar we hebben totaal geen trek. Ik eet een portie friet omdat je nu eenmaal niet alleen op een ontbijt kunt leven, Bert slaat over. Ach we kunnen nog steeds kilo’s missen ondanks dat onze kleren minstens 2 maten te groot zijn. Er wordt provisorisch wat gerepareerd voor de nacht, morgen zien we verder. Bert gaat met de “manager” naar Nioro terug om de koof te laten repareren. Er moet een stuk uitgezaagd worden en een nieuw stuk ingelast. Hopelijk lukt het ook om het paneel weer aangesloten te krijgen of in elk geval de andere weer werkend zodat we stroom hebben. Met 1 paneel kunnen we ons nog redden. Ik vraag of ik kan wassen, er zijn inmiddels 3 machines aangegroeid. Dat mag, omdat ik er 3 heb gaat er wat van de prijs af 11.000 CFA’s wat neerkomt op € 16,50 voor de 3. Daar komen we wel overheen en alles wordt lekker schoon en fris. De kussens liggen buiten om te drogen, wat kan een mens zweten ! Kabacoto is een mooie plek om te zijn, heel rustgevend en er is een zwembad, ook niet verkeerd. Er zijn veel vogels, dat is ’s morgens ook het enige wat je hoort. Het is helemaal ommuurd met grote glasscherven op de rand, dat zal dan wel nodig zijn. Voorlopig vinden we het een goede plek om bij te komen en de nodige dingen te regelen.Ik vermaak me met de was de foto’s en het zwembad Jeanny de eigenaresse zwemt ook geregeld en laat een ligbed voor me klaarzetten. Haar 93jarige moeder komt ook even zwemmen na haar wandeling. Bert is pas tegen 6 uur terug maar het gat is gelast en geplakt. Het ging allemaal op zn Afrikaans, maar ja daar zijn we ook. Nu de binnenkant weer afwerken en kijken of he paneel weer gaat werken. We eten op de campsite dat hadden we wel verdiend vonden we. De tafel wordt buiten gedekt wat ziet dat er feestelijk uit. Het smaakt heerlijk. De avond zitten we heerlijk met zn 2en op het terras, wijntje en borreltje.Geen muggen, geen vragende mensen alleen af en toe een kever pinkgroot in je nek, maar ach .

De volgende dag besteden we aan het repareren van de rest en luieren zwemmen en lezen.Als we zwemmen komen de zwaluwen over onze hoofden scheren op zoek naar water, heel erg leuk. Het is erg warm 39 graden en de laatste dag van de Ramadan. Best een opgave met deze warmte. We hebben begrepen dat in deze omstandigheden best water gedronken mag worden, maar de meeste mensen doen dat niet. Het repareren gaat ok, het paneel is niet meer te gebruiken omdat het als arcoplo gebarsten in het frame hangt. Als het gaat regenen krijgen we onherroepelijk kortsluiting. Omdat we het naar het lijkt redden met 1 paneel laten we het op de camping. De rekening valt niks over te zeggen, we hebben er een goede tijd gehad. Ze hebben safaritochten en voor wat we begrijpen een allin arrangement. De eigenaresse is erg aardig en zeker voor een Franse erg open.De mooiste plaatjes hebben ze zelf http://www.kabacoto123456safari.com Falih is erg blij met zn kleren die hij van Bert krijgt, ze zijn Bert te groot en hij heeft hetzelfde postuur, kan hij mooi verder als man in black. Op naar Gambia !
Nu hoop ik dat alle foto's ge-upload kunnen worden, alles in 1 x

