Rosso

Geen symphonica in rosso nee het is een beetje drama hier aan de grens. Daar waar we eigenlijk steeds  een goed duo waren bij grensovergangen ging het vandaag (18-8)totaal helemaal mis. Diamma Mauretanie kant bleek geloten vanwege de ebola werd ons verteld. Ok jammer dan omkeren en zien dat je binnen 1 ½ uur de afstand overbrugt en de de papieren in orde krijgt en de ferry haalt. Helaas dat halen we op 5 minuten niet. Het wordt weer geld betalen wat je kwijtgescholden wordt omdat mensen toch wel erg handtastelijk worden en zich uitgeven voor allerlei officials wat ze niet zijn. Het wachten van 13.00 tot 16.00 duurt lang is is redelijk frustrerend met allerlei “helpers”. Kortom we zijn om de beurt zo wat gestresst. Op de boot worden we ook weer lastig gevallen door mensen die willen verkopen, van geld verzekeringen tot houten tandenflossjes. De ferry moet aan de overkant betaald worden horen we links en rechts. Op de boot als we er bijna zijn moet ik ineens de paspoorten afgeven wat ik niet wil. Het wordt bars gezegd door een man in paars shirt en ik weiger. Ik geef ze vervolgens aan iemand in uniform. Weg papieren. Ze belanden bij een kantoor en we krijgen ze gestempeld en wel terug, mooi. We regelen een passevent en een verzekering ondertussen geholpen door een Gambiaan die ons de weg wijst en redelijk behulpzaam lijkt.Een man in gestreept shirt verlangt dan de papieren op een zeer schofterige manier. Ik vraag wie hij is en nadat hij zegt douane vraag ik om legitimatie. Wil hij niet geven en eist de papieren en ik zeg dat ik aan zijn neus niet kan zien wie hij is. De hel breekt los. Ik ben een racist, ik moet luisteren en we komen hier niet meer weg en hij grist alle papieren uit mijn handen. We mogen nog niet door ik moet in de auto gaan zitten en hij wil alleen nog maar met Bert praten. Prima. De auto moet open en hij wordt nagekeken. Gambiaan komt met mij smoezen en zegt dat ik maar rustig moet blijven en of we bier in de auto hebben. Ja 2 blikken.Ssst niet zeggen, de ambtenaar houdt van bier ,dat moeten we dan maar afgeven. Ook de douane bij de poort moet betaald worden, ik zeg regel maar met Bert die heeft alles wat we hebben. Die was ondertussen druk met de douane en eigenlijk boos op mij dat ik gezegd had wat ik had gezegd. Bij de vraag naar de koelkast kwamen de 2 blikken tevoorschijn. Die moesten afgegeven worden. Bert hoort het niet, hoort alleen mag niet en schudt ze leeg in de gootsteen. Nog meer hel naar boven. We komen niet meer weg krijgen we te horen. We vragen of hij soms geld wil hebben, dat “wil “hij niet maar we mogen ook niet weg. Hij heeft alle papieren en dreigt met van alles onder andere justitie . Hij is de chef de grote chef en we hebben grote problemen. We gaan maar eens koffie zetten en wachten. Bert pakt zn telefoon en gaat gamen. Er wordt geroepen geen foto’s maken en ze eisen de telefoon. Geven we niet af. Bert gaat in de auto zitten, ik ga achterin en we plakken de auto af. Nog meer hel naar boven. Er komt een man in de auto die ik er eigenlijk uitpraat/duw en zeg dat dit mijn huis is waar hij niks te zoeken heeft. Ik ga naar mijn kant van de auto en daar staat hij ineens aan de deur te rukken, ik duw stamp hem op zn voeten en druk de deur weer dicht. Dat had geen gevolgen gelukkig want deze was wel geuniformeerd. Streepshirt komt nu praten en zegt dat Bert mee moet komen om een papier te tekenen waarin hij verklaart dat hij een bepaald bedrag aan geld heeft gewisseld. Dat doet hij niet, we hebben ook geen idee waar dit toe moet leiden. Dan zegt streepshirt dat Bert grote problemen heeft, wil hij wel met mij praten en is hij ineens niet meer boos op mij. Dan opeens verscheurt hij onze passevent en we kunnen geen kant meer op. Kennelijk wil hij gewoon een groot bedrag van ons. De poort blijft dicht, Bert zijn papieren zijn bij diverse dit keer echte ambtenaren en streepshirt smeert hem. We hebben broerlief de Gambiaan geld gegeven en die is ook weg. Het is bijelkaar 1 groot spel waar ook wel degelijk de autoriteiten aan deelnemen. Er wordt na lange tijd een agent gebeld, aan wie we proberen uit te leggen wat er is gebeurd,streepshirt is opgevist en krijgt een reprimande ik vlieg hem achterna en zeg dat hij een schande voor zijn land is. Als we uitleggen dat hij het passevent verscheurt heeft komt er een soort van sussen. Ze kunnen er nu niets aan doen, we moeten blijven overnachten, het kantoor waar dat uitgeschreven wordt is dicht. Bert krijgt ook zijn paspoort terug en inshalla morgen gaat het gebeuren. We leggen ons er voorlopig bij neer we krijgen thee aangeboden en we zien wel wat de douane doet morgen. Het rijbewijs en kentekenbewijs zijjn nog in politiehanden. Wat een corruptie hier. En dan te bedenken dat Diamma niet meer mag afstempelen ivm dit soort praktijken. Dat ging om de Senegalese kant, dit is de Mauretaanse kant.

Na keurig 3 kopjes thee en een rusteloze nacht hebben we uiteindelijk om 5.45 een noodnummer gebeld naar de Nederlandse ambassade in Senegal. Ze heeft onze naam opgenomen en toegezegd dat er na 2 – 2 ½ gebeld gaat worden met ons en wenst ons verder sterkte. We maken maar weer koffie en eten roggebrood, wat we nog bij ons hadden. Verder wachten we maar af. De echte grote chef komt om een uur of half 9 aangelopen, stelt zich netjes voor als politieambtenaar en vraagt wat nu eigenlijk het probleem is. We leggen het nog een keer uit en hij weet ons te vertellen dat het verhaal strookt met weten we veel en dat de persoon in kwestie is opgesloten en totaal geen beambte is maar een burger. Ik moet nog eens mee naar boven, ik krijg een deel van het betaalde geld weer in mn handen gedrukt met de mededeling dat de Mauretaans politie geen problemen wil en heeft met ons. Het passevent wordt opnieuw uitgeschreven zegt hij en ineens zijn daar het kenteken bewijs en Bert zijn rijbewijs weer terug. Ergens tussendoor belt het consulaat terug en kan eigenlijk alleen maar zeggen dat we vooral rustig moeten blijven. De beambte is toch wel onder de indruk als ik zeg dat Bert de ambassade aan de telefoon heeft. Om half 10 uiteindelijk krijgen we de passevent, moet de politieambtenaar met ons mee naar de poort en vertellen aan alle anderen dat we echt mogen gaan. N, maar we hebben even onze buik vola nog een paar pestcontroles van de andere instanties mogen we dan gaan. Waarom officiele instanties tolereren dat burgermensen zich zo mogen gedragen en zelfs opdracht tot controle kunnen geven kunnen we alleen maar naar raden. Nu aangekomen op Menata komen we enigszins tot rust en zijn behoorlijk geschokt van het geheel. Het haalt de charme van deze landen zeker voor een groot deel weg.

