Er zijn 2 wegen om naar het mooi beschreven Chinguitti te komen, de “gewone” weg en de piste. Ja wat doe je dan? De piste staat omschreven als erg mooi en goed te doen. Keuze niet zo moeilijk. We gaan weg en even buiten Atar, na een vergeefse geldhaalpoging buigen we af de piste op. We rijden een mooi stuk en het is zeker goed te doen. Dan is de weg “afgekeid” en we kijken elkaar eens aan. Is de weg afgesloten? Niemand heeft het hier overgehad dus we leggen wat keien weg en rijden door. We komen bij een heel smal stuk met de rots links waar we eens goed moeten bekijken wat te doen. Rechts loopt het steil af en de rand moet wat opgevuld worden. We sjouwen wat met stenen, halen wat weg en leggen ergens anders weer wat bij. Werk aan de weg bij 48 graden.Ik ga loodsen en Bert stuurt Iejoor de goede kant op en als hij wel erg scheefhangt duw ik als vanzelf tegen de zijkant aan om hem recht te duwen, dat zal wel helpen ja…… We hebben weer veilige grond en zien een grote geitenkudde en de herder. We proberen een praatje te maken, maar dat lukt niet zo goed, geven hem water en gaan verder. Best trots op onszelf. We nemen maar eens pauze en eten een lekker stuk meloen. Bij het verderrijden stuiten we op een hoog gespannen stuk prikkeldraad met lappen en een pan eraan. Rijden we dan een park in en moeten we entree betalen ? We zien geen kip en na een tijdje hale we de draad weg en rijden door. Weer een smal stuk nu de rots aan de rechterkant. Het past allemaal heel krap, echt cm meter werk door de camera rechts maar het gaat. Op 1 kei na die de uitlaat een tik geeft maar niks aan de hand. We rijden een stukje en daar komt de volgende uitdaging, een lastig stuk weg, met een plateau in een bocht en dan weer over keien en rotsen omhoog. Dat was weer even zweten, Iejoor komt er niet helemaal ongeschonden uit, de bumper krijgt een flinke tik mee van een rotsblok maar ok het is een bumper. We rijden op naar het stuk omhoog en dan horen we de uitlaat over de grond schaven. Die wordt weer vastgemaakt met het gejutte ijzerdraad, op naar het komende stuk. Over de keien en rotsen gaat Iejoor langzaam omhoog, als je ernaast staat ziet het er woest uit. Bert zijn stuurkunsten zijn prima. Daarna krijgen we een rustiger stuk, nog een doorloop met keien waar we onze weg weer in moeten zoeken en dan komen we op onze slaapplaats, een oud filmfort( fort saga) boven op de berg waar 3 mooie grijze ezels lopen. Het uitzicht is geweldig, onze zintuigen kunnen wel wat rust gebruiken. In het donker met alleen de maan is het een prachtig plaatje. 61 km in 7 uur en een kwartier hard werken, gelukkig is het mooi.
Snachts steekt er flink wind op, slapen niet geweldig en we starten de dag vroeg. Het zou nu een betere weg moeten zijn het is niet zover meer tot het stadje. Niets is minder waar, we komen na 1 ½ km bij een stuk waar we weer moeten manoevreren om erlangs te komen. De rots zit nu weer links van Iejoor en het is echt smal. We moeten weer plaveien en de wagen moet heel strak langs de rots. Omdat ik met de wielen en de afgrond bezig ben zie ik niet dat de zijkant net niet past, daar zit nu een flinke deuk en een scheurtje in de hoes van de foxwing. Maar ja beter dat dan in volle vaart naar beneden. Dan volgt er nog een stuk omhoog waar we ook weer moeten stenensjouwen maar ook dat halen we. Het is een zaak van elkaar en Iejoor vertrouwen, alles bijelkaar best spannend. Daarna kunnen we rustig de weg vervolgen naar het stadje Chinguitti, al met al voor ons niet de moeite waard. Het is een verzameling ogenschijnlijk lege vierkante huisjes met af en toe iemand die er loopt. 1 mercedes rijdt rond met een bordje taxi? Een opgetrommelde gids klampt ons aan of we niet naar de moskee willen? Nee daar mogen wij nietmoslims toch niet in. Een stuk of 6 kinderen springen achterop Iejoor en dat was het hele vertier. We gaan over de makkelijke weg naar Atar terug en proberen nog maar eens geld te halen. Helaas, we moeten maar wat euros wisselen want ondanks de bevestiging van het personeel komt er voor ons geen floes uit de automaat.