1 Commentaar

Senegal

7/24/2014

0 Commentaren

Het is gelukt , we zijn in Senegal.Zonder hulp zelf gedaan! De weg naar de dam was op zich maar 1weg maar toch wat verwarrend. Je rijdt en rijdt , je komt in een dorpje en ineens moet je rechtsaf een weg in die we normaal nooit gepakt zouden hebben. Dan moet je een stuk door en zijn daar ettelijke controles. De laatste fiches delen we uit, wat moeten ze in deze negorij met nog zoveel fiches? Het is ook niet duidelijk wanneer we het natuurpark inrijden, 1 bord zegt 35 km, een agent zegt 30 km een ander bord zegt 5 km ??? Na een tijd zo'n 35 km voor de grens volgens garmin zetten we Iejoor neer om te overnachten en de volgende dag op tijd naar de grens te kunnen. Koken??? mmm Hee Bert lust je erwtensoep? Oh ja lekker daar heb ik best zin in. Ok midden in het moeras aan de Unox :-) We gaan vroeg slapen en omdat in de wagen toch geen muggen zijn halen we de opgehangen klamboe weer weg. Foutje!! Midden in de nacht worden we ongeveer opgevreten door de muggen, waar ze vandaan komen joost mag het weten, doet er niet toe we meppen er flink op los. Ik pak de klamboe maar weer maak hem vast en spray hem vol met deet. Goed zo slapen. De muggen hoor je zoemen tegen het gaas ze willen naar binnen. 'smorgens zijn ze weg gelukkig. We ontbijten, maken de schedel vast die ik had gevonden en gaan naar de grens.
We komen met een losse uitlaat bij de entree van het park en daar wordt 2000 UM pp gevraagd voor ons en 1000 voor de auto. Dat laatste is kasspekken , we vragen een factuur en daar staat idd geen bedrag voor de auto op. Hij zegt dat dat niet nodig is, maar wij staan erop omdat wij dat terug krijgen van "de nederlandse regering" maar alleen als wij een factuur laten zien. Ik herhaal dit nog een paar keer op een meer en meer vinnige toon , hij zegt deucement madame je retourne le 1000UM. Mooi! die kan weer terug in de portemonnee. We kunnen verder en over de wasbord weg komen bij de grens. We moeten eerst naar de douane die € 10,- wil voor het stempelen en het uitschrijven van de auto en het innemen van de honneursverklaring. We vragen waarom en of we een factuur krijgen. Na wat heen en weer gemopper over altijd maar betalen en geen factuur krijgen we toch een factuur en betalen we maar. Toen naar de politie, de man zei dat we door konden, de slagboom voorbij. Helaas moesten we eerst nog 500 UM betalen aan een man voor de Islamitische commune. Fraai hoor, maar omdat de agent had gezegd dat we door mochten deed ik de slagboom omhoog. Mocht niet van de andere man en ik duwde gewoon door. Hij duwde me wat weg waarop ik zei dat hij helemaal niet aan mij mocht komen. Ik moest maar even komen lezen op een bord, daar stond iets op van islamititische commune en tax. Ik zei dan hoef ik dat niet te betalen want ik ben christelijk. Het moest gewoon betaald worden, ik mopper nog dat ik nog nooit belasting heb betaald als ik ergens niet kom alleen maar als ik ergens gebruik van maak maar goed. De boom ging van het inmiddels vastgemaakte slot. Bij de politie moesten we ook weer €10,- betalen. Wat? hoevaak moet je betalen om een land uit te mogen? We vragen ons dit in alle oprechtheid af en vragen dat ook aan de politieman. We leggen uit dat we bij de douane ook al betaald hebben en dat we Mauretanie helemaal niet meer leuk vinden en dat ze al helemaal niet gastvrij zijn als ze zo met mensen omgaan. Als ik de factuur laat zien zegt hij dat dat helemaal niet klopt en hoeven we nu niet meer te betalen.We krijgen een stempel in de pas en kunnen gaan. Achteraf blijkt dat ik de man de hele verkeerde factuur heb laten zien, maar we hadden hem wel. Ok we zijn eruit. We passeren de dam nadat we ookdaar weer geld moeten betalen, omgerekend € 15,- ook hier weer een factuur. Nu Senegal in. Hier willen we graag het carnet gestempeld hebben, daar istie voor. Eerst politie voor paspoort en inreisstempel op het visum. Ook hier willen ze weer geld. Prima zeggen we, maar wel graag een factuur. Bert laat zn werkpasje even discreet zien. Factuur wordt niet gegeven we krijgen 3 boeken vol te zien van mensen die betaald hebben. Mooi maar we willen een factuur. Krijgen we niet, dus we laten ons eigengemaakt papier zien van het ministerie van binnenlandse zaken in 2 talen waarop staat dat wanneer er geen factuur gegeven wordt de beambten dat in moeten vullen met naam en toenaam. Ik geef aan dat we de factuur nodig hebben voor restitutie door de Nederlandse regering. Hij vraagt om de naam van onze minsiter van buitenlandse zaken en we antwoorden in koor. We mochten gaan, ik vraag nog een keer om het in te vullen, dat betalen echt geen punt is als we maar op papier hebben dat we betaald hebben. We hoeven niet te betalen we mogen gaan , bonne route. Ok. Er volgt ons vanaf de Mauretaanse grens al een man in grijs die informatie over Iejoor aan alle beambten geeft, ik vang wat op over de jerrycans. Bert laat merken dat hij de man heeft “verstaan” en zegt ja mooi he 4 stuks en lacht op zn Berts. Hij neemt wat meer afstand.
Douane, best een aardige man, kijkt de auto een beetje na en vraagt wat wat is. Auto weer dicht en naar binnen. Carnet stempelen is hij niet bevoegd voor, doet hij ook niet we krijgen een passevant met 48 uur de tijd naar Dakar te rijden om het carnet te stempelen. Nee he. Ja hoor, het is echt niet anders. We vragen om wat langer de tijd en zeggen dat wij vinden dat hij capabel genoeg is maar nee. Hij is best oprecht in zijn uitleg vraagt geen geld, geen kadootjes niks. Hij vergeet zelfs de kennelijk verplichte verzekering want we mogen gaan. Ik vraag nog maar na of we mogen gaan ja au revoirs. Ok instappen en wegwezen.De man in grijs hebben we niet meer gezien. Al met al ben je aan “leges” en “belasting” € 33,25 kwijt niet echt een wereldbedrag maar wel vervelend zeker als je het idee hebt dat de helft in eigen zak gaat en dat het passevent verlengen of het carnet afstempelen ook weer geld gaat kosten. Het is niet gelukt in St Louis dus we moeten morgen naar Dakar en missen hierdoor deze mooie regio. Het niet stempelen van het carnet in Diamma heeft als reden dat de corruptie daar zo groot was dat het verboden is om daar te stempelen, in Rosso mag men dat gewoon wel. Dit gedoe heeft voor de camping best veel invloed want hierdoor rijden overlanders erlangs en komen niet meer aan.
We komen lekker bij met een ijskoud biertje of 2, 3,4. Heerlijk dat je dat weer gewoon kunt kopen. De camping is geweldig, Zebrabar, midden in de natuur en goed sanitair. Aan zee ook nog. Er zijn veel vogels en hagedissen en er lopen zelfs apen. Nietsvermoedend wat pinda’s op tafel en ja dan komt er eentje kijken. Eerst maar eens wat foto’s gemaakt, maar hij kwam zo dicht bij dat hij naast tafel ging zitten en op zn gemak 3 handjes pinda’s at. Ik ben de camper ingegaan omdat ik geen idee had hoe hij zou reageren, heb af en toe wat foto’s genomen maar hij had alleen belangstelling voor het eten. Toch de katapult maar tevoorschijn gehaald. Die vind ie niet echt indrukwekkend, de wapperende handdoek meer. Hij trekt zich terug in de boom en gaat dan weg.
De 22ste gaan we naar Dakar en we rekenen af bij de camping. Dat valt tegen, het eten is ineens 25% duurder en er moet entree voor het park betaald worden. Park? Ja, ondanks dat we niet verder geweest zijn dan de camping moet dat. Beetje jammer, je verwacht dit soort dingen niet bij Europese mensen. Ze hebben wel geholpen om de passevent verlengd te krijgen, maar dat is meest eigenbelang. Als mensen wegblijven en direkt naar dakar rijden missen ze de inkomsten. Ursula vond ons eigentlich irgendwie nette leute und war enttauscht. Nou dat is wederzijds, ook wij zijn teleurgesteld en hadden iets meer professionaliteit vewacht. Ondanks de mooie plek gaan we niet meer terug.
We rijden in 1 x door stoppen heel even om mango’s te kopen en voor diverse politie en douane controles. Papieren, passevent en verzekering, er wordt zelfs in de auto gekeken. De (kopie) verzekering wordt geaccepteerd, gelukkig staat daar voorop vet en groot in Frans en Engels dat hij geldig is voor heel Afrika. We waren nog een beetje bang dat we alsnog naar een Senegalees bureautje zouden moeten.
In Dakar komen we iets na 3 uur aan bij de douane en zien een mooie parkeerplek precies ervoor. We worden naar boven geloodsd en merken te laat dat het weer om een “propper”gaat. Hij had inmiddels de papieren al maar die pakte Bert direkt weer af. Bert moest het kentekenbewijs nog even halen en ik vroeg aan de propper wie hij was. Ik kreeg een onduidelijk verhaal en toen Bert terugkwam werd hij gepromoveerd tot chef de bonbons, hij begreep dat hij aan ons niets kon verdienen. Beambte 1 schreef wat op en gaf het aan nr 2. Nr 1 kreeg het weer terug en niette er een papier aan. Aan ons carnet! Ik zeg nog monsieur voorzichtig. Of ik niet wilde gaan zitten. Nee ik blijf liever staan. We worden op de stapel gelegd en wachten. Ik wil even lopen en ga naar beneden, bij de auto wordt gevraagd waar de chauffeur is. Boven bij het carnet. Of ik hem even wil halen want de auto staat op de plek van de commissaris.Ok wordt geregeld, maar zal ik een dagje commissaris zijn ?? hij moest lachen.Inmiddels gaat de stapel naar het volgende kantoor met pas en kentekenbewijs. Na 20 minuten komt het weer terug en gaat er weer wat in het grote boek. Ik blijf wat drentelen en Bert krijgt een paar flinke hoestbuien. We mogen met de papieren naar een ander kantoor, die man kijkt wat en we mogen mee naar weer een ander kantoor. Daar zitten 2 heel vriendelijke mannen en van 1 mag ik meekijken met het invullen, Hij spreekt zelfs Engels en legt alles geduldig uit.Zo controleer ik gelijk dat het goed gaat. Nog even een kopie paspoort geven en we mogen gaan en goede reis gewenst. We hoeven niets meer te betalen wat ons meevalt, want aan elke service hangt hier een prijskaartje. We rijden de stad door , staan vreselijk in de file en gaan terug naar de haven. Daar parkeren we voor de nacht en morgen en hebben 3 tickets achter het raam liggen. Er is een echte supermarkt maar die heeft zelfs voor AH dure spullen. We kopen wel wat en natuurlijk wat bier en een flesje wijn.
Ile de Goree, het slaveneiland is als je hier bent net zo’n must als het Anne Frankhuis in A’dam. Het is een mooi eilandje waar je heerlijk even over kunt lopen. Je moet wel op elke hoek rekening houden met verkopers maar dat neem je op de koop toe, af en toe moet je heel erg duidelijk zijn. Het slavenhuis is eigenlijk niks bijzonders, de geschiedenis van speciaal deze plek discutabel maar het staat op zn minst model voor de vreselijke slavengeschiedenis. Je krijgt een goed beeld van alles en soms voel je het ook. Vandaag is de dag van nationale rouw in Nederland dat geeft het misschien ook nog een andere dimensie.
Om half 5 pakken we de boot terug en er is een groep vrouwen aan boord de feminen mission dakar 2014. Een bonte groep, met kleding in speciaal daarvoor gedrukte stof in allerlei kleuren die beginnen te zingen natuurlijk over Jezus. Het werkt erg aanstekelijk, is heel vrolijk. Ik word naar voren getrokken en moet meezingen. Ahum, gelukkig zingt de rest zo hard dat niemand me echt hoort. Tussen de dames in zit een moslima haar baby te voeden en bidt ondertussen haar ketting rond, alsof ze het wil beschermen tegen de christelijke invloeden.
Terug bij de wagen gaat Bert met het krukje aan de straat zitten om foto’s te maken. Zoals Wim Sonneveld ooit al zei, de humor leg op straat. Het leven speelt zich ook veel af tussen de auto’s, venters komen met van alles langs en zijn heel vindingrijk in het meenemen en etaleren van hun koopwaar.
Vandaag 24ste ambassade Mali vooor een visum. Dat lukt goed, morgen kunnen we hem ophalen. Nodig alleen een paspoort en 2 pasfoto’s en 50.000 cfas wat neer komt op € 75,-Eerst nog geld gehaald bij de bank, banken zat maar geen parkeerplaats. Als je even staat komt er gelijk een agent die al fluitend recht in je oren, jou duidelijk komt maken dat dat niet mag. Toch maar even wachten hoor. Nog bij een supermarkt naar binnen die 2-componenten lijm heeft om het hoekprofiel van het zonnepaneel te plakken, die was gesneuveld bij het parkeren aan een ijzeren balk. Dan door naar Lac rose, een meer wat door het zoutgehalte en de erosie van het ijzer in het water bij het goede licht rose kleurt. Het water is zoiets als de dode zee, 10 x zoveel zout dan de oceaan. We rijden een stuk rond het meer en zien een hoop vergane glorie. Dit was ooit het eindpunt Parijs-Dakar en gezien het aantal lege accomodaties goed voor veel handel. Mensen benaderen ons met koopwaar en aanbiedingen om te overnachten, geven zelfs hun waar cadeau in de hoop dat je het alsnog koopt. Zelfs op het agressieve af, zodanig dat ik vlak voor iemand ga staan en zeg: voor de laatste keer nee. Hij weet van geen wijken,tot Bert hem wat duwt. Hij zegt ik ben Senegalees in Senegal en jullie zijn uit Holland. Waarop ik zeg dat ie op moet houden agressief te zijn en in plaats daarvan gastvrij. Hij blijft voor ons staan, ik blijf staan en drink mn koffie. Ik laat me niet wegjagen hier. Uiteindelijk gaat hij weg. We begrijpen best dat ze graag verkopen en dat ze het geld hard nodig hebben, maar zo wil je niet ontvangen worden en koop je dus uiteindelijk niets meer. Het schrille contrast is dat wij naar een camping rijden met een zwembad en douches. De temperatuur is hoogst aangenaam, er staat een koel windje en nauwelijks vliegen. Van een Nederlander die hier met vrouw en kinderen vakantie viert is dit altijd zo hier en zijn er ook vrijwel geen muggen. Helaas merken wij zo ’s avonds dat ons bloed kennelijk lekkerder is dan van die Nederlander, we zitten ingepakt en ingedeet buiten.