Senegal opnieuwVandaag is het 5 augustus en zijn we op de kop af 4 maanden onderweg. We gaan vrolijk verder richting Cap Skiring volgens velen een mooi strandgebied in de Casamance. De perikelen aan de grens laten we achter ons, het was minder relaxed dan gedacht maar ok. Het regent, in de zin van regen. Soms zie je niet veel vooral de gaten in de weg zie je niet. Maar af en toe klaart het op en kun je wat meer om je heen kijken. Het land is vooral groen, voorjaarsgroen. Wat een verschil met een stukje terug. We rijden net even lekker als er een koekalf plotseling de weg oversteekt en ook nog voor de wagen uit blijft lopen. Bert remt uit alle macht, de wielen blokkeren zelfs maar gelukkig raken we hem net niet. De controles blijven, hardnekkig en nu regelmatig met automatische wapens nonchalant op de heup. Meestal wordt er gevraagd waar we heen gaan en met een knikje of een groet en welcome in my country mogen we weer verder. Tot 1 controle. Meneer de haan himself had geen goed humeur, we komen bij een t-splitsing met stopbord. Tegenover hangt meneer de haan. Bert stopt, stopt erg duidelijk, laat een auto voorgaan en we gaan met richtingaanwijzer rechtsaf. 15 meter verder wordt er driftig gefloten. We stoppen. Meneer de haan vraagt in rad Frans om de papieren van de auto. Hij krijgt het kentekenbewijs en vraagt om de papieren van de auto, de carte gris. Dit is de carte gris meneer. Hij gelooft het kennelijk niet, maar nadat we zeggen dat dat nieuw is in NL en ook in Marokko neemt hij dat aan. Dan wil hij meer papieren zien verzekering en het Carnet. We geven een kopie verzekering en Bert houdt de goede pagina van het Carnet voor maar laat het niet los. Hier heeft hij eigenlijk ook niks mee te maken. Meneer de haan wordt pissig en wil hem hebben. Nee. Dan neemt hij dat wat hij heeft ( alles alleen maar kopieen)mee naar zn post en staat te bellen. We moeten mee naar de politiepost. Bij het hek wachten we tot we een teken krijgen om binnen te rijden en parkeren. Niet goed, hij moet onder de boom, we blokkeren kennelijk een weg. We gaan verder, er lopen wat onduidelijke mensen rond en we gaan een deur verder. Daar zit een andere meneer achter facebook met 2 chatsessies open te bellen. Het verhaal wordt verteld en we krijgen een reprimande, we hadden het moeten geven. Ik zeg dat onze regering nadrukkelijk zegt geen papieren af te geven maar leesbaar voor te houden. In het Frans wordt er veel gezegd waarop ik vraag of het niet in het Engels kan. Dat spreekt meneer de haan niet. Ik zeg ik geen Frans en ineens kan hij het wel. Er volgt wat heen en weer gekibbel, ik zeg nog een keer dat ons wordt gezegd niets af te geven als alleen aan de douane om te stempelen. Zij zeggen( terecht) dat hier de Senegalese wet telt. We zeggen dat dit de eerste ambtenaar is die zo reageert en dat tot nu toe iedereen ons alleen maar welkom heet. Dat herhaal ik nog een keer en meneer de haan mompelt tegen de andere man dat als het carnet echt is wij wel mogen gaan. Fijn hoor welkom terug in Senegal!We rijden verder op zoek naar een overnachtingsplek en komen bij zee uit. Daar lopen we even over het strand nadat Bert aan ongeveer 5 mannen heeft duidelijk gemaakt dat we: geen plek zoeken, geen geld hebben om weg te geven, geen geld willen wisselen, geen seks willen en niet willen eten omdat de beste kok naast hem zit. ( dank je) De mannen laten ons ,het is duidelijk. Een lange wandeling wordt het niet omdat het regent. We gaan toch een stukje verder kijken omdat het hier niet echt fijn is. Over een lange zandweg vol met gaten en kuilen en flink door het water komen we uiteindelijk weer bij zee uit. Langs de hele weg staan een soort van compounds, sommige mooi, sommige leeg en verlaten. Op het eind van de weg stuiten we op de resten van een oude moskee. Het is er erg mooi en rustig, een man komt met zijn fiets voorbij en zogevraagd zegt hij dat overnachten hier geen probleem is. Er komen wat jongens uit de andere gebedsruimte en geven ons een hand. 1 ervan komt later terug en is te nieuwsgierig, die moet gezegd worden dat de binnenkant van de auto prive is. Hij blijft nog hangen maar gaat uiteindelijk ook weg. We eten omelet met ui,okra en paprika en wat brood.‘s Morgens maar weer weg richting Kolda, omdat het park wat we zoeken gesloten blijkt en ingenomen door militairen. Als we rechtsaf willen komen er een aantal voertuigen en manschappen op oefening uit. Jammer dan. We gaan weer terug naar Ziguinchor er bedenken voor de 2de keer dat het niets te bieden heeft. Een gat met gaten in de weg. De politiecontroles blijven, en vriendelijkheid staat niet echt in het woordenboek. We laten alvast wat kopieen maken van de paspoorten, we hebben er nodig en hier was een goede plek. We eten gelijk een broodje, dan kon hier op ons gemak, geen bedelende of handelende mensen. Ondertussen zoek ik de ibuprofen op want 2 muggebulten zijn aan het ontsteken en het gaat nog niet over met sodabadjes en dettol enzo. We rijden verder, de weg is vreselijk slecht. Er wordt hard aan gewerkt dat wel. We zien een toebab langs de weg eten en een andere in de auto. Het blijken Spanjaarden die daar de wegwerkzaamheden doen. 1 vertelt ons dat de weg naar Kolba coupe is en niet te bereiken, dan zegt ie weer dat is heel slecht is. Mmm we nemen de gok, terug is geen optie we moeten echt die kant op. De weg is slechter dan tussen de Marokkaans/Mauretaanse grens, we slalommen en hobbelen wat af. De omgeving is erg mooi, mensen zijn druk aan het werk op het land en als ze ons zien zwaaien ze en sommigen dansen zelfs. We zoeken al vanaf een uur of 3 naar een goede overnachtingsplek en rond 5 uur vinden we er 1 van de weg af op een bananenplantage, het is er rustig en verlaten denken we. Tja… even later komt er iemand op de fiets langs en komt een praatje maken. Bert vraagt of hij misschien de patron is en of we mogen overnachten. Hij is niet de patron, ik vertel dat we Kolda niet halen door de slechte weg en dan zegt hij dat overnachten geen probleem is. Hij belt wat en vraagt of we er morgenochtend ook nog zijn. Een 2de man komt erbij en we drinken ranja. Zeker! RANJA. De een gaat weer de ander laat ons een beetje