We willen vertrekken richting Tirjit, daar moet een mooie oase zijn met een natuurlijk zwemwater in een mooie omgeving. Voor we kunnen gaan moeten we eerst nog de monteur van de auto betalen. Afgesproken was dat we na de pisterit dat zouden doen. Foutje van onze kant, geen prijs afgesproken en te goed van vertrouwen. De man wilde 2 x zoveel dan normaal. Na tussenkomst van Just de Nederlandse eigenaar helaas net in Nederland wisten we dat de prijs die wij boden meer dan genoeg was. Bij terugkomst uit Chinguitti wilde hij nog steeds het bedrag, wij zeiden dit of niets. Hij heeft eieren voor zn geld gekozen, maar het gaf best wat stress. Wat een gedoe toch, maar weer een les. Eerst prijs afmaken en dan repareren. Tirjit was zeker mooi, maar we hadden de pech dat alle dames baddag hadden. Bert mocht niet verder en voor we dat snapten waren alle dames in het bad volledig in paniek. De rest vroeg om kadootjes. Ik zei geef mij maar een cadeau. In een gesprek wat volgde zei ze eerst dat het een grapje was, daarna maar jullie zijn toch rijk dan kun je best wat geven. MMM, dat was nou precies het probleem hier, ik heb uitgelegd dat we daarom niet blijven en dat ze door hun eigen gedrag nu geen geld verdienen. Dat ook in Nederland de mensen gewoon hard moeten werken voor hun geld en sparen. En nu maar hopen dat het helpt voor anderen. We zijn in 1 x doorgereden naar Nouackchott, een lange rit en vooral warm. Constant 45 graden vergt veel van je lichaam, de dorst blijft. Gelukkig hadden we genoeg water mee uit Atar, lekker koud ook. Een natte lap om de fles houdt het water koud voorin.Onderweg staat er een wagen langs de kant, motorkap omhoog en 1 van de mannen staat met een kan te zwaaien. We overleggen even en stoppen maar, ze hebben water voor de radiateur nodig, 10 liter lichter en 2 mannen blij. Rond half 9 komen we bij de auberge Menata aan eindelijk uit de auto en iets koeler. De keuken is dicht maar tegenover zit een Marokkaans restaurant. We kijken op de menukaart en willen kip. Helaas blijkt in de keuken dat er nog voor maar 1 pers kip is, nou dan neem ik wel vis en rijst. Helaas is er ook geen vis meer. Wat is er dan wel? Tajine viande, ook goed, groente en stoofvlees dus. Hierna weer naar de camping, douchen, wat een fijne zeg. Genoeg warm water en vooral veeeeeel water. Heerlijk. We internetten nog een tijd en praten met de mensen hier.