0 Commentaren

Pisterijden en Nouackchott

7/18/2014

2 Commentaren

Pisterijden naar Chinguitti,

Er zijn 2 wegen om naar het mooi beschreven Chinguitti te komen, de “gewone” weg en de piste. Ja wat doe je dan? De piste staat omschreven als erg mooi en goed te doen. Keuze niet zo moeilijk. We gaan weg en even buiten Atar, na een vergeefse geldhaalpoging buigen we af de piste op. We rijden een mooi stuk en het is zeker goed te doen. Dan is de weg “afgekeid” en we kijken elkaar eens aan. Is de weg afgesloten? Niemand heeft het hier overgehad dus we leggen wat keien weg en rijden door. We komen bij een heel smal stuk met de rots links waar we eens goed moeten bekijken wat te doen. Rechts loopt het steil af en de rand moet wat opgevuld worden. We sjouwen wat met stenen, halen wat weg en leggen ergens anders weer wat bij. Werk aan de weg bij 48 graden.Ik ga loodsen en Bert stuurt Iejoor de goede kant op en als hij wel erg scheefhangt duw ik als vanzelf tegen de zijkant aan om hem recht te duwen, dat zal wel helpen ja…… We hebben weer veilige grond en zien een grote geitenkudde en de herder. We proberen een praatje te maken, maar dat lukt niet zo goed, geven hem water en gaan verder. Best trots op onszelf. We nemen maar eens pauze en eten een lekker stuk meloen. Bij het verderrijden stuiten we op een hoog gespannen stuk prikkeldraad met lappen en een pan eraan. Rijden we dan een park in en moeten we entree betalen ? We zien geen kip en na een tijdje hale we de draad weg en rijden door. Weer een smal stuk nu de rots aan de rechterkant. Het past allemaal heel krap, echt cm meter werk door de camera rechts maar het gaat. Op 1 kei na die de uitlaat een tik geeft maar niks aan de hand. We rijden een stukje en daar komt de volgende uitdaging, een lastig stuk weg, met een plateau in een bocht en dan weer over keien en rotsen omhoog. Dat was weer even zweten, Iejoor komt er niet helemaal ongeschonden uit, de bumper krijgt een flinke tik mee van een rotsblok maar ok het is een bumper. We rijden op naar het stuk omhoog en dan horen we de uitlaat over de grond schaven. Die wordt weer vastgemaakt met het gejutte ijzerdraad, op naar het komende stuk. Over de keien en rotsen gaat Iejoor langzaam omhoog, als je ernaast staat ziet het er woest uit. Bert zijn stuurkunsten zijn prima. Daarna krijgen we een rustiger stuk, nog een doorloop met keien waar we onze weg weer in moeten zoeken en dan komen we op onze slaapplaats, een oud filmfort( fort saga) boven op de berg waar 3 mooie grijze ezels lopen. Het uitzicht is geweldig, onze zintuigen kunnen wel wat rust gebruiken. In het donker met alleen de maan is het een prachtig plaatje. 61 km in 7 uur en een kwartier hard werken, gelukkig is het mooi.

Snachts steekt er flink wind op, slapen niet geweldig en we starten de dag vroeg. Het zou nu een betere weg moeten zijn het is niet zover meer tot het stadje. Niets is minder waar, we komen na 1 ½ km bij een stuk waar we weer moeten manoevreren om erlangs te komen. De rots zit nu weer links van Iejoor en het is echt smal. We moeten weer plaveien en de wagen moet heel strak langs de rots. Omdat ik met de wielen en de afgrond bezig ben zie ik niet dat de zijkant net niet past, daar zit nu een flinke deuk en een scheurtje in de hoes van de foxwing. Maar ja beter dat dan in volle vaart naar beneden. Dan volgt er nog een stuk omhoog waar we ook weer moeten stenensjouwen maar ook dat halen we. Het is een zaak van elkaar en Iejoor vertrouwen, alles bijelkaar best spannend. Daarna kunnen we rustig de weg vervolgen naar het stadje Chinguitti, al met al voor ons niet de moeite waard. Het is een verzameling ogenschijnlijk lege vierkante huisjes met af en toe iemand die er loopt. 1 mercedes rijdt rond met een bordje taxi? Een opgetrommelde gids klampt ons aan of we niet naar de moskee willen? Nee daar mogen wij nietmoslims toch niet in. Een stuk of 6 kinderen springen achterop Iejoor en dat was het hele vertier. We gaan over de makkelijke weg naar Atar terug en proberen nog maar eens geld te halen. Helaas, we moeten maar wat euros wisselen want ondanks de bevestiging van het personeel komt er voor ons geen floes uit de automaat.