van de plantage zien en gaat ook weer. Rust. Ik duik de voorraadkast in en maak bietjes aardappels en foliehamburgers, lekker hoor. Na de afwas is het snel donker, er zitten zulke grote insecten dat het lijkt op brommers in de verte. Kikkers kwaken en nog meer beesten. Door de muggen maar naar binnen en vroeg naar bed. Het matras is nog nat van de regen gisteren, er is water naar binnen gelopen waarschijnlijk toch door het gemaakte gat in het dak. s**t.Donderdag de 7de op tijd wakker, vanuit het raam zien we een osspan lopen met een kar met kinderen. Opstaan maar en dan een ontbijtje maken. De patron komt even kijken en praten, een vriendelijke man die zich oprecht afvraagt wat ons bezielt. Tja. Hij gaat weg laat ons lekker eten en komt daarna nog even terug. Er komen nog wat andere arbeiders aan en weer het osspan. De kinderen kijken hun ogen uit. We maken ons klaar voor vertrek waarop er 1 vraagt of we niet wat geld hebben. Dat doen we dus niet, de kinderen krijgen een ballon. Net voor we weggaan hoor ik ze piepen, ze hebben er dus lol mee. De route is echt slecht, daar staat tegenover dat het echt heel mooi is. Veel vogels en vooral grote insecten. De mensen onderweg zijn bijna allemaal vrolijk. We komen vlak bij de grens met Guinee, het is niet de bedoeling dat we daarin rijden. We komen bij een politiepost die er eigenlijk wel uitziet als een overgangspost, er staat ook immigratiepost op het kantoor. De man komt naar buiten en wil de passen hebben. Oeps, hoe zit dat nu met wel of geen stempel? Hij loopt naar binnen en we wachten wat. Dan ga ik toch maar eens vragen of het hier de grens is. De man lacht wat en zegt , nee jullie kunnen hier naar Kolda, geen probleem. Ik schrijf jullie gegevens op en er moet een stempel in jullie pas, waar wil je die hebben? Ehm, boven het visum? Ok geen punt. We mogen gaan hij wenst ons een goede reis. Als Bert nog eens kijkt ziet hij dat we een stempel hebben op 2016 J Maar goed kennelijk zijn we nu wat legaler in Senegal.Linksaf naar Kolda en daar halen we mango’s bananen en een soort van oliebollen, die laatste mag Bert allemaal hebben. Ik heb het zuur al ;-) De mango’s hier zijn super de bananen ook. Hup weer verder, de weg blijft zo hij is. We rijden dit stuk zo’n 10 km per uur. We worden ingehaald door erg snel rijdende toyota’s waar Spanjaarden inzitten die aan de weg werken. Even later staan ze met pech stil. We stoppen even om te kijken voor hulp, maar het lost zich op, een verbogen as en een daardoor afgeschaafde band. Een van de Spanjaarden is zo blij met blanke gezichten en het Engels praten dat ik spontaan 2 zoenen krijg. We praten nog wat, er worden foto’s van ons gemaakt en dan gaan we weer. De weg houdt het zo 137 km vol voor we goede krijgen en dan schiet het ook op. Kolda is niet veel, maar even ervoor natuurlijk weer controle. Dit keer stond het verroeste bord links van de weg achter een ezelkar en de militaire sommeerde ons weer naar achteren aan de rechterkant van de weg, hij verplaatste het bord gelijk mee. Hij wilde papieren zien maar we begrepen niet welke.Uiteindelijk moest Bert met de papieren de auto uit en mee naar de post. Dat was een bankje onder de boom. Bert kwam terug voor het carnet. Achteraf ging het alleen om het rijbewijs dat kon een Engelssprekende man duidelijk maken. Nou dat hadden we dan ook weer gehad, ik heb in de auto toch wat foto’s kunnen maken. Nu staan we geparkeerd bij een zandafgraving goed verstopt achter een wal en bomen en zo te zien blijft het rustig. We doen een poging de boel te laten drogen, maar dat schiet niet zo op. Bert plakt het ingezette stuk vol met tape en kitband langs de randen. Op hoop van zegen.De zegen blijkt even geen harde regen meer en na een rustige nacht en net zo’n ontbijt gaan we weer op weg. De weg is slecht, de ene omlegging na de andere. Heel af en toe een redelijk stuk, vaak is het spoor ernaast beter dan de gatenkaas. Het plaatje blijft een beetje hetzelfde, opletten, zowel op de weg als op verstopte controles. Onderweg proberen we nog wat flessen water te kopen maar er worden weer Toubab prijzen gehanteerd. Laat maar, een fles cola is nog goedkoper haast dan een fles water. Voor fruit hetzelfde verhaal. Aangekomen in Tamacounda willen we even tanken en tape halen. Tape lukt niet, maar Coartem bij de apotheek wel. Dat is een Malariamiddel wat erg effectief is, met minder bijwerkingen. Die nemen we dus als voorraad mee. We hadden al 2 kuren gekocht, en hier ook 2 omdat de voorraad nooit zo groot is. Duur is het niet, voor € 6,50 heb je een kuur. Daarnaast nog pleisters en ibuprofen gekocht omdat mijn been en voet niet echt willen genezen. Ook halen we nog 2 heerlijke mango’s. Het campement wat we zochten blijkt gesloten, dus kijken we hier even rond. We vinden Oasis en daar nemen we luxe een hotelkamer en koken ook nog eens niet zelf. Heerlijk met zwembad. Die gebruiken we niet eens omdat de kamer airco heeft, wat een zaligheid! Even niet warm, plakkerig en bezweet, ook niet na het afdrogen. Een normaal bed waar je niet in hoeft te klimmen ons eigen biertje bij de hand en internet. Via skype bel ik eindelijk weer eens met mijn moeder.Dat kan dus kennelijk ook zonder dat de ander internet heeft. Ook erg fijn om te horen hoe het haar gaat en dat ik haar zelf gerust kan stellen.Zaterdag de 9de gaan we richting Niolkol Kobopark om eens te kijken wat we daar kunnen. Als we stoppen bij de ingang komt er iemand aanlopen die ons de info geeft. Het zijn geen onoverkomelijke kosten totaal ong €30,-, je mag van 7 -18 uur in het park maar er moet een gids mee. Bij ons in de auto en hij spreekt geen Engels. Daar hebben nog geen zin in en rijden nadat we de horde kinderen een paar keer hebben gezegd de spiegels niet te verbuigen weer verder. De weg die we rijden is goed op enkele gaten na. Hij leidt ons dwars door het park en we zien wilde varkens 2 soorten apen en een slang. Die staan dan weer op ons lijstje J We hadden nog geinformeerd bij campement Wassadou om te overnachten maar die was zo duur dat we bedankten, voor dat bedrag konden we in een hotel.Het was een mooie locatie, midden in de bush en alleen met 4x4 bereikbaar. Verderop komen we bij Hippocamp in Mora ( van de snack)aan de Gambiarivier en die is goedkoop. 