De volgende dag besteden we aan het visum voor Senegal, dat moet online vooraangevraagd worden. De site is echter zo langzaam of totaal niet bereikbaar dat we na 10 pogingen bedacht hadden naar de ambassade te gaan. De taxi brengt ons naar achteraf het woonhuis van de ambassadeur waar we dus gewoon aangebeld hebben. We werden keurig verwezen naar de ambassade en na een 20 minuten lopen en zoeken werden we daar binnengelaten.Heel behulpzaam, maar het moet toch via internet. Nog een andere website gekregen en ja smiddags lukt het dan toch. Als het goed is kunnen we dan morgen het visum zelf krijgen. De bevestiging moet uitgeprint worden en zo komen we langs een kapper. Bert mag wel eens geknipt en geschoren worden dus we gaan naar binnen. Het resultaat mag er zijn, superglad en een boel vies vel kwijt. We gaan langs mauritel omdat het bellen nog niet lukt. Het blijkt dat we toch geen bellen hebben gekregen alleen maar internet , us we moeten wat belminuten kopen. Op kantoor kan dat niet hij zit er alleen voor bedrijven. Op de hoek van de straat zit een man met kaarten. We kopen er 2 maar het activeren lukt niet. Maar weer naar kantoor en niemand snapt het. Alleen maar 1 kaart doet het. Kantoor gaat het uitzoeken of we morgen terug kunnen komen. Tuurlijk.Weer op de auberge praten we wat met de mannen, beide uit Frankrijk/Senegal. ’s Avonds is er lekker rust.
De 16de maar weer naar de ambassade, als we daar komen blijkt dat we nog een kopie paspoort en een pasfoto nodig hebben. Wekenlang heb ik in het woordenboek kopieen gehad, maar net nu dus niet. Foto’s wel , dus een kopie gemaakt bij een mauretaans islamitisch genootschap waar dat kon. Weer terug en ja hoor we mochten mee. Binnen werd er wat gemopperd omdat we 2 paspoorten op 1 a4tje hadden, maar hij streek over zn hart. Om de beurt achter een bioptrie apparaat voor foto en vingerafdruk, dat hebben ze dan weer wel. De secretaresse 1 bureau verder mag de visa inplakken en daarna kan ze verder met facebook. Weer een mooi plaatje in onze paspoorten de 20ste mogen we naar binnen. Als we buiten ziijn zien we 2 nederlanders op de motor, die vol vertrouwen zeggen dat ze zonder internet een visum af kunnen halen. We hopen het voor ze want ze willen vandaag al door. Met de taxi naar het chinguitti winkelcentrum , kennelijk speciaal voor vrouwen. Als we instappen helpt een Senegalese vrouw ons, maakt een praatje stapt bij ons in de taxi en nodigt ons uit om te komen eten morgen. We krijgen een adres in dakar, zegt ons dat haar vader daar de burgemeester is. Geen idee wat we hier mee moeten we denken nog wel even. De winkels zijn bijna niet open en we slenteren terug richting mauritel. Dat is ook tevergeefs, de mannen zijn er niet en we wachten voor niks dik een half uur. We hebben onderweg een echte supermarkt gezien,pakken wat yoghurt boter PINDAKAAS keukenrol en insecticide. Dat laatste vrezen we nog een keer nodig te hebben, je weet maar nooit wat je meeneemt onder je schoenen. Van Maud uit Nouadhibou horen we dat het hondje het niet gered heeft. Hij is gegrepen door een vosje denken ze. Jammer, maar we weten ook niet wat beter was voor hem.
Laat in de middag wandelen we naar de Arabische Moskee, even wat anders en we wandelen, dat is goed voor ons. We stuiten op een mobieltjesmarkt, wat een gekrioel van mensen. Onvoorstelbaar hoeveel mobieltjes er op zo’n stuk te koop zijn. Het ziet er zwart van de mensen volgens Bert. Tijdens de verschillende stukken lopen valt de armoede op, mensen slapen op straat, of wonen in nog in aanbouw zijnd gebouwen. Wassen en plassen gebeurt vaak op straat, het vuilis ligt her er den opgestapeld, terwijl op andere plaatsen alles netjes wordt geruimd. Bedelen is hier een normaal straatbeeld, gehandicapten worden zonder moeite bij de stoplichten midden op straat gereden om de nood duidelijk te maken. Geven werkt bedelen in de hand en waar moet je stoppen, we geven categorisch niet maar het kost wel moeite.