Nouackchott,

We willen vertrekken richting Tirjit, daar moet een mooie oase zijn met een natuurlijk zwemwater in een mooie omgeving. Voor we kunnen gaan moeten we eerst nog de monteur van de auto betalen. Afgesproken was dat we na de pisterit dat zouden doen. Foutje van onze kant, geen prijs afgesproken en te goed van vertrouwen. De man wilde 2 x zoveel dan normaal. Na tussenkomst van Just de Nederlandse eigenaar helaas net in Nederland wisten we dat de prijs die wij boden meer dan genoeg was. Bij terugkomst uit Chinguitti wilde hij nog steeds het bedrag, wij zeiden dit of niets. Hij heeft eieren voor zn geld gekozen, maar het gaf best wat stress. Wat een gedoe toch, maar weer een les. Eerst prijs afmaken en dan repareren. Tirjit was zeker mooi, maar we hadden de pech dat alle dames baddag hadden. Bert mocht niet verder en voor we dat snapten waren alle dames in het bad volledig in paniek. De rest vroeg om kadootjes. Ik zei geef mij maar een cadeau. In een gesprek wat volgde zei ze eerst dat het een grapje was, daarna maar jullie zijn toch rijk dan kun je best wat geven. MMM, dat was nou precies het probleem hier, ik heb uitgelegd dat we daarom niet blijven en dat ze door hun eigen gedrag nu geen geld verdienen. Dat ook in Nederland de mensen gewoon hard moeten werken voor hun geld en sparen. En nu maar hopen dat het helpt voor anderen. We zijn in 1 x doorgereden naar Nouackchott, een lange rit en vooral warm. Constant 45 graden vergt veel van je lichaam, de dorst blijft. Gelukkig hadden we genoeg water mee uit Atar, lekker koud ook. Een natte lap om de fles houdt het water koud voorin.Onderweg staat er een wagen langs de kant, motorkap omhoog en 1 van de mannen staat met een kan te zwaaien. We overleggen even en stoppen maar, ze hebben water voor de radiateur nodig, 10 liter lichter en 2 mannen blij. Rond half 9 komen we bij de auberge Menata aan eindelijk uit de auto en iets koeler. De keuken is dicht maar tegenover zit een Marokkaans restaurant. We kijken op de menukaart en willen kip. Helaas blijkt in de keuken dat er nog voor maar 1 pers kip is, nou dan neem ik wel vis en rijst. Helaas is er ook geen vis meer. Wat is er dan wel? Tajine viande, ook goed, groente en stoofvlees dus. Hierna weer naar de camping, douchen, wat een fijne zeg. Genoeg warm water en vooral veeeeeel water. Heerlijk. We internetten nog een tijd en praten met de mensen hier.

De volgende dag besteden we aan het visum voor Senegal, dat moet online vooraangevraagd worden. De site is echter zo langzaam of totaal niet bereikbaar dat we na 10 pogingen bedacht hadden naar de ambassade te gaan. De taxi brengt ons naar achteraf het woonhuis van de ambassadeur waar we dus gewoon aangebeld hebben. We werden keurig verwezen naar de ambassade en na een 20 minuten lopen en zoeken werden we daar binnengelaten.Heel behulpzaam, maar het moet toch via internet. Nog een andere website gekregen en ja smiddags lukt het dan toch. Als het goed is kunnen we dan morgen het visum zelf krijgen. De bevestiging moet uitgeprint worden en zo komen we langs een kapper. Bert mag wel eens geknipt en geschoren worden dus we gaan naar binnen. Het resultaat mag er zijn, superglad en een boel vies vel kwijt. We gaan langs mauritel omdat het bellen nog niet lukt. Het blijkt dat we toch geen bellen hebben gekregen alleen maar internet , us we moeten wat belminuten kopen. Op kantoor kan dat niet hij zit er alleen voor bedrijven. Op de hoek van de straat zit een man met kaarten. We kopen er 2 maar het activeren lukt niet. Maar weer naar kantoor en niemand snapt het. Alleen maar 1 kaart doet het. Kantoor gaat het uitzoeken of we morgen terug kunnen komen. Tuurlijk.Weer op de auberge praten we wat met de mannen, beide uit Frankrijk/Senegal. ’s Avonds is er lekker rust.

De 16de maar weer naar de ambassade, als we daar komen blijkt dat we nog een kopie paspoort en een pasfoto nodig hebben. Wekenlang heb ik in het woordenboek kopieen gehad, maar net nu dus niet. Foto’s wel , dus een kopie gemaakt bij een mauretaans islamitisch genootschap waar dat kon. Weer terug en ja hoor we mochten mee. Binnen werd er wat gemopperd omdat we 2 paspoorten op 1 a4tje hadden, maar hij streek over zn hart. Om de beurt achter een bioptrie apparaat voor foto en vingerafdruk, dat hebben ze dan weer wel. De secretaresse 1 bureau verder mag de visa inplakken en daarna kan ze verder met facebook. Weer een mooi plaatje in onze paspoorten de 20ste mogen we naar binnen. Als we buiten ziijn zien we 2 nederlanders op de motor, die vol vertrouwen zeggen dat ze zonder internet een visum af kunnen halen. We hopen het voor ze want ze willen vandaag al door. Met de taxi naar het chinguitti winkelcentrum , kennelijk speciaal voor vrouwen. Als we instappen helpt een Senegalese vrouw ons, maakt een praatje stapt bij ons in de taxi en nodigt ons uit om te komen eten morgen. We krijgen een adres in dakar, zegt ons dat haar vader daar de burgemeester is. Geen idee wat we hier mee moeten we denken nog wel even. De winkels zijn bijna niet open en we slenteren terug richting mauritel. Dat is ook tevergeefs, de mannen zijn er niet en we wachten voor niks dik een half uur. We hebben onderweg een echte supermarkt gezien,pakken wat yoghurt boter PINDAKAAS keukenrol en insecticide. Dat laatste vrezen we nog een keer nodig te hebben, je weet maar nooit wat je meeneemt onder je schoenen. Van Maud uit Nouadhibou horen we dat het hondje het niet gered heeft. Hij is gegrepen door een vosje denken ze. Jammer, maar we weten ook niet wat beter was voor hem.

Laat in de middag wandelen we naar de Arabische Moskee, even wat anders en we wandelen, dat is goed voor ons. We stuiten op een mobieltjesmarkt, wat een gekrioel van mensen. Onvoorstelbaar hoeveel mobieltjes er op zo’n stuk te koop zijn. Het ziet er zwart van de mensen volgens Bert. Tijdens de verschillende stukken lopen valt de armoede op, mensen slapen op straat, of wonen in nog in aanbouw zijnd gebouwen. Wassen en plassen gebeurt vaak op straat, het vuilis ligt her er den opgestapeld, terwijl op andere plaatsen alles netjes wordt geruimd. Bedelen is hier een normaal straatbeeld, gehandicapten worden zonder moeite bij de stoplichten midden op straat gereden om de nood duidelijk te maken. Geven werkt bedelen in de hand en waar moet je stoppen, we geven categorisch niet maar het kost wel moeite.

Als we terugkomen is er een groep van 15 Koreanen aangekomen die ’s avonds een gebedsdienst houden op het dak van de auberge. Dit samen met het gezang van de immam en de radio van de Franse buurman maakt het een boel lawaai. Bij de Koreanen gaat het er kennelijk om hoe harder je schreeuwt met bidden hoe beter het gebed verhoord wordt. Zo te horen zijn er nogal wensen…. Die de volgende ochtend op tijd opnieuw afgeroepen worden.