3500CFA ( € 5,25)voor het overnachten incl douche ( koud) en toilet. En een prima locatie, ook alleen met 4x4 bereikbaar. We hebben vandaag zo’n 190 km gereden best veel vergeleken met de afgelopen dagen, controles waren er maar 2. Morgen willen we naar het Bassarivolk.Dat volk blijkt dus niet te vinden, we vragen links en rechts, worden wel steeds 1 kant uitgestuurd, vragen het bij een militaire post maar niemand kan ons echt vertellen hoe we er moeten komen. Wel de lange, mooie maar uiteindelijk ook eentonige weg ernaartoe. Daar zouden ze moeten zijn. Maar nee, wel een boel kinderen die als eerste woord waarschijnlijk wel mama leren maar direct daarna toebab en cadeau. Het klinkt en is misschien wel cynisch. Het is ook de uitkomst van de toebabs zelf door klakkeloos kadootjes te geven aan met name de kinderen, maar het resultaat is dat men gewoon verwacht iets voor niets te krijgen en als dat niet gebeurt men eigenlijk beledigd is.We merken dat hier van ‘smorgens vroeg tot ‘savonds laat. Zoals eigenlijk in veel gidsen al staat, geef alleen als er een (kleine) wederdienst voor staat. Hoe dan ook,we hebben 225 km gereden voor Jan met de korte achernaam. We gaan weer terug naar hippocamp, daar was het ok. Als we terugrijden zien we daar dezelfde motor met aanhanger nog staan als smorgens Zo te zien staat hij er al langer, beide zijn flink verroest, maar de helm hangt nog netjes aan het stuur alsof hij zo opgehaald wordt.We willen weer naar Tamacounda op een camperplek bij het hotel. Daar is internet en gaan we eens uitzoeken wat verstandig is. Gaan we door zoals gepland met alle ebola-risico en grenssluitingen? Kunnen we wellicht eerder dan 1 sept Mali in, kunnen we misschien de auto in Ghana op de boot zetten en zelf vliegen? Ebola grijpt om zich heen en de grenzen sluiten wat voor ons een reeel probleem geeft omdat we deels er langs moeten. Dit was eigenlijk niet ons doel, dat was en is Zuid Afrika. Daar liggen de mooie dingen die we eigenlijk willen zien. Waar we nu zijn is eigenlijk alleen de weg om er te komen. Het dak van Iejoor doorstaat zoals we het nu kunnen bekijken een paar flinke buien, alleen het raam van de koof lekt nog en een stukje bij het andere zonnepaneel. Ik ben begonnen met anitbiotica, de muggebulten veranderen in pokken en mn been is rood. Schoonmaken, desinfecteren, trekzalf en ibuprofen helpen allemaal niet. Bert probeert de laptop weer beter aan de gang te krijgen, zijn tablet is gesneuveld en we weten niet waarom. Dat is erg lastig want daar staat veel informatie op en we gebruiken hem ook als gps omdat osmand vaak beter is dan tracks for africa. Het kaartje kan wel op de telefoon, maar dat is lastig lezen. Een nieuwe is hier niet te koop het is meestal nep. De route is wederom mooi, we houden een keer pauze en merken dat er eigenlijk helemaal om ons heen apen lopen. Ze houden afstand, wij ook J Het is wel een bijzonder gezicht. Voor we bij Oasis aankomen willen we toch echt weer even wat groente kopen, dat is hier niet echt makkelijk. Uiteindelijk zien we op een markt 1 kraampje met mooie groentes, we kunnen paprika tomaat courgette wortelen en aardappelen kopen. De groente is hier echt duur, maar omdat we veel kopen is de mevrouw royaal met het begrip kilo. Voorbeeld een kilo aardappelen is hier € 0,75 een kilo tomaten € 1,50 een kilo wortelen € 2,25.We vragen ons echt af wat de mensen hier eten, dit is voor hun al helemaal niet te betalen.Bij het hotel aangekomen vragen we naar de prijs die we eienlijk al wisten. Het is niet dezelfde receptionist als laatst, maar dat moet niet uitmaken. Omdat we wat langer willen blijven willen we een lagere prijs, dat is heel normaal om dat te vragen. Hij zegt dat hij dat niet over de prijs gaat, dus ik vraag naar de chef. Die is in Dakar. Ineens komt hij met de mededeling dat de normale prijs een kwart hoger ligt en dat dit al een speciale prijs is. Ok 3 dagen geleden was dit nog de normale prijs bij de andere receptionist. Er volgt een discussie, er wordt een engelssprekende man bijgehaald, die nu aangeeft dat we ook een grote auto hebben en dus meer moeten betalen,wij halen de garmin erbij met een nog lagere prijsnotering en uiteindelijk heb ik er zo genoeg van dat ik zeg dat het leugenaars zijn en wegloop. Ik hoef hier niet meer te logeren. De receptionist van 3 dagen terug is erbij gekomen en vindt het eigenlijk ook niet leuk. Ik haal mn laptop op want ik wil nog wel even mn post kijken, Bert en ik beredeneren de boel en nu wordt er gezegd dat het volgens de garminprijs kan. Wat kun je soms genoeg hebben van een land en zn mensen. Omdat we de plek met zn goede internet nodig hebben blijven we.Omdat we tegen teveel problemen aan lopen hebben we besloten terug te gaan naar Nederland, best een moeilijk besluit en vooral een raar idee. Dat betekent auto klaar maken volgens plan, terug rijden naar Dakar, visa aanschaffen voor Mauretanie en de snelle weg terug. De man van de receptie kwam vanmorgen zn excuses maken en vertellen dat hij mijn vriend was.Het blijkt dat hij wel degelijk engels praat enIk heb hem gezegd dat hij nog steeds een leugenaar was en dus daarom geen vriend van mij. Zeker niet als ik hoor dat de prijs voor de vorige overnachting ook al geen eerlijke was. De mannen van de tuin drinken onder de boom een kopje Willemkoffie, waar Bert vriendelijk voor wordt bedankt. Het repareren is een heel warme klus maar we hopen dat het houdt.Het is erg leuk om de hagedisjes te bekijken, er ziten er hier een paar en ze zijn niet echt bang. Af en toe komt er een langsrennen, neemt een zonnebad en jaagt op insectjes. Deze kleine hagedis is misschien 25 cm maar springt soms een halve meter hoog om wat te vangen. Gisteren zagen we een grotere, 40 cm, achter een ander kleiner hagedisje jagen. Hij ontsnapte gelukkig. De man van de tuin komt ’s avonds ook nog even bij ons zitten, drinkt een kop koffie mee en we praten wat. Met handen en voeten en foto’s op de mobiel lukt dat goed. Hij heet Jaja,werkt al 9 jaar bij dit hotel, is getrouwd heeft 3 zoons en een broer met kinderverlamming. Hij blijft tot hij gebeld