Als we terugkomen is er een groep van 15 Koreanen aangekomen die ’s avonds een gebedsdienst houden op het dak van de auberge. Dit samen met het gezang van de immam en de radio van de Franse buurman maakt het een boel lawaai. Bij de Koreanen gaat het er kennelijk om hoe harder je schreeuwt met bidden hoe beter het gebed verhoord wordt. Zo te horen zijn er nogal wensen…. Die de volgende ochtend op tijd opnieuw afgeroepen worden.
We rommelen weer rond, er is een zoontje van de poetsvrouw, die zich duidelijk verveelt. Hij kruipt in de klamboetent van een Fransman, pikt daar kennelijk een pen waarmee hij zn slippers volstreept. Na een tijdje komt hij bij me en kijkt wat ik doe op de laptop. Ik laat hem wat foto’s zien en wil met alle geweld let wel geweld de foto’s sneller laten lopen. Het is wel gezellig, hij komt lekkerin de stoel bij me zitten. Na een tijdje haal ik een draaisticker voor hem met een mooie sportauto erop. Zoeen als je wiebelt het beeld beweegt. Hij is helemaal blij maar tot onze verbazing heeft hij hen notime helemaal stuk. Of ik er nog een wil geven.Nee dus. Hij is wel aandoenlijk lief, plukt een grasje die ik in mn haar stop. Nog een grasje, of hij dan u een autre voiture van me krijgt. MMMMM nee leg ik uit, als jij stuk maakt wat ik je geef, krijg je het niet meer. Ik voel me streng doch rechtvaardig. We moeten nog naar Mauritel en daar wordt er weer naar boven gewezen als we vragen waar chef is. Een beetje pissig en in Engels zeggen we dat we gisteren ook al voor Jan met de korte achternaam hebben gewacht en gaan gewoon brutaal in zijn kantoor zitten. Zn jasje hangt er dus hij is in het gebouw. Na 10 min komen de beide mannen aan en gaan druk in de weer met wat ze beloofd hadden gisteren al te zullen doen. Resultaat is 0,0 het bedrag was toch weer naar het internet opgewaardeerd en niet naar telefoon. Terugboeken was geen optie. De gepromote klantvriendelijkheid en service was ver te zoeken, waar ik nog maar eens op wees. Als we klachten hadden moesten we maar naar het hoofdkantoor. Doen we, beloven we. Maar ja het thuisfront eens bellen wordt nu wel lastig. We gaan naar de vismarkt met de taxi, maar omdat we eigenlijk beide een beetje pissig zijn denken we niet aan het fototoetsel. Wat jammer, want wat is dat leuk!!!. Gelukkig de mobiel nog bij, zodat we toch wat vast kunnen leggen. Wat een hoveelheid vis, boten en mooie hardwerkende mensen. Vol verbazing staan we te kijken hoe een enorme vis wordt schoongeschraapt en in moten gehakt. Dan richting zee, de boten komen op land door planken neer te leggen en lange gasflessen dwars erop als roller te gebruiken en dan alles steeds verleggen zodat de boot steeds verder op het strand komt. Het gezang en geroep is prachtig om te horen, de mensen zijn heel energiek en vrolijk. We kopen weer wat deegballetjes die prima smaken. Wat een kleuren wat een leven. Mensen vragen waar we vandaan komen en lachen constant ook als we vreselijk in de weg staan. Als we teruggaan zie ik creme die Bert graag gebruikt tegen van alles, bijna nergens te koop en hier dus wel, zelfs een catalogus erbij. Morgen komt ze als het goed is 2 tubes propoliscreme die ze net niet bij heeft brengen.
Lanzaam druppelt het nieuws over het neergestorte vliegtuig binnen, het blijkt dat een compleet gezin van Bert zijn werk bij ASML is omgekomen, zoals ook een gezin uit Neerkant. In gedachten leven we mee en proberen het nieuws zoveel mogelijk te volgen.