We rommelen weer rond, er is een zoontje van de poetsvrouw, die zich duidelijk verveelt. Hij kruipt in de klamboetent van een Fransman, pikt daar kennelijk een pen waarmee hij zn slippers volstreept. Na een tijdje komt hij bij me en kijkt wat ik doe op de laptop. Ik laat hem wat foto’s zien en wil met alle geweld let wel geweld de foto’s sneller laten lopen. Het is wel gezellig, hij komt lekkerin de stoel bij me zitten. Na een tijdje haal ik een draaisticker voor hem met een mooie sportauto erop. Zoeen als je wiebelt het beeld beweegt. Hij is helemaal blij maar tot onze verbazing heeft hij hen notime helemaal stuk. Of ik er nog een wil geven.Nee dus. Hij is wel aandoenlijk lief, plukt een grasje die ik in mn haar stop. Nog een grasje, of hij dan u een autre voiture van me krijgt. MMMMM nee leg ik uit, als jij stuk maakt wat ik je geef, krijg je het niet meer. Ik voel me streng doch rechtvaardig. We moeten nog naar Mauritel en daar wordt er weer naar boven gewezen als we vragen waar chef is. Een beetje pissig en in Engels zeggen we dat we gisteren ook al voor Jan met de korte achternaam hebben gewacht en gaan gewoon brutaal in zijn kantoor zitten. Zn jasje hangt er dus hij is in het gebouw. Na 10 min komen de beide mannen aan en gaan druk in de weer met wat ze beloofd hadden gisteren al te zullen doen. Resultaat is 0,0 het bedrag was toch weer naar het internet opgewaardeerd en niet naar telefoon. Terugboeken was geen optie. De gepromote klantvriendelijkheid en service was ver te zoeken, waar ik nog maar eens op wees. Als we klachten hadden moesten we maar naar het hoofdkantoor. Doen we, beloven we. Maar ja het thuisfront eens bellen wordt nu wel lastig. We gaan naar de vismarkt met de taxi, maar omdat we eigenlijk beide een beetje pissig zijn denken we niet aan het fototoetsel. Wat jammer, want wat is dat leuk!!!. Gelukkig de mobiel nog bij, zodat we toch wat vast kunnen leggen. Wat een hoveelheid vis, boten en mooie hardwerkende mensen. Vol verbazing staan we te kijken hoe een enorme vis wordt schoongeschraapt en in moten gehakt. Dan richting zee, de boten komen op land door planken neer te leggen en lange gasflessen dwars erop als roller te gebruiken en dan alles steeds verleggen zodat de boot steeds verder op het strand komt. Het gezang en geroep is prachtig om te horen, de mensen zijn heel energiek en vrolijk. We kopen weer wat deegballetjes die prima smaken. Wat een kleuren wat een leven. Mensen vragen waar we vandaan komen en lachen constant ook als we vreselijk in de weg staan. Als we teruggaan zie ik creme die Bert graag gebruikt tegen van alles, bijna nergens te koop en hier dus wel, zelfs een catalogus erbij. Morgen komt ze als het goed is 2 tubes propoliscreme die ze net niet bij heeft brengen.

Lanzaam druppelt het nieuws over het neergestorte vliegtuig binnen, het blijkt dat een compleet gezin van Bert zijn werk bij ASML is omgekomen, zoals ook een gezin uit Neerkant. In gedachten leven we mee en proberen het nieuws zoveel mogelijk te volgen.

In de middag voor we richting Senegal vertrekken moeten we nog even tanken en willen we tegelijk de stad eens vanuit de auto zien. Het verkeer is weer de gewoonlijke chaos, Maar Bert manouvreert er soepel doorheen, Gewoon aanpassen de regels zo soepel mogelijk en naar eigen en 'slands inwoners interpretatie toepassen dan komt het helemaal goed. De markt is mooi om te zien. Als we foto's willen maken worden er een aantal boos en willen daarnaast geld zien. Bert neemt de camera over en maakt gewoon foto's. De slager maakt zich groot en slijpt zn messen tegen elkaar, we lachen en zeggen niet te betalen voor foto's . Een andere slager lacht ermee en poseert zelfs voor ons. Zo kan het ook.

2 Commentaren

Mauretanie trein naar zouerat

7/14/2014

2 Commentaren

L’Auberge des Dauphins is een campsite in aanbouw waar je heerlijk kunt kitesurfen. Het is de bedoeling dat het een echt kitecamp wordt. De ronde bungalows zijn redelijk af en het ziet er allemaal heel leuk uit. Maud beheert de plaats en is zelf een vervent kitesurfster. Ze heeft ons heel hartelijk ont- en opgevangen hier In Nouadhibou. We hebben op de site overnacht, hebben bij de flat water gebunkerd en ze is meegeweest als vertaalster. Maud spreekt Engels en een beetje Mauretaans dus dat is erg handig. Sidi helpt ook regelmatig met vertalen en gidsen. De plaats is een prachtige plek, Maud heeft ons uitgelegd omdat het een breed stuk laagwater is je makkelijk kunt leren kiten. Salah zal de lessen op zich gaan nemen. Er zijn veel gote watervogels, zoals pelikanen en rose flamingos. Af en toe komt er een kudde kamelen grazen en vissen vang je soms met 2 tegelijk aan 1 haak. Kortom een plek waar je goed kunt zijn. De foto’s zijn helaas niet van ons J maar het ziet er super uit. Tot zover het promotiepraatje, dat is wel verdiend na zoveel gastvrijheid. Het facebookadres is www.facebook.com/kitemauretanie1

Na de foto’s gaat onze “gewone” blog weer verder

We waren uitgenodigd bij Sidi om de avond door te brengen en bij thuiskomst rijden we de telefoonkabel stuk, Iejoor was te hoog of de kabel hing te laag. Sidi en Bert hangen de boel allemaal weer goed en lassen de kabel., er kan weer gebeld worden. De baas van Maud was er ook en eigenlijk nog een x aantal anderen. Iedereen ploft op een bank, gaat hangen zitten of liggen en er wordt om de beurt thee gemaakt. Sidi roept Bert om mee te komen en ze verdwijnen. Na best wel een tijd komen ze terug, Sidi heeft Bert mee de taxi ingenomen en hebben boodschappen gedaan. Er moest vlees komen voor de soep, hamm. De rit was best bijzonder, kris kras door de straten, zogezegd de billen bijelkaar. Er zitten diverse mensen in 1 rit kost 100 UM zoveel als 0.25 of je nu 2 straten meerijdt of de hele stad.zolang het maar op de route ligt. Er passen natuurlijk best veel mensen in een auto.

De volgende dag kunnen we wel naar het strand het is daar heel lekker op de vliegen na.Het zijn er echt veel. We rijden om 3 uur weer terug voor de voetbalwedstrijd. We krijgen 2 flinke vissen van vrienden van Maud, ze hadden ze net gevangen.. Na de wedstrijd willen we terug naar het strand om daar te slapen.We hebben groentes nodig en gaan de winkelstraten maar in. Het is er druk nu omdat er gegeten mag worden. Het is een bonte uitstalling van kraampjes met fruit en groentes, heel veel keus is er niet ui, tomaat, sla, rettich, wortel paprika komkommer, bananen meloen en appels maar het ziet er prachtig uit. Ik ga alleen, Bert blijft bij de auto. Zoveel tasjes als er in Marokko zijn, hier zijn er geen. Van cementzakken worden zakjes gevouwen. Als het gewicht niet helemaal uitkomt met het bedrag wat je moet betalen en er is geen wisselgeld, dan krijg je er gewoon een wortel bij. Ik koop nog deegballetjes die een beetje lijken op pannekoek en oliebol wb smaak. De mensen hebben echt lol om ons en wij om hun. We komen in een heuse file er staan agenten het verkeer te regelen. En…. We hebben regen gehad, niet meer dan wat druppels op de voorruit, maar het was echte regen.

Nouadhibu heeft de naam een vreselijk vieze stad te zijn, maar het valt ons mee. De president had beloofd dat als hij herkozen zou worden, hij er voor zou zorgen dat de stad schoner werd. Dat werpt dus echt zn vruchten af. We zien schoonmaakploegen het vuil verzamelen en wegbrengen. Geiten mogen eigenlijk niet meer los door de straten lopen, maar zo langzaamaan keert dit beeld weer terug. Geiten ruimen ook veel op dus hebben wel degelijk functie.