voor voor een klusje en wij gaan slapen. Het wordt een doorweekte en doorwaakte nacht. Ik skype nog even met mijn moeder om te zeggen dat we richting Nederland vertrekken, Bert post wat berichtjes en zo is het echt echt. De reis wordt afgebroken. De rit naar Dakar rijden we in 1 dag, voorzover we weten de langste afstand deze reis. Onderweg weinig problemen, behalve tussen Kaolack en Fatick, dat was een grote gatenkaas. Natuurlijk af en toe politie en douane controle maar geen vervelende. We rijden door veel dorpjes en het is eigenlijk overal hetzelfde beeld, de vrouwen zitten met koopwaar langs de weg ( mango’s bananen rijst pinda’s)vooral veel van hetzelfde en de mannen bewaken de bank onder een boom. Bij gebrek aan een boom bewaken ze een lantaarnpaal, dat is vooral in de stad. Bij een pauze komen er een horde kinderen die best vervelend zijn. Bert moppert op ze en trekt uiteindelijk een streep in het zand en maakt ze duidelijk dat ze niet voorbij de streep mogen komen. Het werkt ook nog en omdat er zo geen lol aan is gaan ze weg. Aangekomen in de chaos en de smog van Dakar zoeken we eerst naar een plek naast een hotel, maar het wordt snel donker en we gaan maar weer naar Port Sud waar we al gestaan hebben. We lopen even naar de super, halen bier brood en pastis en nog wat dingen, we weten de weg binnendoor via de wasstraat. Koken wordt het niet echt, omelet met tomaat en komkommer. Er komt een Senegalese familie bij ons staan, een gezllige boel. De 9 jarige zoon draait om onze auto heen, leest 6 x de sticker op de deur en begint te praten. Moeder komt er bij en praat wat Engels. Van Amadou, de jongen, hoor ik dat hij vakantie heeft en dat ze naar isle de Goree zijn geweest. Heel erg leuk zo,n kennismaking. Ook de hond heeft ons weer gevonden, wie vergeet nou ook die lekkere blokjes kaas? Hij ligt tussen ons in bij de stoelen en zal wel weer waken vannacht.14 augustus direct naar het consulaat van Mauretanie voor een visum. Vanmiddag weer op te halen maar 2 x zo duur dan in Rabat. Fff €130,- voor een land waar we net niet in 3 dagen door kunnen jagen, anders was het goedkoper.We nemen dan maar langer de tijd en gaan gewoon nog even bij Maud in Nouaddhibou op bezoek. Ipv een taxi maar lopen terug dat scheelt weer € 1,75 ;-) grapje, feit is dat het helemaal niet ver is en we kunnen wel een wandeling gebruiken. Maar weer langs een ATM want we hebben nog cfa10.000 das niet echt genoeg. (15,00)Bij terugkomst drinken we nog een bakje willemkoffie en ineens zie ik dat de band een luchtbubbel op de zijkant heeft. Tja beter nu gezien dan niet en de band wordt gewisseld. Toeschouwers genoeg, een toebab die druk bezig is en er komt ook nog van alles uit de wagen, altijd leuk om je tijd mee te verdoen. De ene verkoper na de andere komt zn spullen slijten maar 1 is wel bijzonder. Het is een jongen van een jaar of 15 en hij heeft een aantal ijzeren scharen ter grootte van een stofschaar bij zich, een soort van sponsje en nog iets ondefinieerbaars in een flesje. Hij vraagt aan mij of ik mijn nagels wil laten knippen…..quoi???? coupe les ongles m’dame??? Ehhh nee dank je wel. Aan Bert dezelfde vraag, nou die bijt ze zelf zei hij ,hij was dus een mobiele pedicuur. We nemen op tijd een biertje Bert heeft hem iets meer verdiend dan ik, maar ach. Bekijks is er genoeg, de een voor de ander komt een praatje maken en snappen het ebola-verhaal helemaal. Je merkt dat ze hier zeer zeker bezorgd zijn over de uitbreiding van het geheel, iedereen weet ervan en weet dat het zich als een olievlek uitbreidt.‘s middags lopen we weer naar het consulaat en op de terugweg eten we een hamburger bij een tentje vlak in de buurt. Hij smaakte goed. Zo ‘s avonds is er weer genoeg te kijken, er komt een man kletsen die zichzelf voorstelt als gids. Hij praat nog wat en ja uiteindelijk wil ook hij geld eten en water. Dat geven we niet en hij vraagt het heel specifiek aan mij nog een keer. Ik zeg hem dat ik de kerstman niet ben en hij gaat. Bert gaat even alleen voor een boodschap en hij was de straat nog niet over of dezelfde man kwam terug en kwam leek het de camper in. Ineens kwam er een vloed Frans uit mn mond waarvan ik niet weet of het allemaal goed was, maar hij snapte de boodschap prive en moi maison. Hij was heel snel weg. Voor de rest komen we tot de conclusie dat het criminele gehalte laag is hier. Men probeert op alle mogelijke manieren geld uit je zak te kloppen, vraagt schandelijke bedragen voor goederen en zogenaamde diensten, maar iets wegnemen gebeurt niet snel. Van een andere man horen we dat hiet veel aziaten wonen en werken. Je ziet vooral Koreanen de winkeltjes bemannen en er schijnt zelfs een China town te zijn hier waar men niet echt blij mee is.We willen 15 aug richting St Louis en na een onrustige nacht staan we vroeg op. Het staat stampvol taxi’s en er wordt een markt opgebouwd. Opzij aan de voorkant van Iejoor staat een dranghek, gelukkig wel anders werden we nog ingebouwd. Het bekijks is nog nooit zo groot geweest en we kunnen nauwelijks rustig eten. We hebben ook het idee dat we haastmoeten maken, want vandaag komen er ferry’s binnen en wordt het heel erg druk, vandaar ook de taxi’s. Voor 8ten rijden we ook al, best lekker het is rustig op de weg. Het blijkt dat het een feestdag is. We komen tussen de middag aan op 7 Palava waar we besluiten in een tent te gaan slapen. Eindelijk kan de matras naar buiten en kan de boel eens goed drogen. Christine kookt voor ons, vis en rijst met mangosaus, heerlijk. Slapen in de tent is heerlijk koel, je moet alleen even wennen aan het geluid van de krabben die rond lopen. In de ochtendschemer kun je net de oogjes voorbij zien komen, heel erg grappig. Ik kijk nog eens rond en zie een grote krab die veel belangstelling heeft voor de wiskyfles van Bert. Hij heeft beide poten eromheen alsof hij de fles omarmt. Het enige wat ik bij de hand heb is mn telefoon, maar als ik onder de klamboe uitben heeft hij me gemerkt en is hij weg.De rest van de dag brengen we door met de was, Iejoor een beetje schoonmaken van binnen, Kaarten op de garmin laden en luieren. Bert maakt courgettesoep waar Christine en Alexander ( een gast die met de fiets onderweg is) ook van genieten. De camping is heerlijk relaxed, we komen weer wat tot rust zeker na een droog en schoon bed. Vanavond is het bountyplaatje wel compleet, heerlijk in een koel windje op een verhoogd terras met een wit wijntje aan het strand de zonsondergang bekijken in de wetenschap dat het eten voor je gemaakt wordt, warthog op de grill. Het smaakt super, frietjes erbij en zaziki en er is een royaal maal.De honden Emmy en Mora zijn een paar apart. Vooral Mora ligt op de gekste plekken, opgekruld in een stoel of onder Bert zijn stoel. Het slapen in de tent is heerlijk, omdat de flappen open zijn kun je fijn naar buiten kijken. Vogels, krabbetjes en frisse lucht. We slapen uit na de gezellige avond van gisteren, hier op 7 Palava is het fijn. Christine is een goede gastvrouw, heerlijk relaxed en fijn om een gewoon gesprek mee te voeren. Sven haar vriend is er niet , wie weet ontmoeten we hem nog eens. Hun eigen ervaringen met reizen worden goed vertaald in hun camping, oog voor detail in het sanitair is daar een voorbeeld van. Heerlijk om bij te komen, kennelijk zijn we vermoeider dan we dachten. Vandaag de wagen toch weer een beetje reisklaar gemaakt, morgen vertrekken we weer richting Mauretanie. Bert heeft nog weer tomatensoep gemaakt die flink gevuld heeft. Met een lekker koud biertje smaakt dat prima. Vanavond wordt het vis, Alexander de andere gast eet niet mee, een Fransman wel dus weer met 4ren aan tafel, gezellig.Dit is waarschijnlijk voorlopig even de laatste blog omdat er over Mauretanie al veel verteld is. De foto’s van The Gambia en Senegal 2 staan startklaar op de pc maar kunnen nu nog even niet gepost worden omdat de blogsite niet ondersteund wordt door Senegal of andersom.  

Na een paar dagen van overleg hebben we besloten de reis verlopig te stoppen. Grotendeels het risico wat het Ebola virus gaat doen. We rijden vanuit Tambacounda  Senegal weer richting Nederland.

The gambiaWe rijden richting the Gambia niet wetend wat ons te wachten staat na alle verhalen links en rechts. Inshalla we zien het wel. We rijden een stuk wasbordweg passeren de boom waar we tegen aangereden zijn. De tak ligt er uitgedroogd bij. We zien het verschil van de mensen omdat de Rammadan afgelopen is. Iedereen is blij, lacht en is mooi gekleed. Feest!!!! Of het daardoor komt dat we makkelijk Senegal uitzijn geen idee, maar het gaat van een leien dakje. Stempeltje hier stempeltje daar ook nog op de goede plek en nu naar de andere kant. Daar moesten we even wachten, de douaneambrtenaar had geen flauw idee wat hij met het carnet moest. Na 20 min kwam hij met een passevent aan omdat de carnet niet geldig zou zijn. Jawel hoor meneer kijk maar op de achterkant. Ok dus toch maar invullen. Hij weet het werkelijk niet en een beetje verborgen geef ik aan hoe hij de stempels moet zetten zodat hij niet te veel gezichtsverlies lijdt. Dat is in orde hij stempelt waar we willen en dan nu naar de politie. Die lobbyt wat voor een wisselaar, tijdens het wachten bij de douane had hij al zo wat informatie ingewonnen over ons reilen en zeilen, wilde nog eens weten waarheen en of hij een andere keer ons niet mocht gidsen. Mag ik jullie email? Hmmm ok, een nepadres opgegeven en toen moesten we door naar het dorp voor de immigratiestempels. We vonden het wel raar, geen vragen over de verzekering van de auto geen immigratiestempel niks. De douane fluit ons nog eens na, wij reageren niet, maar hij komt ons nalopen en wil in de auto kijken. Die ligt tactisch vol rotzooi en de wc vooraan. Ok goede reis. In het dorp blijkt inderdaad de immigratiepost te zitten en ja hij wist ervan. Hoelang blijven jullie? Tja geen idee. Hij moest het weten voor het stempel dus we zeggen 3 weken, dan zijn we hier zeker klaar. Nog even vragen waar we het beste geld kunnen halen , dat werd keurig uitgelegd. Ondanks alle doemverhalen hier dus ook een makkie. Geen verdwaald geld geen kadootjes niets. Op naar de ferry om de Gambiarivier over te steken. Daar ergens een stuk ervoor een bord met de melding weegbrug en tickets voor de ferry. Dat maar doen dan. Er komt een man aanroepen, die ons verteld hoe het werkt. 2500 cfa voor de auto 200 voor de extra passagier en 1000 voor de bagage. Bagage??? Dat staat nou net niet op de lijst. Hij houdt vol dat dat moet en Bert weerlegt dat als iemand lopend het veer over wil met een tas hij dus 1000 extra moet betalen. Ja nouuuu neeee ..daarom wil hij in de auto kijken hoeveel bagage we hebben. Nou nee je bent geen douane ambtenaar, niet van de politie dus je komt er niet in. En we hebben ook geen bagage. Dus de auto is leeg? Ja die is leeg. Ok dan geen 1000 cfa , we krijgen keurig 2 bonnetjes en gaan naar de ferry. Daar aangekomen zien we de controle over het hoofd en na wat gespeelde boosheid van zijn kant en excuses van onze kant mogen we de auto vooraan voor de vrachtwagens neerzetten. Daar komen we Pieter uit Utrecht tegen die een recyclingproject wil gaan starten. Nou genoeg werkvoorraad hier. We eten een stokbroodje en dan komt de ferry er al aan. De wagen van Pieter bestuurd door zijn Senegalese zwager komt bij het oprijden behoorlijk in de knoei en moet met de voorkant weer op de ferry getild worden omdat de oprijplaten niet goed lagen. Dat betekent dus dat ik ga coachen want dat willen we met Iejoor niet. Daar zijn de mannen het niet mee eens, maar daar trek ik me niets van aan, het is onze auto en ik loods. Er wordt nog eens wat gezegd, ik roep nog een keer its my car en dat ik gezien heb wat er gebeurde met die andere wagen, Iejoor komt goed op zn plek. De jongens kunnen er nu wel om lachen en komen zelfs bij ons zitten voor een praatje. Hij legt uit over het zoute en het zoete water dat in de droge tijd de rivier meer zout is en in de regentijd meer zoet en dat in de zoete tijd de nijlpaarden in de rvier zitten. Leuk om te horen, hij zegt veel respect voor ons te hebben. Intussen zien we mannen bezig met een olievat wat enorm lekte. De beide doppen sloten niet goed en waren met plastic zakjes “dicht” gemaakt.Het was vanaf een andere ferry overgerold naar de onze en vlak voor Iejoor neergelegd. Er zat diesel in en tegen de tijd dat ze aan