We hebben een prima dag aan het strand gehad met hoog bezoek ;-) Zeker 60 kamelen kwamen grazen en hebben daar een paar uur gestaan. Bert heeft wat geklust want het greepje van de achterdeur is afgebroken en nu sluit hij niet goed. Dat lukt voorlopig goed. De afwas is in de zee gedaan, dat gaat heel goed zand absorbeert vet en zout ontsmet wel. Is ook wel nodig de hoeveelheid vliegen is verschrikkelijk. We hebben als we 10 tellen de auto open laten wel 80 vliegen binnen zitten, je kunt het soms hebben maar soms ook niet. Als je er 1 doodslaat gaan er 5 opzitten zodat je ze tegelijk hebt. En als je dan denkt dat je de meesten hebt komt je tot de ontdekking dat er ook genoeg in de fluitketel zitten. We moeten er maar aan wennen? Er loopt een klein puppyhondje rond wat eigenlijk nog bij de moeder zou moeten zijn. Hij eet kennelijk niet dus we geven hem verdunde melk wat ie wel lust. Bert neemt hem mee de zee in om de vlooien kwijt te raken en hij zwemt zelfs. Wel snel weer naar de arm want het is wel veel voor zo’n beestje. Omdat we op tijd willen zijn voor de wedstrijd Nederland Costa Rica zitten we kwart voor 4 ( 6) klaar. En dan ontdekken we dat het de tweede wedstrijd is , op tijd zijn we wel. We eten bij Nomades een overheerlijke hamburger waar we propvol van zitten. Zelfs de mayo was heerlijk. ’s Avonds weer richting de patisserie voor het “toetje”en de wedstrijd natuurlijk. Wat was het spannend. We kregen de felicitaties van de mensen J alsof wij ook maar iets gedaan hadden. Morgen moeten we om 8 uur op het placement zijn om te kijken of wij ingedeeld kunnen worden op de trein. Bij het strand hebben we hem al een paar keer gehoord en een keer gezien, hij is echt groot. 2,3 km lang. We hopen er het beste maar van

Zondag 6 juli, tjee daar zitten we dan in/op de trein die nog niet vooruitgaat maar we staan erop! Netjes om 8 uur waren we op het placement en na de nodige bombarie papierencontrole en gemopper over het feit dat we geen kopie van een honneursverklaring hadden mochten we rond 12 uur het platform op. Na betaling van het bedrag 28500 um ( zoals toegezegd de halve toeristenprijs) was ook dat voorelkaar. We zijn nu al een aantal keren heen en weer gereden en we weten nu om 19.00 nog steeds niet of we echt vertrekken. Het is een heel aparte ervaring. We hebben de catering zoveel mogelijk in een rugzak gestopt voor het geval we toch niet in de auto mogen blijven zitten. Maar meer mensen blijven in de wagen dus ondanks de regels zal het wel mogen. Van Sidi hebben we geen afscheid meer kunnen nemen helaas, tegen onze verwachting in is het gewoon gelukt. We klimmen wat op en af de wagon en maken eens koffie. Iejoor staat aan 4 kanten met dubbel ijzerdraad van 8 mm vastgeknoopt van de bladveren naar de wagon.Die ijzerdraden zijn aangedraaid tot ze op spanning staan. Voor de banden liggen ijzeren balken die met grote nagels in de wagonbodem zijn vastgespijkerd. The african way.

We zitten nu 24 uur op de trein en zijn 10 km verder. We worden eens wat heen en weer geschoven maar meer gebeurd er ook niet. We kamperen in Iejoor, de ruimte is beperkt omdat de spullen allemaal in de wagen moeten blijven. Eigenlijk staan we constant op scherp omdat je ieder moment kunt vetrekken, pas ’s avonds wordt duidelijk dat het echt niet meer gaat gebeuren. De mannen van de andere wagens slapen in een container naast het spoor en hebben het koud gehad. Wij hebben het dan toch nog luxe met alles bij de hand. Lenig word je wel met dat klimmen en klauteren. We hebben begrepen dat we vanmiddag rond 3 uur zullen vertrekken. Inshalllah. Voor we vertrokken vroeg een man aan Maud waar we op aan het wachten waren. Ze vertelde over onze poging op de trein, de man lachte wat en zei: ze zullen wel leren dansen daar. Nu begrijpen we wat hij daarmee bedoelde, het onbegrijpelijke en (voor ons) onlogische gerangeer, wagon eraan - kllapp- rijden andere eraan – klappp-wagon eraf stukje rijden – heen en weer- tijdje niks rode vlag- kllaaapppppp- stukje heen enz enz enz. Vanmorgen met het maken van het ontbijt was er ineens een flinke klap, zomaar uit het niets. Gelukkig zat er nog geen koffie in de kopjesJ

Net zo ongeveer 14.15 komt er een man aanrijden en loopt doelgericht onze kant op. Hij klimt op de wagon en vraagt hoe het met ons gaat en of we hier geslapen hebben. Hij knikt onder de indruk en zegt dat we zo tussen 3 en 4 vertrekken. Fijn! We praten nog wat en hij zegt dat het ginds erg warm is, erg erg warm. Ne pas jolie m’dame ne pas jolie. Dus zelfs voor begrip van hier is het heet. Ik kijk nog eens naar buiten en zie dat er een mist van zand hangt en dat we niet verder kunnen kijken dan 100 meter.

De mannen achter ons hebben gezien dat we gas hebben, of ze dat even mogen gebruiken. Tuurlijk mag dat en ze koken hun eten voor vanavond, zodat ze met zonsondergang direkt kunnen eten. Iemand van hun regelt weer iemand die brood gaat halen en ze nemen voor ons ook een brood mee.

Inmiddels hebben we ineens weer informatie over het ebola virus, zo is het weg en zo is het kennelijk de grootste uitbraak ooit. Voor wat we kunnen zien ligt het nog niet op onze route dat blijven we dan maar hopen. Ook komt er nieuws over de politieke situatie in het oosten van Mauretanie, advies voor daar: wegblijven is beter. Laten we nu net op een trein staan die over de grens van dat gebied gaat. Maar even in de gaten houden dan.

Ter informatie, we hebben ons al een tijdje niet gedouched, wassen met een washandje gaat goed maar het wordt nu wel tijd, zeker als het gewoon opvalt wanneer Bert zn kist openmaakt. Ineens is daar de geur van nog wat frisse schone was, dan weet je dus zeker dat het tijd wordt…….

De trein vertrekt zo ergens tegen 5 uur vanaf het station, waar nog mensen en goederen mee moeten. Dit duurt verrassend kort nog geen 20 minuten. Vanaf het emplacement moesten we een ronde rijden om te keren, we kwamen langs het verdeel-laadstation van de ijzererts. Enorme machines die als een superwatermolen het erts oppakken waarna het op een band komt en verder getransporteerd wordt, voor mijn gevoel plaatjes uit een science fiction film. We komen nu langs het minder schone Nouadibou en zien nu hoe de stad zelf ook geweest moet zijn. Op zich is de rit niet spectaculair, het feit dat we erop meerijden wel.Hoewel we de avond inrijden loopt de temperatuur gestaag op, van de 26,5 bij vertrek is het 3 uur later 30 graden. Ach geeft niet we moeten toch nog douchen.

We komen de avond door, proberen te slapen in de boemel. Het is een behoorlijk geschommel en soms bonk je met je hoofd tegen de wand van Iejoor. We willen eigenlijk niet echt denken aan de 8 ijzerdraden aan de veren. Vast slapen gaat niet echt, maar je rust. Af en toe stopt de trein en hoor je het geluid van dieren op een van de wagons. Het lossen van kamelen hebben we gezien in Nouadhibou, beslist geen pretje. De dieren liggen minimaal 12 uur maar meer waarschijnlijk het dubbele met de benen onder zich aan elkaar geknoopt op de platte wagen. Dan moeten ze gaan staan en eraf springen,klimmen of vallen. Dat lukt natuurlijk niet omdat ze volledig verkrampt zijn. Dan worden ze er gewoon afgeduwd en hoe ze vallen maakt niet uit. We hebben er 1 op zn stuit terecht zien komen, die heeft dus nog zeker een half uur op de grond gelegen voor hij wat kon. En dan te bedenken dat een kameel veel waard is hier. De lossers hebben flink ontzag voor de beesten, ze kunnen goed bijten en ergens denk ik doe maar. Om een uur of half 5 zijn we in Choum, de een na laatste halte. We staan op en drinken koffie. Bert rookt zn sigaartje en checkt de auto. Hij staat nog steeds vast.