het overgieten waren , waren er al ettelijke liters uitgelopen. Iets waar je maar niet verder bij na moet denken, zeker niet moet bij gaan roken en je ook niet moet vergissen omdat het er wb kleur en schuim uitziet als cola. “gelukkig”houdt de geur je wel tegen. Met afrijden herhaalde zich het verhaal, maar nu stond de grote baas zelf te loodsen. Die wilde mij dus ook weg hebben en ik ben simpel voor hem gaan staan. Bert keek toch alleen naar wat ik aangaf , de baas maakte een duiveltjesbeweging over mij naar Bert. Ik liep naar hem toe pakte hem vast bij zn armen en zei al lachend dat ik zeker een duiveltje was maar dat het onze auto was waar we zuinig op zijn. De toeschouwers vonden het wel leuk. Richting Banjul, omdat we eerder geen geschikte overnachtingsplek konden vinden. We hebben zeker 18 controles gehad die we met elke keer weer een andere opmerking, vraag of halve waarheid konden versnellen zonder dat we weer de auto moesten openmaken. Een keer heeft Bert gewoon gezegd je komt de auto niet in je bent niet van de douane. Ook goed. Er wordt geregeld open en minder open om kadootjes gevraagd, maar behalve de man van de ferrytickets heeft er niemand wat gekregen.Onderweg komen we een omgekeerde verkeersdrempel tegen, een goot waar je echt wel voor op de rem gaat. Ze noemen het een Irish crossing. Grapppig om te zien en erg effectief. Het valt ons langs de hele weg op dat er goede gezamelijke watervoorzieningen zijn die er prima uitzien. Gewoon water oppompen en eronder een cementbak met goot naar een veedrinkbak. Dat scheelt de meisjes en vrouwen heel wat lopen en er is schoon water.Onderweg komen we nog een vrachtwagen van expeditie bedrijf Thijs uit Weert tegen, daar rijden we natuurlijk even voor terug om op de foto te zetten. In Serrekunda mogen we overnachten bij een restaurant omdat we hier nog geen goede camping konden vinden. We eten hier natuurlijk wel. Het internet is er snel en ik kon mooi een blog met alle foto’s plaatsen. Dan horen we dat Graham en Angela in de buurt zijn die zoeken we morgen dus op.Voor we richting camping gaan moeten we geld wisselen. We hadden 1000 dalasi gehaald wat neerkomt op € 20,- zelfs voor Gambiaanse begrippen geen wereldbedrag J. Bij de bank wisselen we harde euro’s en gaan dan naar de supermarkt. Ook hier hanteren ze meer dan europese prijzen dus waarom het briefgeld hier niet groter is dan 100 begrijpen we niet echt. Angela en Graham hebben redelijk problemen omdat ze geen carnet hebben. Er is hen voor een bepaalde tijd toestemming gegeven om in Gambia te blijven en in die tijd proberen ze verleniging te krijgen zodat het carnet alsnog geregeld kan worden. We kletsen bij en horen dat ze het aan de grenzen niet zo makkelijk hebben gehad als wij.Camping Sukuta in Serrekunda ziet er netjes uit er is genoeg water en een geweldige openlucht douche. Gewoon een ommuurde grote ruimte met een boom er midden in. En koel water. Geen benauwd hokje maar gewoon fijn. Voor het eerst in misschien wel 10 weken heb je het een soort van beetje koud als je onder de douche uitstapt. Voor de rest blijft het heter dan heet, de regen blijft uit op wat onbeduidende druppels na. Hier wordt gewacht op regen. Voor ons nog niet erg, de wegen blijven berijdbaar zo en het luchtrooster van het dak waar anders het zonnepaneel opzat moet nog worden afgedekt. Zo wordt de 31ste een klusdag voor ons allemaal. Bert het rooster en de popnagels van de koof vernieuwen omdat ze eruit getrild zijn. Graham moet een houten plaat in he zijraam zetten omdat dat is gesneuveld. Ze halen samen een plaat multiplex, maar Graham heeft zich verzaagd en moet voor een nieuwe. We zitten hem wat te pesten dat ie daar mooi een statafel van kan maken.Onze koelkast hield er ook even mee op, of het kwam dat ie zelf ging ontdooien of dat het kwam door te weing spanning weten we eigenlijk niet. Goede nieuws is dat het wel weer doet. Er was nog een Duitser op de camping die alleen onderweg is en zijn vrouw weer ontmoet ergens in Casablanca. Best een pittig stuk om alleen te rijden. Bert raadt hem af langs Atar te gaan omdat dat alleen te gevaarlijk is over de piste en eigenlijk niet echt toegvoegde waarde heeft. De Ougija’s die wij nog hadden konden we mooi met hem wisselen, hij een goede prijs en wij zijn ze kwijt.De koelkast houdt er ’s avonds toch weer mee op er is niet genoeg spanning meer. Hoe het komt geen idee maar we vragen aan de eigenaar om stroomaansluiting. We drinken met zn 4ren een biertje in de bar en gaan slapen. Voor het eerst valt er wat serieuzere regen, het is erg benauwd. De volgende dag probeert Bert uit te vinden waar de stroomstoring zit en uiteindelijk blijkt het om een kapotte zekering te gaan die er waarschijnlijkdoor de klap met de boom uitgeknald is. Deze is hier niet te koop en er is nu nog 1 reserve. Misschien kunnen we die op laten sturen uit Nederland met DHL. Morgen willen we kijken voor andere zonnepanelen, vandaag wordt dat niets meer omdat het vrijdag is. Verder is het eigenlijk te warm om ook maar iets te doen, zelfs de locals hebben er last van. Bert heeft al een paar dagen last van zn darmen, maar dat lijkt nu over te gaan. Van de slechte dagen die je hebt onderweg heb ik er 1 vandaag, toch zorgen om de te verkrijgen visa, de uitbraak van ebola links en rechts en de eventuele grenssluitingen die dan kunnen volgen , de mankementen die zich voordoen en de warmte maken het er opgeteld geen fijne dag van. Morgen weer een nieuwe?Zaterdag, er moeten zonnepanelen gehaald worden. Bij een MP nogwat zaak eigendom van indiers moeten die zijn. We zijn er zo ongeveer de hele morgen en een stuk van de middag aan kwijt maar dan hebben we 2paneeltjes van 12 volt die gekoppeld 24 volt zijn. Samen goed voor 60 watt, en ook een maat die te bevestigen valt. 1 is in de winkel de ander moet ergens anders uit voorrad worden opgehaald. We wachten en bekijken ons de gang van zaken eens in de winkel. Het is een tvserie op zich. Een vrouw moppert dat ze niet van plan is de hele dag te wachten, de eigenaar wijst op een stoel waar ze maar moet gaan zitten. Een man heeft een klein blik verf gemengd nodig, het antoord is dat ze alleen grote blikken mengen. Met groot bedoelen ze dan 9 gallon wat neer komt op 35 of 40 liter. Daar moet hij dan weer voor bellen, uiteindelijk staat hij nog in de winkel als wij ondertussen geld hebben gewisseld, cola hebben gedronken , boodschappen gehaald en weer staan te wachten op de afhandeling van alles. Ze komen dus eigenlijk stoelen te kort. Van 2 jongens koop ik waaiertjes van biezen. Ik raak wat aan de praat en het verhaal is dat ze elke dag deze kant op komen om die dingen te verkopen, met de hele familie, zodat ze inkomsten hebben. Geld voor school is er niet. Het zure is dat de scholen er wel zijn met inrichting en wel gesponsord door diverse landen. Maar onderwijs is voor de meesten niet weggelegd omdat ervoor betaald moet worden. Als we terugkomen maken we kennis met Fabienne en Gianni, een jong Zwitsers stel die met hun VW bus via Egypte in Zuid Afrika zijn geweest en door eigenlijk alle ebolalanden naar hier zijn gereisd. Onderweg hebben ze een piepklein katje geadopteerd wat ze grootbrengen met een flesje.We hebben met zn 6sen een gezellige middag en kunnen elkaar veel informatie geven. Zondag wil ik een machinewas draaien, maar dat blijkt niet zo eenvoudig. Je zou denken dat je de kraan opendraait de stekker er indoet het progamma kiest en dat rest vanzelf gaat. Niet hier, de wasvrouw moet geroepen worden en dan kan er morgen wel gewassen worden. ???. Ok we hebben de lakens vanavond weer nodig, morgen willen we ws weer op weg dus ik doe het op de hand. Maar ach, spelen met water als het warm is was vroeger toch het leukst om te doen? Bert klust aan de panelen dat is een dagtaak, gelukkig schijnt de zon niet volop, maar evengoed is het met 36 graden behoorlijk warm. Hij heeft al uiensoep klaar voor vanavond, dat was beloofd aan iedereen. Die gaat er goed in , de panelen worden weer op het dak gemaakt en doen hun werk. Eigenlijk wilden we vandaag weer verder, maar besluiten toch te wachten en te horen of het papierwerk van Graham en Angela lukt. Ook bij hun is er iets mis met de stroomvoorziening, ws de dynamo. Dat kan goed gerepareerd worden. Wij gaan richting Banjul om eens te kijken wat daar is. Als we ergens stoppen om naar een jurkje te kijken raken we aan de praat en gaan lopend naar de markt. We komen bij het presidentsgebouw en praten daar met militaire bewaking, heel erg gezellig. De markt is leuk en kleurrijk, maar je loopt direkt tegen gidsen aan die zichzelf uitnodigen om jou te vergezellen. Niet echt het plan. Als we een winkel inlopen wordt nummer 1 weggejaagd door nummer 2 die dan meeloopt. De info die ik krijg van hem over de winkel is dat deze brede en smalle schappen heeft en ook hoge en lage. Oh ja ??? nou dat is mooi. Nummer 1 komt weer in het vizier en Bert zegt ie op moet hoepelen. Ineens is hij een racist waarop Bert zegt dat hij een schande is voor Gambia. Ik duw de een in de ene richting en de andere de andere kant op met shout up. Ok we gaan de markt weer op en kopen zo het een en ander. Leuke stof en okraatjes en mango’s . Weer richting camping. De weg naar de stad is een grote gatenkaas in het zand. De weg voor de president is prachtig, maar afgesloten.Terug op de camping rommelen we weer wat om morgen te kunnen vertrekken. Erg veel hebben we hier niet gezien of gedaan, gewoon uitrusten en klussen, voor meer is het simpel te warm.Als we de 5de  vertrekken horen we nog net dat Angela en Graham de verlenging gekregen hebben zodat ze toch verder kunnen reizen. Gelukkig maar, we zien of we elkaar voor Nigeria weer tegenkomen en dan eventueel dat stuk samen kunnen doen. Fabienne en Gianni vertrekken richting Mauretanie dus er wordt van iedereen afscheid genomen. We gaan eerst tanken om de Dalassi op te maken, er staan 2 dames te helpen. Dat ze niet alleen goed zijn in tanken blijkt als er aan Bert gevraagd wordt of ze mee mag met hem en daarna door de andere hey Bert are you horny? Op dit moment niet,nee. Dat ik gewoon in de auto zit en alles hoor is voor de dames niet belangrijk. Richting de grens hebben we weer erg veel controles waar heel open om kados gevraagd wordt. Hebben we niet, wat zijn we krenterig. Bij de grens is de bewegwijzering zo onduidelijk dat we verkeerd parkeren. 1 bord zegt duidelijk rechts, een ander bord staat achteraf bekeken, niet te zien, oplinks.Er staat een man in burger te schreeuwen dat we ergens anders moeten staan. Omdat we dachten dat het om een fixer ging deden we of de dom waren. De politieagent schiet uit zn slof, zegt dat we de wagen moeten verzetten en nog meer van dat soort dingen. Hij roept dat het bord links wijst wij zeggen rechts. Hij loopt met mij naar het half scheve zwarte bord met witte pijl en begint van voor af aan. Ik zeg sorry, we hebben hem echt niet gezien en dat we eigenlijk een beetje onzeker waren over de man in burger omdat we onderweg al veel problemen hadden gehad met valse agenten en dat dat echt niet leuk was. Ik doe mn best zeg dat ik aan hem kan zien dat hij een capabele agent is met een uniform aan en dat dat heel duidelijk is. Onze passen worden gestempeld en we moeten het kantoortje in komen. We krijgen een preek en staan als 2 schoolkinderen voor het bureau, inclusief inktpotruimte, van de hoofdmeester. De preek duurt, zeggen nog een sorry, en de agent zegt dat we een verkeersovertreding hebben gemaakt en de preek begint weer. De zwart-gele vogels in de boom buiten zijn heel druk aan het nestelen, maken mooie korfjes en zingen, dat is een mooi gezicht. Inmiddels kijkt de man naar de map met papieren waarop ik aan de buitenkant een sticker heb gemaakt waarop staat: confidentiele rapportage voor het minsterie van onderzoek, met een mooi leeuwstempel erop. Ik zie het hem in zn hoofd opnemen en uiteindelijk als Bert nog een keer sorry zegt mogen we gaan Pffffff. Het carnet is verder geen probleem en we gaan Senegal in. Ook daar is het weer “duidelijk”allemaal maar we hebben alle stempels en het carnet wordt ook weer afgetekend. De man zegt dat we mogen gaan maar na 100 meter staan er mannen te roepen dat we naar de politie moeten. ??? daar komen we net vandaan. Wat doen we , terug of door? We rijden door het visum heeft multiple entry en we zien het straks wel weer.