Tegen half 9 rollen we het station in en na wat gerangeer worden de wagens om 12 uur gelost. Best snel eigenlijk. Het is nog een heel gedoe voordat alle draden los zijn 11 wagens moeten er achteruit af. De platforms zijn niet in te beste staat, de zijkanten van 2 wagens zijn redelijk weggesleten. Tegen de loodser in roep ik naar Bert dat ie stopt want dat stuk van het platform kan Iejoor echt niet houden. Bert rijdt het hele stuk achteruit vlak langs de andere kant en over de ijzeren brugjes tussen de wagons. Iejoor heeft weer vaste grond onder de banden. Gelukkig. Nu moeten we richting Choum en Atar. De weg staat niet echt op de Garmin dus het wordt wat gokken. We willen ook wel zo snel mogelijk weg hier en weer richting minder rumoerig gebied. Het eerste stuk is een superweg, spiksplinternieuw geasfalteerde weg. Dat rijdt lekker en schiet goed op. Totdat de weg abrubt ophoudt en we eraf moeten de piste op. Volgens de gps moeten we het spoor over maar we vinden nergens een mogelijkheid. Uiteindelijk wel 1 maar hoe we zoeken de weg naar Choum vinden we niet. Het wordt te laat om verder te rijden, voor het donker moeten we een slaapplek vinden. Dat lukt bij een kleine oase tussen de bergen, heel mooi ,maar we zijn te moe om dat goed te zien. De volgende dag wel, het is daar echt erg mooi. We rijden verder en kunnen gelukkig vragen hoe we moeten rijden. Terug het spoor over, dan blijven rijden tot Choum en daar over het spoor naar Atar. Mmm stukje terug en weer heen dus. Het is allemaal pisteweg, het gaat Bert prima af. Hij stuurt overal doorheen.Er wordt een nieuwe weg aangelegd die we af en toe kunnen gebruiken totdat er weer zandbulten als barriere opgelegd zijn. Het landschap varieert van dor en droog, oases, surrealistisch rotsig tot echt Afrikaans. Halverwege de middag komen we bij de camping bab sahara. Pfff dat was best een pittige onderneming zo alles bijelkaar. We pakken uit en maken schoon omdat iejoor weer helemaal is ondergestoft. Wij ook trouwens. Maar dan kunnen we eindelijk lekker onder de douche. Wassen doen we morgen er staan 2 machines. Bij de buren kunnen we de voetbalwedstrijd kijken en we vinden dat ze het niet verdiend hebben te verliezen. Morgen weer een nieuwe dag met op de agenda de garage/smederij want de linkerbladveren zijn weer niet goed.

De 10de besteden we aan wassen, poetsen, het raam repareren, en de monteur voor de bladveren. Er komt een houten klos bij de ophanging van de bladveren. Het ziet er uit als een halter voor gewichtsheffen en volgens de experts moet het hiermee opgelost zijn tot minstens Burkina Fasso en weer terug. Oke???????

We kletsen de rest van de dag met Klaus een Oostenrijker die met de motor onderweg is. Hij heeft de piste gereden die wij met de trein gedaan hebben en het is maar goed dat wij hem niet gereden hebben. Voor een groot deel ligt de piste onder zandduinen en is niet meer te zien. Hij heeft zelfs stukken over het spoor gereden om de weg te kunnen volgen. Hij is er van overtuigd dat we het met Iejoor nooit hadden gehaald. Alles beschouwend is het goed dat we hem niet gereden hebben, hoewel we de monoliet nu niet gezien hebben en maar € 25,- bespaard hebben op brandstof. Met een lichtere wagen is het wel te doen en wat meer piste-ervaring is niet verkeerd.

We zijn uit wezen eten samen met Klaus, lekker naar het centrum gewandeld en kip met friet en brood met saus gegeten. Het smaakt goed. Op de weg terug wat fruit gekocht, groente zie je hier bijna niet. Echt trek hebben we ook niet, het is te warm. Ruim over de 40 graden en ’s middags steeds wat regen en onweer in de verte. Gelukkig is hier een geweldige tent waar je onder kunt zitten, er lopen een haan met 4 kippen, een koppel eenden met 3 kleintjes er staan grote rubinia bomen, het doet allemaal heel gezellig aan. Water is er genoeg, dat komt hier uit een 220 meter diepe bron en is goed drinkbaar. Er staan constant flessen in de koelkast dus dat is prima te doen. We drinken zeker 4/5 liter water per dag en daarnaast nog koffie of een blikje cola. Dat laatste hebben we nog nooit zoveel gedronken als nu. Bert heeft proefgereden en het blok doet zn werk. Het is ongelofelijk dat zoiets helpt. We zullen er nog 1 of 2 meenemen voor als er meer nodig zijn.

De kinderen van het dorp zijn niet allemaal even aardig en leuk. De hele dag staan er kinderen aan de poort te vragen om ballonnen en kadootjes, zo gauw Mohammend de beheerder even weg is staan de ze op het terrein en gaan niet weg. Brutaal en vervelend kun je wel zeggen. Over het algemeen zijn de mensen hier erg vriendeijk en erg bereid om te helpen. Als we een internetcafe zoeken en dat vragen komen er 5/6 mannen aan lopen die allemaal de weg weten en dat ook uitleggen. Het was ook wel komisch, we waren met zn 3en op de motor van Klaus naar het centrum dat komt niet elke dag voor hier. Internetten lukt niet, eerst is hij gesloten, later na de moskeedienst is het zo druk dat alleen de slecht werkende pc nog vrij is. We proberen het morgen nog een keer, netzoals geld halen.

2 Commentaren

Mauretanie nouadhibou 1

7/3/2014

2 Commentaren

1 juli, Mauretanie, nieuw land, nieuw blog, nieuw geld, nieuwe mensen!!!!

De 30ste zijn we naar de grens gereden, daar zou een hotel zijn waar je goed kon staan. De beschrijving was iets te mooi, maar het maakte niet uit. We hebben eens wat rondgekeken en ik ben richting gesloten grenspost gelopen. Daar werd ik al snel aangesproken door een beambte die me de voorlopige procedure uitlegde. Gewoon in de rij voor de grens gaan staan anders sta je morgen helemaal achteraan en ja je mag gewoon slapen in de voiture. Zogezegd zo gedaan we sluiten als 11de aan. We rommelen wat rond, Bert gaat eens “buurten” en ik kook eten. Hierna gaat Bert voetbal kijken en doet zo naar later blijkt goede contacten op. De nacht is onrustig, de koelwagen direkt naast ons staat uit, maar die daarnaast draait op volle toeren. Het blijft een geloop van mensen en geslaan van deuren.

We wilden om 7 uur opstaan omdat de grens om 9 uur open zou zijn. Dat lukt niet helemaal, maar we zijn op tijd klaar. Er komt nog iemand om koffie vragen, ok hoor dat mag wel. Zo rond 10 uur ging dan de poort open, de man van de bewaking fietste alle wagens langs en floot iederen tot orde. Hup auto’s starten , naar je wagen, en ja dan moet je gewoon nog even wachten. Na dik 30 minuten mochten we tot de 1ste man rijden. In principe is de volgorde politie voor je persoonspapieren, dan de douane voor je auto, dan weer de politie om te zeggen dat je de douanestempel hebt en dan nog een keer registreren dat je echt gaat ( ongeveer). De werkelijkheid is even wat minder logisch, polite voor je paspoort, moet je wel het goede kantoortje van de politie hebben dus na even wachten werden we naar de goede gestuurd. Daar stond een fikse rij, waaronder ook een van de chauffeurs van de avond ervoor. Die pakte onze passen en legde ze in de vensterbank voor het paspoortbrede geopende afgeplakte raampje. Niemand protesteerde. Onze passen werden na een kwartier of zo gepakt en teruggegeven, we hadden een verkeerde kleur papiertje en moesten opnieuw invullen. De chauffeur herhaalde zijn ding , mijn naam werd geroepen en ik sprong maar wat omhoog voor het loket en riep oui cést moi, de beambte kon en een beetje mee lachen en we kregen een stempel. Althans ik, Bert niet want die moest nu eerst bij de douane een stempel voor de auto gaan halen. Ok kantoor douane was duidelijk maar er moest eerst iemand mee om te kijken naa de auto. Hij schreef wat op het papiertje en toen moesten we weer naar binnen. Daar kregen we te horen dat we weer naar de politie moesten om voor Bert een stempel te halen. Nu ging het sneller, Bert kreeg zijn stempel en we moesten weer terug naar de douane waar zijn papieren werden ingescand. Daarna mochten we een post verder. De auto werd nagekeken door mens en hond, er werd gevraagd of we wapens hadden en we moesten nog naar een kantoor om ons te registreren. Ik “snapte”het niet zo goed en vroeg nog maar eens wat we moesten. De man zei ga daar maar staan en geef je paspoorten en het kentekenbewijs. Ondanks de rij redelijk snel aan de beurt, alles werd daar met de hand overgenomen in een groot boek. Na nog een controle mochten we rijden en om 11.50 reden we niemandsland in.

Onderweg is het 1 grote vuilnisbelt, tv’s koelkasten autobanden en nog meer. De weg is slechter dan slecht, het is een baan met keien en gaten en zand. Onderweg ontstaat er een soort van file omdat er een auto stuk is. Na een km of 5 zien we de Mauretaanse grenspost en we hopen er maar het beste van. We hadden geen antwoord gehad op de mail die we hadden gestuurd naar iemand om te begeleiden. Watjes die we zijn ;-) We worden aangeklampt door diverse mensen om geld te wisselen, hulp bij formaliteiten, simkaarten en nog meer. Tot onze verassing stond de man die we hadden gemaild op ons te wachten. Hij heeft ons in eigenlijk no time overal doorheengeloodsd, weet de goede loketten en kent zn mensen. De auto wordt nagekeken eerst door 1 man later komt er een chef bij en er wordt naar alcohol gevraagd. We zeggen “eerlijk” we hebben 1 blikje bier en 1 fles wijn. Ok dat mag, dan komt de hond naar voren. Deze heeft er zin in, we worden een beetje naar als ze veel belangstelling heeft voor het rechter achterwiel. Er zal toch niet iets ingestopt zijn? De hond rook dus kennelijk de sigaren van Bert die ongeveer daar in een verborgen ruimte lagen. FIJN. Die gaan dus een andere keer bovenin want daar hadden we 30 kg waspoeder inkunnen stoppen. Daarna het papierwerk, we moeten een verklaring kopen/tekenen dat we de auto niet verkopen, een verzekering bijkopen ondanks onze alessi afrika verzekering en je gelooft het of niet een parkeerticket betalen omdat we de auto voor het douanekantoor moeten parkeren. Onze vingerafdrukken worden digitaal opgeslagen en een foto wordt gemaakt. We mogen naar de laatste controle en voorbij de ketting betalen we onze hulpman. Alles bijelkaar kostte het € 60,- inclusief alle verklaringen en de verzekering. Zijn hulp was hier € 10,- van daar kun je geen buil aan vallen. We zijn een ervaring rijker en weten nu hoe het ongeveer kan gaan. Al met al is het best imponerend.

Dan gaat de rit naar Nouadhibu, naar een camping in de stad en kunnen we bijkomen van alle indrukken. De weg lijkt redelijk, maar er zitten grote gaten in. Op de rit van 55 km worden we 6 x gestopt door diverse instanties voor fiches en de Honneursverklaring. Vaak word je 2 x kort naelkaar gecheckt. De 1ste x is al na 7 km na de grens. Men is vriendelijk maar formeel.

Gelukkig hebben we al wat lokaal geld en we gaan naar een restaurant/winkel/patisserie die van een geimmigreerde tot moslima bekeerde Roemeense is. MMMMMMMMMM we eten er ’s avonds ook, de speciale Ramadanschotel van soep, dadels crepes en lekkere koekjes.MMMMMMMMM en omdat de broer van deze vrouw in de zaak is en ons Nederlands hoort praten komt hij er even bij zitten. Hij heeft in Belgie gewoond en wil even Nederlands praten. We krijgen een glas drinken aangeboden waarvan we hopen dat we tegen het water kunnen, het is nl ranja maar wel een heel lekkere.

Het drinkwater is ok, het is gechloord merken we in de ochtend omdat er voor ons 1 fles water was neergezet. Helaas hebben we vanaf gisteravond al geen water meer op de camping, dus bijtanken kunnen we niet. Dat is wel even lastig, we moeten nu echt bijtanken. Volgens het boekje van Kohlbach zouden we bij de politie water kunnen halen, maar ook daar is geen. We hebben nog wel wat flessen, dus dorst krijgen we nog niet. Wassen kunnen we helaas nu niet, dus er moeten waar wat kledingstukken worden omgedraaid. Bij de politie wordt duidelijk dat er een hoofdleiding is doorgebroken.

We kopen een simkaartje voor de telefoon. Hoe het precies werkt weten we nog niet, daar komen we vast nog achter. We pinnen geld, wat maar bij 1 bank kan omdat onze visa geen magneetstrip heeft maar een chip, je moet het maar net weten. We zoeken contact met Maud, een Francaise waar we contact mee hebben vanaf Barbas. We dachten dat zij een camping beeert in een lagune, klopt wel alleen hij is nog niet klaar.We ontmoeten elkaar in de stad en zo ook Sidi, die haar begeleidt maar eigen een soort concierge is van de flat waar ze woont. We rijden er evengoed heen en onderweg merken we dat het vreselijk hard waait en dat het zicht redelijk slecht is. We worden natuurlijk weer een aantal keren gecontroleerd voor we er zijn. Het is een mooie plek maar we kunnen er niet overnachten vanwege de wind en het zand. We drinken koffie in het aanstaande restaurant en praten de tijd om. We vragen waar we eventueel een treinticket kunnen kopen om richting Zouerat te gaan zodat we de piste niet hoeven te rijden en ook niet helemaal om, om in Atar te komen. Sidi wil ons hierbij helpen. Terug naar de stad na de gebruikelijke controles komen we bij het placement, maar de boss is er niet. Morgen wel. We mogen de auto naast de flat neerzetten, vooral omdat Sidi verbaasd is over het bedrag wat we zouden moeten betalen op de camping. En omdat ernog steeds nergens water is maakt het qua luxe niets uit als we naast de flat parkeren. ’S Avonds gaan we nog even bij Maud op bezoek en gaan slapen.

De volgende dag Is er weer water en tanken we het reservoir vol. We gaan kijken voor een treinticket, dat heeft best haken en ogen. Het is mogelijk om de auto op een platte wagon te zetten en dan in de auto mee te rijden. Het is best lastig want Iejoor moet er natuurlijk ook weer af en dat is niet overal mogelijk. Het hangt af van de wagon, of er plaats is en er hangt een prijskaartje aan. Op papier moeten toeristen 2 x zoveel betalen dan locals maar dat vindt Boss niet terecht. Het komt er op neer dat we misschien zondag misschien maandag ingepland kunnen worden voor de halve toeristenprijs maar dat weet hij niet zeker. We wachten het dus maar af en we moeten zondag om 8 uur daar staan om te weten of het kan. Maar misschien belt hij , gelukkig is Maud onze vertaalster en Sidi helpt met het overleg. Hierna trakteren we ze op koffie en patisserie want we willen wat terugdoen. Sidi nodigt ons uit voor thee bij zijn familie. Wat is dat leuk om mee te maken. Ondanks de Ramadan wordt voor ons thee gemaakt waar ze zelf bijna niet van drinken. Het is een heel ritueel van opschenken en omschenken zodat er schuim ontstaat onderin de glaasjes waarna er een klein beetje ingeschonken wordt en dat drink je dan op. Dit wordt totaal 3 x gedaan en dan is de thee op. Het allerleukst was wel dat ik het mocht doen en les kreeg in theeopschenken. Daar heb ik de opgelopen blaar wel voor over.

2 Commentaren

Senegal vervolg

Senegal

Pisterijden en Nouackchott

Mauretanie trein naar zouerat

Mauretanie nouadhibou 1

Archives

Categories